Στὰ παλιὰ τὰ εὐλογημένα χρόνια, ποὺ οἱ ἄνθρωποι πιστεύανε πραγματικὰ στὸ Χριστό, τὴν ἡμέρα τοῦ σταυροῦ ἄνθρωπος δὲν ἔμενε στὸ σπίτι, ἄνθρωπος δὲν ἔβγαινε στοὺς δρόμους ἢ στὰ χωράφια.
Ὅλοι τους, ἄντρες καὶ γυναῖκες, ἀπὸ τὸ γέρο μὲ τ᾿ ἄσπρα μαλλιὰ μέχρι τὰ νήπια στὶς ἀγκαλιὲς τῶν μανάδων τους, ὅλοι πηγαίνανε στὴν ἐκκλησία. Δὲν ἀπουσίαζε κανένας. Καὶ μόνο αὐτό;
Τὴν ἡμέρα τοῦ σταυροῦ εχανε αὐστηρὰ νηστεία. Νηστεύανε ὅπως τὴ Μεγάλη Παρασκευή. Δὲν τρώγανε τίποτε. Μόνο λίγο ψωμάκι, κι αὐτὸ τὸ βουτούσανε μέσα στὸ ξίδι. Σήμερα ποῦ εἶνε αὐτὴ ἡ πίστι καὶ ἀφοσίωσι στὸ Χριστό;..
Τί μᾶς διδάσκει, ἀγαπητοί μου, ὁ σταυρός; Πάρτε κιμωλία καὶ γράψτε. Τί νὰ γράψετε;
Ὅπως λένε τὰ παιδιὰ στὸ σχολεῖο, δύο σὺν δύο σον τέσσερα, ἔτσι καὶ σταυρὸς σον – τί εἶνε ὁ σταυρός;
Μπᾶς καὶ νομίζετε, ὅτι εἶνε ἁπλῶς ἕνα ξύλο νὰ τὸ ἀσπαστοῦμε καὶ σωθήκαμε;
Λάθος κάνετε, δὲν εἶνε ἔτσι τὰ πράγματα.
Σταυρὸς ίσον συγγνώμη.
Γιατι ἐπάνω στὸ σταυρὸ ὁ Χριστὸς συγχώρησε τοὺς φονιᾶδες.
Ὑπάρχουν σήμερα ἐδῶ στὴν ἐκκλησία ἄνθρωποι μαλωμένοι; Ὑπάρχουν νυφάδες ποὺ μισοῦνε τὶς πεθερές; Ὑπάρχουν σπίτια ποὺ δὲν μιλιῶνται; Ὑπάρχουν γείτονες ποὺ δὲν χαιρετιῶνται; Ὑπάρχει μῖσος; Ἔ, σήμερα ὁ σταυρὸς λέει· Συγχωρῆστε!..
Καὶ κάτι ἄλλο. Νὰ κάνῃς τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ κανονικά.
Γιατὶ δυστυχῶς στὰ ἄπιστα αὐτὰ χρόνια ποὺ ζοῦμε ὅλα ἔγιναν μόδα.
Μόδα στὰ μαλλιά, μόδα στὰ ῥοῦχα, μόδα στὰ παπούτσια, μόδα παντοῦ. Ἔγινε μόδα δυστυχῶς καὶ ἡ ἐκκλησία.
Βλέπεις δυστυχῶς καὶ τοὺς ἐπισήμους, νομάρχες, ὑπουργούς, πρωθυπουργούς, καὶ δὲν κάνουν σωστὰ τὸ σταυρό τους.
Αὐτὸ ποὺ κάνουν δὲν εἶνε σταυρός.
Εἶνε ἐμπαιγμὸς καὶ κοροϊδία. Εἶνε θεομπαιξία. Ἐσεῖς νὰ μὴν εἶστε θεομπαῖχτες. Πῶς θὰ σὲ καταλάβω ὅτι εἶσαι Χριστιανός; Ἀπὸ τὸ σταυρό.
Ὅταν κάνῃς κανονικὰ τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ, κάνεις μιὰ ὁλόκληρη προσευχή..
Το Σταυρό μας, να τον κάνουμε κανονικά και όχι όπως μερικοί μοντέρνοι, που νομίζεις πως παίζουν βιολί.
Όχι, είναι εμπαιγμός!
Κάνε το σημείο του Σταυρού κανονικά.
Ενώνουμε τα 3 μας δάχτυλα και εννοούμε: Αγία Τριάδα ελέησον τον κόσμο!
Φέρνουμε το χέρι στο μέτωπο και εννούμε: Χριστέ ήσουν στα Ουράνια.
Μετά το φέρνουμε κάτω και εννοούμε: Σε ευχαριστούμε Χριστέ που κατέβηκες στη γη και πήρες σάρκα από τα αγνά αίματα της Υπεραγίας Θεοτόκου.
Κατόπιν φέρνουμε το χέρι δεξιά στον ώμο και εννοούμε: Μνήσθητι μου Κύριε, όταν έλθεις εν τη Βασιλεία Σου.
Τέλος το φέρνουμε αριστερά και εννοούμε: Μη με βάλεις στην κόλαση Κύριε.
Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης
