"Φόβος Θεού.." Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

 

«Αν οι άνθρωποι είχαν έστω και το μισό φόβο για τον Θεό, 

απ' αυτόν που έχουν για τον θάνατο, δεν θα φοβόντουσαν τον θάνατο».

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς                                                                                                                             

Όταν μας κυριεύει ο εγωισμός, μικρό θέμα - μεγάλος καβγάς.. (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)

 

"Ο εγωισμός είναι ένα πάθος που δύσκολα το αποβάλλει ο άνθρωπος. 

Μοιάζει με το στενό εκείνο ρούχο που φοράει και το βγάζει με μεγάλη δυσκολία. 

Ο εγωισμός είναι το πιο ζωηρό και ανάποδο παιδί της υπερηφανείας.."  

"..Ο μεγαλύτερος εγωιστής, είναι αυτός που ακολουθεί τους λογισμούς του 

και δεν ρωτάει κανέναν και έτσι αυτοκαταστρέφεται. 

Όταν μας κυριεύει ο εγωισμός, μικρό θέμα - μεγάλος καβγάς...."

Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης

Ποιός είσαι εσύ που λες: "εγώ και εγώ"; (Όσιος Άνθιμος της Χίου)

 

Ποιός είσαι εσύ που λες: "εγώ και εγώ";  

Από πού κατέβηκες; 

Από που ήρθες; 

Εκ του μη όντος δεν ήρθες στον κόσμο; 

Από μια χούφτα χώμα δεν σε έπλασε ο Θεός; 

Και πάλι, τί έχεις να γίνεις νομίζεις, μετά τον θάνατό σου; 

Χώμα! Σαν τι θεωρείς λοιπόν τον εαυτόν σου και κρατάς αυτό το εγώ;

 

(Όσιος Άνθιμος της Χίου)

Εδιάβασα και του Αγίου Νεκταρίου τες επιστολές και είδα πόσον προσείχε εις τους ιατρούς και τα φάρμακα ένας τόσον μεγάλος Άγιος....

 Εδιάβασα και του Αγίου Νεκταρίου τες επιστολές και είδα πόσον προσείχε εις τους ιατρούς και τα φάρμακα ένας τόσον μεγάλος Άγιος....

Παιδί μου, εύχομαι να είσαι καλά.

Μόλις και εγώ έγινα κάπως καλύτερα.

Η ζωή μου εμένα έτσι επέρασεν, εις τον πόνον και τας ασθενείας. Και τώρα πάλιν δι’ εσάς ήλθα εις θάνατον. Είπα, ας αποθάνω εγώ, μόνον να ζήσουν τα πνευματικά μου παιδιά.

Και τελείως δεν έτρωγα.

Ήμουν και πρώην εξηντλημένος, και τώρα πάλιν τελείως νηστεία.

Εστείλατε τόσα γλυκά, μήτε που τα εγεύθην.

Τυρί δεν εδοκίμασα.

Μόνον χόρτα νερόβραστα δίχως ψωμί.

Δεν επέρασε πολύ, έπεσα. Εκατόν είκοσι ενέσεις…

Τρεις φορές με ενυκτέρευσαν ότι θα απέθνησκα.

Εφώναξαν όλους κοντά μου.

Τους ευχήθην δια τελευταίαν φοράν.

Έκλαιον επάνω μου νυχθημερόν. Τέλος και πάλιν εγύρισα.

Μου έστειλαν ένα ιδιότροπον φάρμακον και αυτό, μετά Θεόν, ήτο η θεραπεία μου.

Είχα σαράντα ημέρες να φάγω. Όταν επήρα το φάρμακον, έφαγα, εκοιμήθην, εκαλυτέρευσα.

Δόξα σοι ο Θεός! Άρχισα κάπως να κινούμαι, να γράφω.

Ενόσω, παιδί μου, ζώ, θα σε εύχωμαι· έως να γράψης ότι έγινες καλά.

Αν πάλιν αποθάνω, θα ενθυμήσαι ότι το Γεροντάκι αυτό αρρώστησε και απέθανε δια να σώση ημάς.

Θάρρος! Δεν είσαι μόνον εσύ.

Κόσμος είναι πολύς.

Εγώ, ήλθαν κοντά μου πολλοί, και με προσευχήν και νηστείαν εθεραπεύθησαν.

Τώρα όμως, δεν με ακούει ο Κύριος, δια να μάθω και τα φάρμακα και τους ιατρούς.

Να γίνω συγκαταβατικός εις τους άλλους.

Εδιάβασα και του Αγίου Νεκταρίου τες επιστολές και είδα πόσον προσείχε εις τους ιατρούς και τα φάρμακα ένας τόσον μεγάλος Άγιος!

Εγώ ο πτωχός ασκητής όλο εις την έρημον εγήρασα και ήθελα μόνον με την πίστιν να θεραπεύσω.

Τώρα μανθάνω και εγώ ότι χρειάζονται και τα φάρμακα και η χάρις.

Λοιπόν τώρα θα λέγω και εγώ ωσάν τον Άγιον: Κύτταξε να γίνης καλά· να διορθώσης τα νεύρα σου με ό,τι τρόπον ημπορείς, και θα εύρης πάλιν την προσευχήν σου και την ειρήνην.

Φρόντισε να βοηθήσης όσον ημπορείς τον εαυτόν σου.

Να επιβάλλεσαι εις την όρεξιν να μην τρώγης ό,τι γνωρίζεις πως είναι βλαπτικόν της υγείας σου.

και θα σου λογισθή ως νηστεία ενώπιον του Κυρίου.

Και, μη λέγης, παιδί μου, με τον λογισμόν σου, διατί το ένα και διατί το αλλο. Άβυσσος τα κρίματα του Θεού.

Ας έχη δόξαν ο Κύριος όπου όλους μας αγαπά. Η αγάπη του εις τας ασθενείας μας και θλίψεις γνωρίζεται.

«Η γάρ δύναμίς μου, λέγει, εν ασθενείαις τελειούται».

Αυτή του Χριστού η αγάπη έκαμε και εμένα να λυπηθώ και να πάσχω μαζί σου. Όμως μη φοβήσαι τον πειρασμόν.

Δοκιμασία είναι.

Αφήνει ο Θεός όσον νομίζει και εις το τέλος η αγαθότης του θα νικήση.

Εγώ τώρα εικοσιπέντε δράμια ψωμί την ημέρα και ολίγον φαγάκι και αγρυπνία όλην την νύκτα.

Έρχεται ο Σατανάς μακρυά και ουρλιάζει, αλλά δεν πλησιάζει.

Πηγαίνει στ’ αδέλφια σου και με φαντασίες τους φοβερίζει.

Ας μη φοβούνται. Εμένα οκτώ χρόνια εις την αρχήν με πολεμούσαν οι Δαίμονες παντοιοτρόπως και πλάι δεν εκοιμήθην.

Όρθιος μόνον ή ολίγον καθήμενος.

Λοιπόν μη φοβήσθε.

Μόνον προσευχή, πίστις θερμή και δάκρυα. Μόνον οταν αμαρτάνη κανείς, αυτός να φοβήται τον διάβολον.

Τότε ημπορεί ο εχθρός να του κάμη κακόν, διότι αφήνει ο Κύριος.

Γέροντος Ιωσήφ, Έκφρασις μοναχικής εμπειρίας, Επιστολή 49, έκδ. Ι. Μ. Φιλοθέου, Άγιον Όρος 62003, σσ. 283-285.

www.pemptousia.gr

Πώς μαλακώνει μια σκληρή καρδιά; (Άγιος Νικόλαος Πλανάς)

 

Στην οικογένεια που συχνότατα πήγαινε ο Παππούς (άγιος Νικόλαος Πλανάς), τον χώρο τους εντός της αυλής τον είχε νοικιάσει ένας τσαγκάρης κομουνιστής, εκ των σημαινόντων στελεχών. Το μίσος του προς όλους, και εξαιρετικώς προς τους ιερείς, δεν είχε όρια. Εκεί που εργαζόταν παραληρούσε μονολογώντας, από πού θα αρχίσει με την παρέα του να σφάζουν τους παππάδες.

Και έλεγε:

– «Πρώτα – πρώτα, θα σφάξουμε τους παπάδες της Ζωοδόχου Πηγής».

Και έλεγε συνέχεια και για τους άλλους. Όπως σας είπα αυτός εργαζόταν εντός της αυλής. Ο Παππούς με την καλοσύνη του πήγε κοντά του και του λέει:

– «Καλησπέρα, παιδί μου».

Εκείνος, χωρίς να σηκώσει το κεφάλι του από την δουλειά του, κάτι μουρμούρισε. Το άλλο Σάββατο πήγε πάλι ο Παππούς:

– «Καλησπέρα, Λουκά μου».

Εκείνος του απάντησε «καλησπέρα», και πάλι χωρίς να σηκώσει το κεφάλι του. Σε τρίτη επίσκεψη, του λέει πάλι ο Παππούς:

– «Καλησπέρα, Λουκά μου, τι κάνεις παιδί μου»;

Εδέησε να πει «καλά, παππού».

Συνέχεια ο Παππούς να τον επισκέπτεται εκεί που δούλευε, ώσπου έσπασε ο πάγος. Σηκώνεται από τη δουλειά του, τού ασπάζεται με σεβασμό το χέρι, και λέει σε μας:

– «Όταν θα σκοτώσουν τους παπάδες, εγώ θα πω για τον παπα-Νικόλα να μην τον σκοτώσουν. Και όχι μόνο θα πω, αλλά θα τον περιφρουρήσω».

Κατόπιν όταν ερχόταν ο Παππούς, έσπευδε αυτός να τον συναντά και να του φιλά το χέρι. Ούτε ήξερε ο Παππούς τις προθέσεις του, ούτε από κομμουνισμό είχε ιδέα, ούτε και την μεταβολή του κατάλαβε -έτσι νομίζουμε εμείς.- Ποιος ξέρει πώς έβλεπε αυτός με το διορατικό της ψυχής του.

Λοιπόν, ο κομμουνιστής αυτός, όσα κηρύγματα και αν άκουγε και όσες συμβουλές να του έλεγαν, τίποτα από αυτά δεν θα μπορούσε να επιδράσει στην πωρωμένη ψυχή του, όσο η αγαθότητα του πολιού αυτού γεροντάκου, με το να τον επισκέπτεται όρθιος κάθε φορά, αδιαφορώντας αν αυτός κατ’ αρχήν τον περιφρονούσε. Με την ευχούλα του Παππούλη μετανόησε. Και όταν σε λίγο καιρό αρρώστησε με μία ασθένεια (παράλυση των κάτω άκρων των ποδιών του) και πέθανε σε ηλικία 30 ετών, εκοιμήθη ως καλός χριστιανός και χωρίς να… σκοτώσει κανέναν.

Αυτήν την επίδραση είχε η φυσιογνωμία του Παππού σε όσους τον γνώριζαν. Και για αυτό δεν είχε εχθρό κανέναν. Μόνο τον σατανά, αλλά και αυτόν τον εκμηδένιζε δια της χάριτος του Αγίου Πνεύματος, που είχε εγκατασταθεί στην ψυχή του».

Πνευματικα μυνήματα.

Γιατί ο Θεός επιτρέπει οι "ελέω Θεού" άρχοντές μας, να είναι κακοί και ΑΝΑΞΙΟΙ;

 

Ρώτησαν κάποτε τον άγιο Αναστάσιο τον Σιναῒτη:

«Γιατί ο Θεός επιτρέπει οι "ελέω Θεού" άρχοντές μας, να είναι κακοί και ΑΝΑΞΙΟΙ; Και αν είναι "ελέω Θεού", και "τεταγμένοι από τον Θεό" κατά την Αγία Γραφή, πώς γίνεται να είναι συχνά ανάξιοι»;

 

Και ο άγιος Αναστάσιος ο Σιναΐτης, μας εξηγεί:

«Ερώτησις: Ο Απόστολος Παύλος λέει ότι οι εξουσίες τού κόσμου έχουν ταχθή από τον Θεό (Ρωμ. ιγ’, 1). Πρέπει λοιπόν να δεχθούμε ότι κάθε Άρχοντας ή Βασιλεύς ή Επίσκοπος προχειρίζεται στο αξίωμα αυτό από τον Θεό;

 

Απόκρισις: Ο Θεός λέει στον Νόμο: «Θα σας δώσω άρχοντας σύμφωνα με τις καρδιές σας» (Ιερεμ. γ’, 15). Είναι λοιπόν φανερό ότι οι μεν άρχοντες και οι βασιλείς που είναι άξιοι αυτής της τιμής προχειρίζονται στο αξίωμα αυτό από τον Θεό. Οι άλλοι πάλι που είναι ανάξιοι προχειρίζονται κατά παραχώρησιν ή και βούλησιν του Θεού σε ανάξιο λαό εξ αιτίας αυτής ακριβώς της αναξιότητός των. Και άκουσε σχετικά μερικές διηγήσεις.

 

Όταν είχε γίνει βασιλεύς ο Φωκάς ο τύραννος (Φλάβιος Φωκάς: αυτοκράτωρ του Βυζαντίου 602-610) και άρχισε εκείνες τις αιματοχυσίες με τον Βονόσο τον δήμιο (Βονόσος ή Βόνωσος: λογοθέτης-υπουργός επί Φλαβίου Φωκά), υπήρχε κάποιος μοναχός στην Κωνσταντινούπολι, άγιος άνθρωπος, που έχοντας μεγάλη παρρησία προς τον Θεό, απευθυνόταν σ΄Αυτόν, σαν να έκανε δίκη μαζί Του, και του έλεγε με απλότητα:
«Κύριε, γιατί έκανες τέτοιον βασιλέα;» Και τότε, αφού το έλεγε αυτό για αρκετές ημέρες, του ήλθε φωνή εκ Θεού που έλεγε: «Διότι δεν βρήκα άλλον χειρότερο».

 

Υπήρχε και κάποια άλλη πόλις στην περιοχή της Θηβαΐδος που ήταν γεμάτη παρανομία, της οποίας οι πολίτες διέπρατταν πολλά μιαρά και άτοπα πράγματα. Σ’ αυτήν λοιπόν κάποιος άνθρωπος του ιπποδρόμου διεφθαρμένος στο έπακρον απόκτησε ξαφνικά κάποια ψευδοκατάνυξι και πήγε και κουρεύτηκε μοναχός και ντύθηκε το μοναχικό σχήμα. Αλλ’ όμως καθόλου δεν σταμάτησε τις πονηρές πράξεις του.

Συνέβη λοιπόν να πεθάνη ο Επίσκοπος της πόλεως αυτής. Τότε παρουσιάσθηκε σε κάποιον άγιο άνθρωπο άγγελος Κυρίου και του λέει: «Πήγαινε και προετοίμασε την πόλι, για να χειροτονήσουν Επίσκοπο τον πρώην άνθρωπο του Ιπποδρόμου».
Πήγε λοιπόν αυτός και έκανε ό,τι του παρηγγέλθη. Αφού λοιπόν χειροτονήθηκε ο προαναφερθείς πρώην ή μάλλον έτι φαυλόβιος, άρχισε με τον νου του να φαντάζεται ότι κάτι είναι και να υψηλοφρονή. Τότε του παρουσιάσθηκε άγγελος Κυρίου και τού λέει: «Γιατί υψηλοφρονείς, άθλιε; Σου λέω αλήθεια ότι δεν έγινες Επίσκοπος, επειδή ήσουν άξιος για ιερωσύνη, αλλά γιατί αυτής της πόλεως τέτοιος Επίσκοπος της άξιζε».

 

Γι’ αυτό λοιπόν, αν ποτέ δης κάποιον ανάξιο και πονηρό Βασιλέα ή Άρχοντα ή Επίσκοπο, μην απορήσης, μήτε να κατηγορήσης την πρόνοια του Θεού. Αλλά μάλλον μάθε απ’ αυτό και πίστευε ότι παραδιδόμεθα σε τέτοιους τυράννους εξ αιτίας των ανομιών μας, κι όμως πάλι δεν αφήνουμε τα κακά μας έργα.»

( Άγιος Αναστάσιος P.G. 89, 476Β - 477Α. Ερώτησις ις’

ΠΗΓΗ: dogma.gr

Η επίσκεψη της θείας Χάριτος (Αγιος Μακάριος Αιγύπτιος)

 Η επίσκεψη της θείας Χάριτος

Όσοι έχουν ένοικο της ψυχής τους τον Χριστό και οδηγούνται από το Πνεύμα, μερικές φορές είναι σαν να βρίσκωνται σε βασιλικό δείπνο, και ευφραίνονται και αγάλλονται με αγαλλίασι και ευφροσύνη απερίγραπτη. Άλλοτε είναι σαν τη νύφη που αναπαύεται με τον νυμφίο με θεϊκή ανάπαυσι. Άλλοτε γίνονται σαν ασώματοι άγγελοι. Παρ’ όλο που έχουν σώμα νοιώθουν τόσο απαλά και ανάλαφρα. Άλλοτε μοιάζουν σαν να γλεντούν με μεθυστικό ποτό. Μεθούν με Άγιο Πνεύμα σε μέθη θεϊκή και σε μυστήρια πνευματικά.

Άλλοτε είναι σαν να βρίσκωνται σε κλάματα και θρήνους για το ανθρώπινο γένος. Προσεύχονται για όλο τον Αδάμ και καίγονται για όλη την ανθρωπότητα, λαμβάνοντας πένθος και κλάματα από την αγάπη του Πνεύματος. Άλλοτε με υπερβολική χαρά ανάβουν από το Πνεύμα και καίγονται στην αγάπη, ώστε αν ήταν δυνατό κάθε άνθρωπο να τον βάλουν στα σπλάγχνα τους, χωρίς να κάνουν διάκρισι κακού και καλού.

Άλλοτε καταλαμβάνονται από το ταπεινό φρόνημα του Πνεύματος και κατεβαίνουν κάτω από κάθε άνθρωπο, θεωρώντας τον εαυτό τους πιο τελευταίο και πιο μικρό απ’ όλους… Άλλοτε μοιάζουν με ρωμαλέο άνδρα που φόρεσε βασιλική πανοπλία και κατέβηκε να πολεμήση τους εχθρούς και τους αντιμετώπισε επιτυχώς με νίκη… Άλλοτε η ψυχή αναπαύεται με υπερβολική ησυχία και γαλήνη και ειρήνη, νοιώθωντας απερίγραπτη πνευματική ηδονή και ανάπαυσι και ευεξία. Άλλοτε αποκτά από τη θεία χάρι μία σύνεσι και σοφία απερίγραπτη και μία γνώσι πνευματική ανεξερεύνητη, πράγμα που δεν μπορεί να περιγράψη ανθρώπινη γλώσσα. Και άλλοτε γίνεται σαν ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Με τέτοιους ποικίλους τρόπους η Χάρις επισκέπτεται την ψυχή και ενεργεί σ’ αυτήν· και με τέτοιους πολλούς τρόπους την οδηγεί» (ομιλ. 18η).

«Άλλοτε η Χάρις κάνει ώστε να νοιώθη ειρήνη όλος ο εσωτερικός κόσμος και η καρδιά, ώστε η ψυχή από την πολλή χαρά να φαίνεται σαν άκακο παιδί. Τότε ο άνθρωπος δεν κατακρίνει κανένα είτε ειδωλολάτρη είτε Εβραίο είτε αμαρτωλό είτε κοσμικό, αλλά μέσα του έχει καθαρό μάτι και μ’ αυτό όλους τους βλέπει καθαρούς και νοιώθει χαρά για όλον τον κόσμο και όλους θέλει να τους προσκυνή και να τους αγαπά, ειδωλολάτρες, Εβραίους.

Άλλοτε αισθάνεται σαν εκείνον που φόρεσε κάτι σαν ένδυμα φωτεινό, τέτοιο που δεν βρίσκεται σ’ αυτόν τον κόσμο και δεν μπορούν να το κατασκευάσουν ανθρώπινα χέρια (σαν τα ενδύματα του Κυρίου επάνω στο όρος όπου ανέβηκε ο Κύριος με τον Ιωάννη και τον Πέτρο και τα έκανε να αστράφτουν), και φορώντας το, να νοιώθη κατάπληξι και θαυμασμό.

«Άλλοτε ξεθαρρεύει στον Υιό του Θεού σαν υιός βασιλέως στον πατέρα του, και εισέρχεται μέσα στο παλάτι σε πολλά διαμερίσματα, και όσο προχωρεί του ανοίγονται καινούργια· σαν να λέμε ότι μπήκε σε εκατό δωμάτια του παλατιού και του ανοίχθηκαν και άλλα εκατό. Και γίνεται πλούσιος και όσο πλουτίζει, πάλι του δείχνονται άλλα πιο καινούργια θαυμαστά πράγματα. Και νοιώθει ότι του εμπιστεύεται ο ουράνιος Βασιλεύς σαν σε γυιό του και κληρονόμο πράγματα που δεν λέ­γονται από άνθρωπο και δεν διαρθρώνονται με γλώσσα ανθρώπινη.

»Άλλοτε νοιώθει ότι ένα θεϊκό φως φωτίζει την καρδιά του, που ανοίγει πιο μέσα και πιο βαθειά και φανερώνεται καινούργιο φως που προηγουμένως κρυβόταν, με αποτέλεσμα να καταπίνεται ο άνθρωπος από εκείνη την γλυκύτητα και θεωρία και τα απόκρυφα μυστήρια, ώστε εκείνες τις ώρες να αισθάνεται ότι ελευθερώθηκε κι έφθασε στην τελειότητα, ότι έγινε καθαρός και ελεύθερος από την αμαρτία» (ομιλ. 8η).

 

---

Από το βιβλίο: ΠΕΡΙΠΑΤΟΙ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ – Αρχιμ. Δανιήλ Γούβαλη (1940-2009)

Αναδημοσίευση από:https://orthopraxia.gr/category/orthodoxia/
http://entaksis.gr/xristianika-themata/psihopheli/2018-03-08-21-33-37                Αντιγραφή από impantokratoros.gr

"Να είμαστε έτοιμοι... Ο θάνατος είναι φοβερός, δεν είναι παιχνίδι.." Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεϊτης

«Να είμαστε έτοιμοι...

Ο θάνατος είναι φοβερός, δεν είναι παιχνίδι.

Εάν κανείς από μας έχει γνωρίσει λίγο περί θανάτου, αν κινδύνεψε από ασθένεια, είδε πόσο φοβερό είναι. Βλέπετε πώς δακρύζει ο άνθρωπος ή και κλαίει και τρέχουν τα μάτια του κατά την ώρα την επιθανάτια; Γιατί κλαίει; Γιατί βλέπει ότι έρχονται οι ενάντιες δυνάμεις, έρχονται τα δαιμόνια ν’ αρπάξουν την ψυχή. Κι η ψυχή τρέμει σαν το φθινοπωρινό φύλλο στον ελάχιστο άνεμο».  

Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεϊτης                                                                                                                               

 

Ο Θεός κανέναν δεν τραβάει κοντά Του με το ζόρι! ..αγαπάει την ελευθερία..!

 

Όπου το Πνεύμα Κυρίου εκεί ελευθερία, όπως λέει ο Απόστολος. Με το ζόρι δεν θέλει να γίνεται τίποτε! Κανέναν δεν τραβάει κοντά Του με το ζόρι! Δεν δεσμεύει κανέναν. 

Καλούμε να έρθουν στο σπίτι μας, επειδή το θέλουν. Έτσι και ο Χριστός κάλεσε τους Ιουδαίους. Δεν αποκλείει κανέναν. 

Όλους μας υπόσχεται να μας αναπαύσει κοντά Του .«Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι· καγώ αναπαύσω υμάς» (Ματθ. 11,28). 

Και όταν εμείς δεν πηγαίνουμε κοντά Του, δεν μας τραβάει με το ζόρι.

Άγιος Ανατόλιος της Όπτινα

Η ανάγνωση του Ψαλτηρίου δαμάζει τα πάθη και η ανάγνωση του Ευαγγελίου κατακαίει τα ζιζάνια των αμαρτιών μας…

 

Η ανάγνωση του Ψαλτηρίου δαμάζει τα πάθη και η ανάγνωση του Ευαγγελίου 

κατακαίει τα ζιζάνια των αμαρτιών μας, γιατί ο λόγος του Θεού 

είναι "πυρ καταναλίσκον". Κάποτε επί 40 μέρες διάβαζα το Ευαγγέλιο, 

χάρη της σωτηρίας κάποιας ψυχής, που με είχε κάποτε ευεργετήσει. 

Και τι βλέπω στον ύπνο μου!

Σε ένα χωράφι γεμάτο ζιζάνια, πέφτει φωτιά από τον ουρανό και τα κατακαίει, 

ώστε το χωράφι να παρουσιαστεί καθαρό. Δεν μπορούσα να καταλάβω 

την σημασία του οράματος, οπότε ακούω την φωνή: 

"Τα ζιζάνια που σκέπαζαν το χωράφι είναι οι αμαρτίες της ψυχής, 

για την οποία παρακαλούσες και η φωτιά που τα έκαψε, 

είναι ο λόγος του Θεού, που για χάρη της μελετούσες".

Στάρετς Παρθένιος

ΠΗΓΗ: https://proskynitis.blogspot.com/

"Χωρίς Θεό ο άνθρωπος είναι σαν άδεια πανοπλία" Στάρετς Ιουστίνος Πίρβου

 

«Χωρίς Θεό ο άνθρωπος είναι σαν άδεια πανοπλία. 

Απ’ όταν φοβάμαι το Θεό δε φοβάμαι τίποτα!

 Είμαι ένας ελεύθερος άνθρωπος (από την αμαρτία) 

και κάνω ότι θέλω (για το Θεό και τη ψυχή μου). 

Δε φοβάμαι τους ανθρώπους».

Ο π. Ιουστίνος κρούει τον κώδωνα του κινδύνου λέγοντας:

«Τώρα ο διωγμός της Εκκλησίας έχει άλλη μορφή. Οι εχθροί έρχονται με τα “ανθρώπινα δικαιώματα”, με την “ελευθερία συνειδήσεως” όπου κρύβεται η μεγάλη ανηθικότητα. Στόχος είναι η διάλυση του έθνους του οποίου οι αξίες είναι ακριβώς η ταυτότητά μας στον κόσμο. Εάν δε μετανοήσουμε και δε γονατίσουμε δε θα καταφέρουμε τίποτα. Εάν όμως προσευχηθούμε με ζήλο, ο Θεός θα βοηθήσει να ξεπεράσουμε όλες τις δοκιμασίες: την παγκοσμιοποίηση, τον οικουμενισμό και ποιος ξέρει ποια άλλα. 

ΟΛΑ ΘΑ ΔΙΑΣΚΟΡΠΙΣΘΟΥΝ ΜΕ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ».

Σταρετς Ιουστινος Πιρβου

"Προσευχόμεθα υπέρ των ζώντων και των μεταστάντων και τους μνημονεύουμε με τα ονόματά τους, για να δείξουμε, ότι τους αγαπάμε με όλη μας την καρδιά"

 

Μερικοί ρωτούν γιατί μνημονεύουμε τα ονόματα των κεκοιμημένων και των ζώντων στις προσευχές που κάνουμε γι’ αυτούς.  

Ο Θεός σαν παντογνώστης που είναι, δεν ξέρει τα ονόματά τους και τις ανάγκες τους;

Όμως αυτοί που μιλούν και σκέπτονται έτσι, ξεχνούν ότι την προσευχή δεν την κάνομε για ενημέρωση του Θεού. Φυσικά ο Θεός δεν έχει ανάγκη τέτοιας ενημερώσεως. 

Άλλη είναι η σημασία αυτής της προσευχής. Προσευχόμεθα υπέρ των ζώντων και των μεταστάντων και τους μνημονεύουμε με τα ονόματά τους, για να δείξουμε, ότι τους αγαπάμε με όλη μας την καρδιά

Γιατί δεν είμαστε απλώς συγγενείς ή φίλοι ή γνωστοί, αλλά «αλλήλων μέλη» Μέλη της Μιάς Εκκλησίας. Του Ενός Μυστικού Σώματος του Χριστού. 

Υπάρχει τεράστια διαφορά ανάμεσα στη μηχανική και απαθή μνημόνευση των ονομάτων και στην ολοκάρδια προσευχή

Το ένα απέχει από τον άλλο, όσο ο ουρανός από τη γη

Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης 

Οι άνθρωποι σήμερα σε ακούν εάν όσα τους λες, συμφωνούν με το δικό τους το μυαλό.

 

Οι άνθρωποι σήμερα σε ακούν εάν όσα τους λες, 

συμφωνούν με το δικό τους το μυαλό.  

Εάν όμως δεν συμφωνούν, δεν σε ακούν.

Όσιος Εφραίμ Κατουνακιώτης 

(✞ 27 Φεβρουαρίου 1998)

"..Ἂν ζητάς εσύ από τον άλλο επειδή σε λύπησε, να σου βάλει μετάνοια, δε είσαι καλά!.." Αγιος Εφραίμ Κατουνακιώτης

 

Ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος ἐπαινεῖ τὸν πλησίον του 

καὶ κατακρίνει τὸν ἑαυτό του, 

φθάνει σὲ μέτρα ἁγιότητος. 

Ἂν ζητᾶς ἐσὺ ἀπὸ τὸν ἄλλονε, ἐπειδὴ σὲ λύπησε, 

νὰ σοῦ βάλει μετάνοια, 

δὲν εἶσαι καλά, δὲν εἶσαι ἐντάξει, 

δὲν βαδίζεις στὸ δρόμο τῆς ταπείνωσης. 

ΑΓΙΟΣ ΕΦΡΑΙΜ ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΗΣ

"Ας γίνει το θέλημά σου Κύριε" Αγ. Γαβριήλ ο δια Χριστόν σαλός

 

"Λέγε την ευχούλα.." Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης

 

«Κύριε αξίωσέ με, να αγαπώ τους ανθρώπους, όπως Συ τους αγαπάς» Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης

Ο χρόνος μας είναι μετρημένος. Περιμένουμε χρόνια δύσκολα, χρόνια επικίνδυνα και γι αυτήν την ζωή μας. Λύσσαξε ο διάβολος κι άνοιξε το στόμα του σαν άδης να μας καταπιή όλους μέσα.

Μακάριος ο άνθρωπος, που θα ξεφύγη από τα δόντια του και θα πετάξη στον ουρανό και θα σωθή. Κάθε χρόνο και χειρότερη γίνεται η κατάστασις. Η αμαρτωλότης και η γυμνότης έχει φθάσει σε τέτοιο σημείο, που φωνάζει από μόνο του το πράγμα, ότι θα επέμβη η θεια δικαιοσύνη.

Γι’αυτό πρέπει, τόσο εμείς να βιαζώμεθα, όσο και να νοιώθουμε συμπάθεια για τους αδελφούς μας, όχι μόνο τους οικείους μας, αλλά και τους εν Χριστώ οικείους αδελφούς, που έχουμε χρέος να τους πονούμε. Διότι εάν εμείς κινδυνεύουμε, που είμαστε μέσα στο λιμάνι της Παναγίας πόσο μάλλον αυτοί οι άνθρωποι, που βρίσκονται συνεχώς εκτεθειμένοι μπροστά στην πρόκλησι της αμαρτίας!

Αν εμείς καιώμεθα μακρυά από την φωτιά, αυτοί οι άνθρωποι τι γίνονται, που οι φλόγες τους περικυκλώνουν;

Όταν εξομολογούσα στον Kαναδά, λυπόμουν τους ανθρώπους κι έκανα νοερώς με δάκρυα αυτήν την προσευχή κατά την ώρα της εξομολογήσεως. 

«Κύριε αξίωσέ με, να αγαπώ τους ανθρώπους, όπως Συ τους αγαπάς. Να τους συγχωρώ, όπως Συ τους συγχωρείς. Δώσε μου απ το πνεύμα Σου, με το οποίο μακροθυμείς και αγαπάς και ανέχεσαι, κι εγώ να ανέχωμαι, να αγαπώ, να μακροθυμώ, ώστε η αγάπη να με βοηθήση να βοηθήσω, με τα λίγα πράγματα, που μπορώ να τους προσφέρω με την Χάρι σου» 

Κι έτσι με την προσευχή αυτή ένοιωσα πολλή αγάπη και στοργή για τους ανθρώπους.

Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης

Στέρηση πνευματικής ανθρώπινης παρηγοριάς... (Αγίου Παϊσίου)

Βιβλίο: "ο Αγιος Παϊσιος, ο Αγιορείτης" σελ.335
 Iερόν Ησυχαστήριον στην Σουρωτή

Αν έχεις όλες τις αρετές, δεν έχεις όμως ταπεινοφροσύνη, τίποτα δεν έκανες (Αγιος Άνθιμος )

Μη νομίσεις ότι επειδή 3 μέρες εγκρατεύτηκες και νήστεψες, 

τρομάζεις με αυτό τον σατανά.

 Να σε κατηγορήσουν και να μην μιλήσεις, 

να σε βρίσει ο άλλος και να μην μιλήσεις, 

να σε ταράξει ο άλλος και να υπομείνεις, 

αυτό είναι το τέλειο και αυτό πειράζει το σατανά. 

Γιατί αν έχεις όλες τις αρετές, 

δεν έχεις όμως ταπεινοφροσύνη, 

τίποτα δεν έκανες

Άγιος Άνθιμος   

Η εκκλησία είναι ο ουρανός επι της γης (Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης)

 

Στην εκκλησία, είμαι πραγματικά σαν στον ουρανό επί γής.

Εδώ βλέπω τις εικόνες του Κυρίου, της Πανάγνου Μητρός του, των Αγίων Αγγέλων.

Εδώ είναι ο θρόνος του Θεού.

Εδώ είναι ο ζωοποιός Σταυρός.

Εδώ είναι το αθάνατο Ευαγγέλιο, ο λόγος του Θεού που «πάντα δι᾽ αὐτοῦ ἐγένετο» (Ιω. α’ 3). Εδώ είναι οι εικόνες των Αγίων.

Νοιώθω τον εαυτό μου μέσα στην ορατή παρουσία του θεού, της Μητρός του, των Ασωμάτων Δυνάμεων και όλων των Αγίων.

Πράγματι, εδώ στην εκκλησία είναι ο ουρανός επι της γης.

Εδώ γνωρίζω τι είμαι και νοιώθω πράγματι τον εαυτό μου μέλος του Χριστού, ιδίως κατά την τέλεσι της Θείας Λειτουργίας και κατά τη Θεία Κοινωνία. ΄

Ω, πώς θα έπρεπε να ζω, να σκέπτωμαι, να αισθάνωμαι, να μιλώ, ώστε πραγματικά ν’ ανήκω σ’ αυτό το ουράνιο περιβάλλον!

Θα έπρεπε να ζω αξίως της κλήσεως, με την οποία με κάλεσε η χάρις του Κυρίου.

Τι ταπείνωση, τι αγνότητα θα έπρεπε να έχω, ώστε αξίως να φέρω στα χείλη μου το όνομα της Υπεραγίας Θεοτόκου και του Σωτήρος μου, του Κυρίου της δόξης!

Κύριε, κάνε με άξιο γι’ αυτή τη χαρά. Ποθώ να ζήσω αξίως της χριστιανικής κλήσεως. Αλλά δεν βρίσκω μέσα μου τη δύναμι για να το πετύχω. Η αμαρτία αδιάκοπα πειράζει και μάχεται την ψυχή μου.

~~ . ~~

Αν μερικοί χριστιανοί δεν μπορούν να εννοήσουν την ορθόδοξο πίστι μας, τα Μυστήρια της, τούτο οφείλεται στο ότι ο νους και η καρδιά αυτών των ανθρώπων είναι ακόμη καταχνιασμένα από την αμαρτία, ώστε να δουν το φως της Ορθοδοξίας.

Συμβαίνει δηλαδή ό,τι και στα άρρωστα μάτια που δεν μπορούν να δουν το φως του ηλίου.

Αυτός ο ουράνιος θησαυρός είναι δυνατόν να γίνη νοητός από καρδιές όπου δεν είναι προσκολλημένες στα του κόσμου.

Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 134-135