Οι Αγίες Αγάπη, Ειρήνη και Χιονία Εορτάζουν στις 16 Απριλίου εκάστου έτους.

 

Βιος ΑΓΙΩΝ

Βιογραφία

Eις την Aγάπην και Xιονίαν.

Χιὼν τὸ πῦρ ἦν τῇ Χιονίᾳ τάχα,

Οὗ συμμετασχεῖν ἠγάπησεν Ἀγάπη.

Eις την Eιρήνην.

Βέλος σε πέμπει πρὸς τὸν εἰρήνης τόπον,

Ἀφ' αἱμάτων σῶν ἐκμεθυσθὲν Εἰρήνη.

Χιονίην τ' Ἀγάπην ἐκκαιδεκάτῃ κατέκαυσαν.

Ήταν και οι τρεις αδελφές και πνευματικά βλαστάρια της Εκκλησίας της Θεσσαλονίκης.Οι ψυχές και των τριών παρθένων ήταν στολισμένες με πολλά χριστιανικά χαρίσματα. Όταν έγινε ο διωγμός κατά των χριστιανών επί Μαξιμιανού, οι τρεις αδελφές κατέφυγαν σε κάποιο ψηλό βουνό. Η κρυψώνα τους, όμως, ανακαλύφθηκε. Το έτος 304 μ.Χ. συνελήφθήσαν και τις έφεραν μπροστά στον άρχοντα Δουλσήτιο. Αυτός με κάθε τρόπο προσπάθησε να τις κάνει να αρνηθούν το Χριστό. Αυτές, με όπλα τις αρετές που είχαν, ομολογούσαν Χριστόν Εσταυρωμένον. Τότε, η Αγάπη και η Χιονία πέθαναν, αφού τις έριξαν στη φωτιά. Η Αγία Ειρήνη αφού κλείσθηκε σε πορνείο (κανένας δεν τόλμησε όμως να την ενοχλήσει), βρήκε μαρτυρικό τέλος, από το βέλος που της έριξε ένας στρατιώτης.

Τα ιερά λείψανα που απέμειναν από την πυρά συνελέγησαν από ευλαβείς Χριστιανούς και ενταφιάσθηκαν δυτικά της πόλεως, σε μικρή απόσταση από τα τείχη. Εκεί ανεγέρθηκε ένας ναΐσκος στην αρχή, που αργότερα έγινε μεγαλύτερος.

Ἀπολυτίκιον  

Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Ὡς αὐτάδελφοι Κόραι καὶ οὐρανόφρονες, πρὸς εὐσέβειας ἀγῶνας ὁμονοούσαι καλῶς, τὸν ἀρχέκακον ἐχθρὸν κατεπαλαίσατε, Χιονὶα ἡ σεμνή, σὺν Ἀγάπη τὴ κλυτή, Εἰρήνη ἡ πανολβία. Καὶ νῦν Χριστὸν δυσωπεῖτε, ἐλεηθήναι τᾶς ψυχᾶς ἠμῶν.

Ο ΑΚΑΘΙΣΤΟΣ ΥΜΝΟΣ - ΙΣΤΟΡΙΑ

 

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

πό την Καθαρά Δευτέρα και για τις επόμενες πέντε εβδομάδες, ακούγεται κάθε Παρασκευή στις Εκκλησίες ο Ακάθιστος Ύμνος. Ο Ύμνος αυτός, που από ποιητικής και μελωδικής πλευράς θεωρείται ένας από τους ωραιότερους της Ορθοδόξου Εκκλησίας, έχει ιδιαίτερη σημασία τόσο για την Θρησκεία, όσο και για το Έθνος.
Με την Ακολουθία του Ακάθιστου Ύμνου εκδηλώνονται ευχαριστίες και εγκώμια στο πρόσωπο της Παναγίας. Αποτελείται, κατά βάση, από τον Ακάθιστο Ύμνο και τον Κανόνα του Ακάθιστου Ύμνου, πλαισιωμένα με ψαλμούς, απολυτίκια και ευχές. Και τα δύο χαρακτηρίζονται ως αριστουργήματα της Βυζαντινής υμνολογίας , που εξαίρουν το έργο και το πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου , με θεολογικό βάθος, κομψότητα λόγου, μουσικό κάλλος, αγιοπνευματική έμπνευση.

ΧΡΟΝΟΣ ΚΑΙ ΑΙΤΙΑ ΣΥΝΘΕΣΗΣ

Σύμφωνα με το Συναξαριστή, ο Ύμνος δημιουργήθηκε το 626, μετά τη σωτηρία της Κωνσταντινούπολης από την πολιορκία των Αβάρων και των Περσών, οπότε και εψάλει για πρώτη φορά.

Κατά το έτος 626 η Κωνσταντινούπολη πολιορκήθηκε από τους Πέρσες και Αβάρους. Ο βασιλέας Ηράκλειος απουσίαζε στη Μικρά Ασία σε πόλεμο κατά των Περσών. Τότε ο φρούραρχος Βώνος μαζί με τον Πατριάρχη Σέργιο ανέλαβαν την υπεράσπιση της αυτοκρατορίας. Ο Πατριάρχης περιέτρεχε τη πόλη με την εικόνα της Παναγίας της Βλαχερνίτισσας και ενεθάρρυνε τα πλήθη και τους μαχητές.

Ξαφνικά έγινε φοβερός ανεμοστρόβιλος που δημιούργησε τρικυμία και κατέστρεψε τον εχθρικό στόλο και τη νύκτα της 7ης προς την 8η Αυγούστου, αναγκάσθηκαν να φύγουν άπρακτοι. Ο λαός πανηγυρίζοντας τη σωτηρία του, συγκεντρώθηκε στο Ναό της Παναγίας των Βλαχερνών και όλοι όρθιοι έψαλλαν τον από τότε λεγόμενο «Ακάθιστο Ύμνο» στην Παναγία, αποδίδοντας τα «νικητήρια» και την ευγνωμοσύνη τους στην «Τῇ ὑπερμάχῳ στρατηγῷ».

Για να ψαλθεί όμως τότε θα πρέπει να είχε συντεθεί νωρίτερα, καθώς δεν ήταν δυνατό να γίνει αυτό σε μια νύχτα. Κάποιοι μελετητές υποστηρίζουν ότι ο ύμνος έπρεπε να προϋπήρχε στη λειτουργική πράξη, και να ψάλθηκε τότε «ὀρθοστάδην», από μεγίστη αφοσίωση προς εγκωμιασμό της Θεοτόκου. Και προκρίθηκε αυτός ο ύμνος από κάποιον άλλον ενδεχομένως, επειδή θα ήταν κιόλας καθιερωμένος στην Αγρυπνία της 15ης Αυγούστου στη Βλαχέρνα, και επειδή το περιεχόμενό του, με χαρακτήρα διηγηματικό, δογματικό, και δοξολογικό – εγκωμιαστικό προσφερόταν για τη διάσωση και τη λύτρωση της Πόλης από τη δεινή περίσταση.

Ο ύμνος αναφέρεται σε όλο το μυστήριο της ενανθρώπησης του Χριστού, στο οποίο είναι βασικός παράγοντας η Θεοτόκος. Έτσι, ο μαριολογικός και ο χριστολογικός χαρακτήρας του είναι φανερός.

Συνεπώς, μπορούμε να πούμε ότι αναφέρεται σε κοινό εορτασμό του Ευαγγελισμού και των Χριστουγέννων – οι γιορτές χωρίστηκαν στα χρόνια του Ιουστινιανού (527-565) – αλλά εύκολα επίσης μπορούμε να πούμε ότι ο εγκωμιαστικός και δοξολογικός χαρακτήρας του ύμνου είναι πρόσφορος για κάθε περίσταση που η θρησκεύουσα ψυχή θέλει να αναφερθεί στο θαύμα της σωτηρίας της.

ΟΝΟΜΑΣΙΑ ΤΟΥ YΜΝΟΥ

Η ονομασία Ακάθιστος Ύμνος αποδόθηκε στον Ύμνο οφείλεται στο ότι «ὀρθοστάδην τότε πᾶς ὁ λαὸς κατὰ τὴν νύκτα ἐκείνην τὸν ὕμνον τῇ τοῦ Λόγου Μητρὶ ἔμελψαν καὶ ὅτι πᾶσι τοῖς ἄλλοις οἴκοις καθῆσθαι ἐξ ἔθους ἔχοντες, ἐν τοῖς παροῦσι τῆς θεομήτορος ὀρθοὶ πάντες ἀκροώμεθα». Αυτά γράφει το Συναξάριο, και εντοπίζει «την νύκτα εκείνη» το καλοκαίρι του 626.

Επίσης, από την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκε ο ύμνος οι πιστοί σε κάθε ευκαιρία και αφορμή, τον έψαλαν όρθιοι και απ’ την αρχή συνδέθηκε με την εορτή του Ευαγγελισμού του οποίου την ακολουθία το εκκλησίασμα παρακολουθούσε όρθιο.

ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΙ

Ο Κανόνας του Ακάθιστου είναι έργο των Ιωάννου Δαμασκηνού (οι ειρμοί) και Ιωσήφ Ξένου του Υμνογράφου (τα τροπάρια) . Πηγές του Ύμνου είναι η Αγία Γραφή και οι Πατέρες της Εκκλησίας ενώ ο συνθέτης, ο χρόνος και η αιτία της σύνθεσης του Ύμνου, παραμένουν ακόμα ανεξακρίβωτα από τους μελετητές. Ένα είναι το αδιαμφισβήτητο στοιχείο, που μας δίνουν οι σχετικές πηγές , ότι ο ύμνος εψάλλετο ως ευχαριστήριος ωδή προς την υπέρμαχο στρατηγό του Βυζαντινού κράτους.

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ

Ο «Κανόνας» (τα Τροπάρια των Χαιρετισμών), με εννέα ωδές , οι ειρμοί των οποίων είναι:

α) Ανοίξω το στόμα μου και πληρωθήσεται πνεύματος,

β) Τούς σούς υμνολόγους Θεοτόκε,

γ) Ό καθήμενος εν δόξη επί θρόνου θεότητος,

δ) Εξέστη τά σύμπαντα, επί τή θεία δόξη σου,

ε) Την θείαν ταύτην καί πάντιμον,

στ) Ουκ ελάτρευσαν, τή κτίσει οι θεόφρονες,

ζ) Παίδας ευαγείς εν τή καμίνω,

η) Άπας γηγενής, σκιρτάτω τώ πνεύματι,

Ο «Ακάθιστος Ύμνος»: περιλαμβάνει το Απολυτίκιο «Το προσταχθέν μυστικώς λαβών εν γνώσει,» , το Κοντάκιο «Τη Υπερμάχω Στρατηγώ τα νικητήρια,» , τους 24 Οίκους (στροφές) σε αλφαβητική ακροστιχίδα (Α – Ω) και δύο Εφύμνια (η τελευταία φράση του ύμνου που επαναλαμβάνει ο λαός) το «Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε» και το «Αλληλούια».

ΔΟΜΗ

Οι περιττοί Οίκοι (αυτοί που αρχίζουν από τα στοιχεία Α, Γ, Ε, Η, κλπ.) αποτελούνται από 18 στίχους , οι 5 πρώτοι στίχοι περιέχουν την διήγηση , οι επόμενοι 12 στίχοι αποτελούν τους Χαιρετισμούς στη Θεοτόκο και ο 18ος είναι το εφύμνιο « Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε» . Οι άρτιοι Οίκοι (που αρχίζουν από τα στοιχεία Β, Δ, Ζ, Θ, κλπ.) έχουν 5 στίχους ως διήγηση και το εφύμνιο «Αλληλούϊα» .

Τους χαιρετισμούς αυτούς τους απευθύνουν: ο Αρχάγγελος Γαβριήλ (Α, Γ), ο Ιωάννης ο Πρόδρομος ως έμβρυο ακόμα (Ε), οι ποιμένες (Η), οι Μάγοι (Ι), οι πιστοί που ερύσθησαν από τα είδωλα (Λ), οι πιστοί γενικά (Ν, Ο, Ρ, Τ, Φ, Ψ).

Ο Ύμνος διακρίνεται σε δύο ενότητες χωρίς όμως να λείπουν από κάθε ενότητα και στοιχεία της άλλης:

Α) Α-Μ, που αποτελεί το ιστορικό τμήμα.

• Ο πρωτοστάτης άγγελος, ο Γαβριήλ, έρχεται και φέρνει το θεϊκό μήνυμα, το «χαῖρε», στην Θεοτόκο (Α)

• Εκείνη απορεί για τον παράδοξο τρόπο της συλλήψεως (Β).

• Ο Γαβριήλ της εξηγεί την απόρρητο βουλή του Θεού (Γ).

• Και η δύναμις του Υψίστου επισκιάζει την απειρόγαμο Παρθένο και συλλαμβάνει τον Υιό του Θεού (Δ).

• Η Θεοτόκος επισκέπτεται την συγγενή της Ελισάβετ, την μέλλουσα μητέρα του Προδρόμου, και ανταλλάσσουν προφητικούς λόγους (Ε).

• Ο Ιωσήφ, ο μνηστήρ της Παρθένου, ταράσσεται από την ζάλη των αμφιβόλων λογισμών, αλλά πληροφορείται από τον άγγελο το μυστήριο της συλλήψεως (Ζ).

• Ο Χριστός γεννάται και οι ποιμένες προσκυνούν τον αμνό του Θεού (Η).

• Ο θεοδρόμος αστέρας δείχνει τον δρόμο στους μάγους της Ανατολής (Θ), αυτοί τον προσκυνούν (Ι).

• Και δι᾿ άλλης οδού αναχωρούν για την Βαβυλώνα, οι θεοφόροι κήρυκες (Κ).

• Στην Αίγυπτο ο φυγάς Κύριος συντρίβει τα είδωλα και με τον φωτισμό της αληθείας διώχνει το σκότος του ψεύδους (Λ).

• Και ο Συμεών δέχεται στην αγκάλη του ως βρέφος τεσσαρακονθήμερο τον τέλειο Θεό καί λαμβάνει την ποθητή απόλυσι (Μ).

Β) Ν-Ω, που αποτελεί το δογματικό-θεολογικό τμήμα.

• Η νέα κτίσις, που δημιουργεί ο Λόγος του Θεού με την σάρκωση Του, δοξολογεί τον δημιουργό (Ν).

• Ο παράξενος -«ὁ ξένος» – τόκος προτρέπει τους ανθρώπους να ξενωθούν από τον κόσμο και να μεταθέσουν τον νού των στον ουρανό (Ξ).

• Όλος ήταν στην γη ο δοξολογούμενος Λόγος, αλλά και από τον ουρανό δεν απουσίαζε (Ο).

• Οι άγγελοι θαύμασαν το έργο της ενανθρωπήσεως και την κοινωνία του Θεού και των ανθρώπων (Π).

•Οι σοφοί και ρήτορες του κόσμου έμειναν άφωνοι, μη μπορώντας νά εξηγήσουν το μυστήριο του παρθενικού τόκου (Ρ).

• Ο Ποιμήν - Θεός γίνεται πρόβατο – άνθρωπος θέλοντας να σώσει τον κόσμο (Σ).

• Η Παρθένος γίνεται φυλακτήριο τείχος των παρθένων και όλων των πιστών (Τ).

• Κανείς ύμνος δεν μπορεί να πληρώσει τον φόρο του χρέους στον Σαρκωθέντα Βασιλέα (Υ).

• Η Θεοτόκος είναι η φωτοδόχος λαμπάδα, που μας καθοδηγει στην γνώση του Θεού (Φ).

• Ο Χριστός ήρθε στο κόσμο για να του δώσει χάρη και συγχώρηση (Χ).

• Η δοξολογία προς τον Υιό συνδέεται και προς την ανύμνηση του έμψύχου ναού Του, της Θεοτόκου (Ψ).

• Ο Ύμνος κλείνει με μία θαυμαστή αποστροφή προς την Παρθένο: «Ὦ πανύμνητε μῆτερ ἡ τεκοῦσα τόν πάντων ἁγίων ἁγιώτατον Λόγον,..».

«ΧΑIΡΕ, ΝYΜΦΗ AΝYΜΦΕΥΤΕ»

Ιδιαίτερη είναι η αγάπη και ξεχωριστός ο σεβασμός, με τον οποίο το σύνολο των πιστών περιβάλλει την Ακολουθία του Ακάθιστου Ύμνου. Αγάπη και σεβασμός που πηγάζουν και εμπνέονται από το πρόσωπο προς το οποίο απευθύνεται η Ακολουθία, από την εκφραστικότητα και τον πλούτο των κειμένων, από το μελωδικό ένδυμα των λόγων. Αγάπη και σεβασμός που εκδηλώνονται με την ευλαβή παρουσία και ενεργό συμμετοχή στην Ακολουθία των «πιστώς προσκυνούντων και δοξαζόντων» Χριστιανών, τα απογεύματα της Παρασκευής καθ’ όλη τη διάρκεια της Μεγάλης Τεσσαρακοστής.

Ο Ακάθιστος ύμνος χαρακτηρίζεται ως ένα αριστούργημα της βυζαντινής υμνογραφίας, γραμμένο πάνω στους κανόνες της ομοτονίας, ισοσυλλαβίας και μερικώς της ομοιοκαταληξίας. Η γλώσσα του ύμνου είναι σοβαρή και ρέουσα, γεμάτη από κοσμητικά επίθετα και πολλά σχήματα. Έτσι η εξωτερική του μορφή παρουσιάζει μεγάλη ποικιλία και ωραιότητα, που συναγωνίζεται το βαθύ του περιεχόμενο.

Κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει τον πλούτο του λόγου, την ύπαρξη σχημάτων, την ποιητικότητα ορισμένων στίχων και προπαντός το υψηλό περιεχόμενο του ύμνου, που εξυμνεί την ενανθρώπιση του Θεού δια της Παναγίας Θεοτόκου. Είναι αλλεπάλληλες οι εκφράσεις χαράς, αγαλλιάσεως και λυτρώσεως που δίνουν ενθουσιαστικό τόνο στον ύμνο.

Το γεγονός δε ότι απ' όλα τα κοντάκια μόνο αυτό είναι σήμερα σε χρήση στην λατρεία της Εκκλησίας μας δείχνει την δύναμη και την εντύπωση που έκανε και εξακολουθεί να κάνει στους πιστούς.

ΓΙΑΤΙ ΟΜΩΣ ΨΑΛΛΕΤΑΙ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗ;

Ο Ακάθιστος Ύμνος δεν συνδέεται άμεσα με την περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής , αλλά με την εορτή του Ευαγγελισμού, που εμπίπτει όμως πάντοτε μέσα στη κατανυκτική αυτή περίοδο.

Είναι η μόνη μεγάλη εορτή, που λόγο του πένθιμου χαρακτήρος της Τεσσαρακοστής, στερείται προεορτίων καί μεθεόρτων. Αυτήν ακριβώς την έλλειψη έρχεται να καλύψη η ψαλμωδία του Ακαθίστου, τμηματικώς κατά τα Απόδειπνα των Παρασκευών και ολόκληρος κατά το Σάββατο της Ε’ εβδομάδος. Το βράδυ της Παρασκευης ανήκει λειτουργικώς στο Σάββατο, ημέρα που μαζί με την Κυριακή είναι οι μόνες ημέρες της εβδομάδος των Νηστειών, κατά τις οποίες επιτρέπεται ο εορτασμός χαρμόσυνων γεγονότων, και στις οποίες, μεταφέρονται οι εορτές της εβδομάδος.

Άλλωστε αυτή την Ακολουθία την τελούμε και άλλες περιόδους του έτους (στα μοναστήρια κάθε βράδυ μαζί με το Μικρό Απόδειπνο διαβάζουν και τους Χαιρετισμούς της Παναγίας μας). Αντίθετα όλες τις άλλες Ιερές ακολουθίες (Προηγιασμένη, Μ. Απόδειπνο, Μ. Κανών) τις συναντούμε μόνο την περίοδο της Σαρακοστής.

πηγή: pathanasios

Ο ΆΓΙΟΣ ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΣ ΚΑΙ Ο ΠΛΗΓΩΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΤΣΑΚΙΣΜΕΝΟΣ ΝΕΟΣ

Ο Άγιος Αμφιλόχιος βρισκόταν από την Πάτμο στην Αθήνα . Πήγαινε να παρηγορήσει μια οικογένεια που πρόσφατα είχε χάσει το μονάκριβο παιδί της.

 Στην αρχή της οδού Πειραιώς, στην Ομόνοια, τον σταματά ένας νέος, τον πιάνει από τον ώμο και του λέει:

 –Παπά μου, χάνομαι! Βοήθησέ με! 

Τότε ο Άγιος τον κοιτάζει με έκπληξη και με συγκίνηση και τον παίρνει μαζί του στο σπίτι που πήγαινε. Εκεί σε ένα δωμάτιο συζήτησε με το παιδί και τον εξομολόγησε . 

Ο Άγιος παρέμεινε για πολύ μαζί του. Στο τέλος, όταν άνοιξε η πόρτα και βγήκαν, ήταν και οι δύο τους κατασυγκινημένοι και με την ιλαρότητα διάχυτη στο πρόσωπό τους. 

Ο άγνωστος, στην μορφή του Γέροντα είδε κάτι το ξέχωρο και αγκιστρώθηκε από αυτόν για να βρει τελικά τον Χριστό.

Ο Γέροντας, φιλοξενούσε ακόμη και τους εχθρούς του. Ακόμη και στην στεναχώρια, γελούσε. Μετά, έπαιρνε στάση σοβαρότητας και έλεγε: 

–“Με τον τσακισμένο άνθρωπο, ποτέ να μην έρθεις σε διένεξη, γιατί θα τον χάσεις. Άφησέ τον να σκεφτεί καλύτερα, ηρεμότερα”. 

Τί ηρεμία είχε ο άγιος Γέροντας της Πάτμου! Τί σκέπη ήταν εκείνη!…».

πηγή: megalipanagiathivon

ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΚΑΙ ΘΕΟΦΟΡΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΥ ΤΟΥ ΕΝ ΠΑΤΜΩι: Ιερά Μητρόπολις Ρόδου

 ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΚΑΙ ΘΕΟΦΟΡΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΥ ΤΟΥ ΕΝ ΠΑΤΜΩι: Ιερά Μητρόπολις Ρόδου - Οικουμενικόν Πατριαρχείον

Την Ορθοδοξία επισφράγισαν οι μάρτυρες όλων των εποχών•

Την Ορθοδοξία επισφράγισαν οι μάρτυρες όλων των εποχών• όλη η ιερή στρατιά των εκατομμυρίων ηρώων και ομολογητών, ανδρών, γυναικών και παιδιών με το τίμιο αίμα τους. 

Από τα αμφιθέατρα της Ρώμης μέχρι τα στρατόπεδα της Ρωσίας, απέδειξαν, ότι ο χριστιανισμός δεν είναι μια απλή θεωρία, αλλά η αλήθεια και η ζωή•  ο ωραιότερος ηρωισμός, η νίκη κατά της ωμής βίας και της υλικής δύναμης, η επικράτηση και η βασιλεία του πνεύματος.

Ήρθε κατόπιν να υμνήσει την Ορθοδοξία η λατρεία με την υπέροχη ποίηση και την εμπνευσμένη υμνογραφία της, η οποία συνδυάζει το φυσικό με το υπερφυσικό, τα εγκόσμια με τα επουράνια, την ατομικότητα με την κοινωνικότητα, την οικειότητα και τον βαθύ σεβασμό, το εύληπτο και το μυστήριο.

Μέσα στον ναό σε κάθε Λειτουργία, μέσα σε μια ατμόσφαιρα ανάτασης και ιερότητας τελείται η Θυσία του Θεανθρώπου, όπου συμμετέχουν όλοι οι πιστοί. 

Εκεί επίσης υμνούνται και προβάλλονται τα κατορθώματα των γιγάντων της πίστεως με επικεφαλής του χορού αυτού την Θεοτόκο Μαρία. 

Εκεί εξυμνείται το δόγμα, όχι μόνο ως αληθινό, αλλά και ως ανταποκρινόμενο στις ανθρώπινες εφέσεις.

Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεϊτης

Είπε γέρων: «Ο Θεός απαντά με τρείς τρόπους… Ναι, όχι και περίμενε!»

 

Είπε γέρων:

«Ο Θεός απαντά με τρείς τρόπους…

Ναι, όχι και περίμενε!»

ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ: Η Μονή του Αγίου Ιωάννη του Ερημίτη, γνωστή και ως Καθολικό, είναι χτισμένη στην απόκρημνη πλαγιά στο φαράγγι Αυλάκι, που βρίσκεται σε απόσταση 20 χλμ. από την πόλη των Χανίων, στη βόρεια ακτή του Ακρωτηρίου.

Τό τι ακούω κάθε μέρα, είναι άνω ποταμών τί μου λέει ο κάθε ένας γιά τά παιδιά του καί γιά την οικογένειά του!

 

Ήταν μία γυναίκα καί την τυραννούσε πολύ ο άντρας της. Δεν ήξερε γράμματα, ούτε το άλφα, καί παρακαλούσε τήν Παναγία: «Δός μου λίγη γνώσι νά μπορέσω νά διαβάσω αύτή τήν φυλλάδα καί, αν μάθω, νά δής πόσες Παρακλήσεις θά σου κάνω, αρκεί νά διορθώσης αυτόν τον άνθρωπο πού μέ βασανίζει», καί σταυρώνει τον εαυτό της.

Λοιπόν αυτή έφτασε νά κάνη όλη τήν νύχτα εβδομήντα Παρακλήσεις. Τό πιστεύετε; Τήν έμαθε τήν Παράκλησι φαρσί- τήν φώτισε ο Θεός. Ηρέμησε κι ο άντρας της καί μετανόησε, εξομολογήθηκε καί κοινωνούσε. ’Έγινε ένα προβατάκι. Καί γονάτιζε καί έλεγε: «Σ’ ευχαριστώ, Θεέ μου, έστω καί στο τέλος».

Από τις Παρακλήσεις της Παναγίας καί από τήν πίστι πού είχε η γυναίκα, έγινε ένα αρνάκι ο άντρας της. Αλλά τότε οι γυναίκες είχαν τόση υπομονή καί τόση πίστη καί τόση ευλάβεια! Τώρα χωρίζουν- ένα μήνα παντρεμένοι καί λένε δέν μπορώ, ασυμφωνία χαρακτήρων, χωρίζω. Ενώ τότε οί άνθρωποι ντρεπόταν νά χωρίσουν τους ανθρώπους τους καί έτσι κάναν υπομονές καί σώζαν τις οικογένειές τους.

Τώρα μιά γυναίκα βλέπει τήν αντίδρασι του ανδρός της καί δέν υποχωρεί. Απαιτεί ο άνδρας: «νά κάνης αυτό τό πράγμα». Εσύ κάνε το εκείνη τήν στιγμή καί άμα θαρθή η ώρα καί δεν θά έχη θυμό και οργή, πες του με καλωσύνη: «Με λύπησες». Νά υποχωρήσης εσύ, για να δώσης τόπο στήν οργή καί θά ερθη η ειρήνη.

Γερόντισσα Μακρίνα

Να ακολουθεί κάποιος τον Χριστό, σημαίνει να πάσχει, για να θεραπευθεί και να σωθεί ολόκληρη η ανθρωπότητα.

Αν όπως ομολογούμε στο Σύμβολο της πίστεως ο Χριστός είναι ο αληθινός Θεός, ο Σωτήρας του κόσμου, ο Δημιουργός του σύμπαντος ,πώς μπορούμε να συμβιβάσουμε αυτή τη θεωρία μας με την ιδέα της εθνικότητας, του τόπου, της εποχής …;

Δε γνωρίζω Χριστό Έλληνα, Ρώσο, Άγγλο, Άραβα … Ο Χριστός είναι για μένα το παν, το υπερκόσμιο Είναι.

Στην Γραφή αναφέρεται συχνά ότι ο Χριστός πέθανε για όλο τον κόσμο, για τις αμαρτίες όλων των ανθρώπων.

Μόλις περιορίσουμε το πρόσωπο του Χριστού μόλις το κατεβάσουμε στο επίπεδο των εθνοτήτων, χάνουμε το παν και βυθιζόμαστε στο σκοτάδι.

Τότε ανοίγει ο δρόμος προς το μίσος ανάμεσα στα έθνη, προς την έχθρα μεταξύ των κοινωνικών ομάδων.

Όποιος αγαπά τον Χριστό αφομοιώνει και φέρει μέσα του τα αισθήματα που είχε ο Ιησούς Χριστός, ζει την ανθρωπότητα ως ένα Αδάμ, προσεύχεται για τον «Αδάμ παγγενή». Ιδού ο αληθινός Χριστιανισμός.

Ο Χριστός είναι ο άπειρος Θεός. Δε σταυρώθηκε μόνο για τους πιστούς,

αλλά για όλους τους ανθρώπους, από τον Αδάμ ως τον τελευταίο

που θα γεννηθεί από γυναίκα.

Να ακολουθεί κάποιος τον Χριστό, σημαίνει να πάσχει, για να θεραπευθεί και να σωθεί ολόκληρη η ανθρωπότητα. Δεν μπορεί να είναι διαφορετικά.

Αγίου Αρχιμ. Σωφρονίου, Περί Πνεύματος και Ζωής, Έσσεξ Αγγλίας 1995, σ. 26-28.

Αν ήξεραν οι άνθρωποι τι είναι η Παναγία στη σωτηρία τους...

 

Aν ήξεραν οι άνθρωποι τι είναι η Παναγία στη σωτηρία τους και γενικότερα στη ζωή τους, είτε έπιναν νερό, είτε περπατούσαν, είτε ο,τιδήποτε άλλο έκαναν, θα τα έκαναν στο όνομα της Παναγίας.

 Είναι το γλυκύτερο πρόσωπο και το γλυκύτερο όνομα, όπως και αυτό της Mάνας μας! Βλέπετε ό,τι και να μας συμβεί, ”μάνα μου” θα πούμε, δεν λέμε ”πατέρα μου”.

 Όπως και σε αυτές τις δύσκολες στιγμές δεν λέμε ”Χριστέ μου” αλλά ”Παναγία μου”, ακόμα και άνθρωποι που μέχρι χθες την βλασφημούσαν.
Είναι συνυφασμένη η Παναγία με το είναι μας. Έχουμε σαρκική μητέρα αλλά έχουμε και πνευματική μητέρα! Όμως δεν χρησιμοποιούμε το όνομα της Παναγίας όσο πρέπει..

Στο σημείο αυτό, ωραία λειτουργούν οι Αγιορείτες Πατέρες. Ό,τι να τους πεις θα πούνε: ”αν θέλει η Παναγία, αν μας ξημερώσει η Παναγία, αν, αν…” δηλ. είναι περισσότερο Παναγιολάτρες παρά Χριστολάτρες!

 Βέβαια δεν παρεξηγείται ο Κύριος διότι όποια λατρεία και τιμή δίδεται στην Μητέρα Του αντανακλάται στο πρόσωπό Του διότι ο Χριστός είναι Εκείνος που της έδωσε αυτή την αίγλη, που της έδωσε αυτή τη δύναμη, που της έδωσε αυτή την αξία!

Δημήτριος Παναγόπουλος Ιεροκήρυκας

ΠΗΓΗ: proskynitis

Κάθε μέρα έλεγε το: «Θεοτόκε Παρθένε, χαίρε, κεχαριτωμένη Μαρία…»

Ο προσκυνητής έβγαλε ένα βιβλίο που είχε μαζί, του στο ταξίδι που ονομάζεται «Αμαρτωλών Σωτηρία», εις το οποίον υπάρχουν διηγήσεις θαυμάσιων πραγμάτων».

«Και άρχισε να διαβάζει μιαν ωραιότατη διήγηση για κάποιον Αγαθόνικο, έναν αφοσιωμένο εις τον Θεό ανθρωπον, ο όποιος από την παιδική του ηλικία είχε διδαχθεί από τους ευσεβείς γονείς του να λέγει κάθε μέρα μπροστά εις την εικόνα της Μητέρας του Θεού την προσευχή πού αρχίζει με τα λόγια: «Θεοτόκε Παρθένε, χαίρε, κεχαριτωμένη Μαρία…» Καμιά ημέρα δεν παρέλειψε να πει την προσευχή αυτή. Αργότερα, όμως, όταν ενηλικιωθεί και έφτιαξε την δική του ζωή, απορροφήθηκε από τις φροντίδες και τις φασαρίες της ζωής ώστε να αραίωση σιγά – σιγά την προσευχή αύτη, μέχρις ότου, τέλος, την σταμάτησε εντελώς.

Μίαν ήμέραν, όμως, συνέβη να φιλοξενήσει για μια νύκτα ένα προσκυνητή, ο οποίος του είπε ότι ήταν μοναχός από την Θηβαίδα της Αιγύπτου και ότι είχε δή ένα όραμα εις το οποίο διατάχθηκε να πάει να βρει τον Αγαθόνικο και να τον επίπληξη για το γεγονός ότι είχε σταματήσει την συνηθισμένη προσευχή του προς τη Μητέρα του Θεού. Ό Αγαθόνικος απήντησε ότι επί τόσα χρόνια πού έλεγε την προσευχή αύτη δεν είδε κανένα όφελος ούτε αποτέλεσμα. Εις αυτά ό ερημίτης απήντησε, λέγοντας:

«Θυμήσου, τυφλέ και άγνώμον άνθρωπε, πόσες φορές αύτη ή απλή προσευχή σε βοήθησε και σε έσωσε από καταστροφές. Θυμήσου, πώς μια φορά, όταν ήσουν πολύ νέος, σώθηκες κατά τρόπο θαυμαστό από βέβαιο πνιγμό. Δεν θυμάσαι, ακόμη, ότι μια επιδημία κάποτε, πού έστειλε εις τον τάφο ένα σωρό φίλους σου, εσένα δεν σε έθιξε καθόλου. Ξέχασες, όταν κάποτε πού οδηγούσατε μια άμαξα μ’ ένα φίλο σου, πέσατε κ’ οι δυο, ενώ δε αυτός έσπασε το πόδι του εσύ έμεινες σώος και άβλαβης; Λησμονείς, ότι ένας συνηλικιώτης φίλος σου, πού ήταν υγιής σαν σίδερο, τώρα κάμποσο καιρό, είναι κατάκοιτος άρρωστος και δυστυχισμένος, ενώ εσύ είσαι υγιής και δεν ξέρεις τι θα πει αρρώστια;

Γενικά, υπενθύμισε εις τον Αγαθόνικο, ένα σωρό ευεργεσίες του Θεού και τέλος συνεπλήρωσε λέγοντας: «Γνώριζε ότι όλα αυτά τα κακά απεσοβήθησαν από σένα, χάρις στην προστασία της Παναγίας Μητέρας του Θεού, εξ αιτίας αυτής της μικρής προσευχής δια μέσου της οποίας ύψωνες κάθε μέρα την ψυχή σου σε ένωση με τον Θεό. Από εδώ και εις το εξής πρόσεχε, μη παραλείπεις την προσευχή και την ανάμνηση της Βασίλισσας των Ουρανών κι αυτή ποτέ δεν θα σε εγκατάλειψη»

Απόσπασμα από το βιβλίο «ΟΙ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΕΝΟΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗ».

πηγή: http://www.diakonima.gr/

«Πρόσεξε καλά ἀγριοκαλόγερε Αὐγουστῖνε, να συμμορφωθῇς και να μη εισαι ἀντάρτης, διαφορετικά θα σε στείλω στην ἐξορία και θα σε βασανίσω».

Θὰ ἦτο ὅμως μεγίστη παράλειψις νὰ μὴ ἀναφέρωμε τὸ περιστατικὸ μὲ τὸν τότε Ἀστυνομικὸ Διευθυντὴν καὶ μετέπειτα Γεν. Ἀστυνομικὸν Διευθυντὴν καὶ στὸ τέλος Ἀρχηγὸν τῆς Ἀστυνομίας Πόλεων Θεόδωρο Ρακιντζή, ὁ ὁποῖος κάλεσε τὸν ἡρωικὸν Αὐγουστῖνον, γιὰ νὰ τὸν κατατροπώσῃ καὶ ἐξευτελίσῃ.

Τὸν σκληροπυρηνικὸν καὶ κέρβερον Ἀστυνομικὸν Διευθυντὴν Θεόδωρον Ρακιντζὴ τὸν ἔτρεμον ἀκόμη καὶ οἱ ὑπουργοί.

Ὁ Ἀστ. Διευθυντὴς συνεκάλεσε ὅλους τοὺς διοικητὲς ἀστυνομικῶν Τμημάτων Ἀττικῆς, διὰ νὰ κατατρομοκρατήσῃ καὶ νὰ ρεζιλεύσῃ τὸν θαρραλέον καὶ γενναῖον θρυλικὸν Αὐγουστῖνον, τὸν ὁποῖον ἐπίσης εἶχε καλέσει εἰς τὴν Γενικὴν Ἀστυνομικὴν Διεύθυνσιν Ἀθηνῶν.

Εἶπε εἰς αὐτόν : «Πρόσεξε καλὰ ἀγριοκαλόγερε Αὐγουστῖνε, νὰ συμμορφωθῇς καὶ νὰ μὴ εἶσαι ἀντάρτης, διαφορετικὰ θὰ σὲ στείλω στὴν ἐξορία καὶ θὰ σὲ βασανίσω».

Τότε ὁ μικρὸς τὸ δέμας ἀλλὰ μαχητὴς Αὐγουστῖνος εἰς μίαν αἰφνιδιαστικὴν κίνησιν πετᾶ ἀστραπιαίως τὸ πηλίκιον τοῦ Γενικοῦ Ἀστυνομικοῦ Διευθυντοῦ Θεοδώρου Ρακιντζῆ εἰς τὸ δάπεδον καὶ λέει εἰς αὐτόν : «φτούσου μασκαρά, εἶσαι ἀνάξιος νὰ φέρῃς τὸν Τίμιον Σταυρόν, ἐπὶ τῆς κεφαλῆς σου»!!!...

Ἀντὶ νὰ ἐξευτελισθῇ καὶ νὰ τρομοκρατηθῇ ὁ μικρόσωμος Αὐγουστῖνος, ἔμειναν οἱ διοικηταὶ τῆς Ἀττικῆς ἄναυδοι καὶ ὁ Ρακιντζής, τὸν ὁποῖον εἶχαν φοβηθῆ ἑκατοντάδες χιλιάδες κοινῶν πολιτῶν, ἐκιτρίνισε ἐξ αἰτίας τοῦ ἀδιανοήτου ἐξευτελισμοῦ, τὸν ὁποῖον τοῦ προεκάλεσε ὁ ἀείμνηστος Αὐγουστῖνος.

Ἔκτοτε οὔτε εἰς τὰ στρατοδικεῖα δὲν ἐτόλμησαν τελικῶς νὰ τὸν παραπέμψουν γιὰ νὰ τὸν δικάσουν.

Πηγή : Άπαντα Ορθοδοξίας

Ο φύλακας άγγελος της Αγίας Τραπέζης

 

Κάποιο βράδυ ένας ιερέας, πήγε κάπως αργά στην εκκλησία, γιατί είχε ξεχάσει κάτι που έπρεπε οπωσδήποτε να το πάρει. Ξεκλείδωσε την πόρτα και μπήκε μέσα. Ήταν σκοτεινά.

Από την Ωραία Πύλη, την οποία είχε ξεχάσει ανοιχτή (δεν είχε τραβήξει την κουρτίνα), βλέπει έναν αστραφτερό Άγγελο με ξίφος πύρινο στο χέρι, να στέκεται δίπλα στην Αγία Τράπεζα!

Τρόμαξε τόσο πολύ, που τράπηκε σε φυγή!

Φοβήθηκε! Φτάνοντας στον Νάρθηκα (ο Ναός ήταν μεγάλος),

ακούστηκε μία φωνή: «Στάσου!»

Στάθηκε, λοιπόν, κοκκάλωσε, μαρμάρωσε! Μη φοβάσαι, του είπε πολύ γλυκά η φωνή.

Είμαι ο Άγγελος – φύλακας του Ναού. Όταν μία Τράπεζα σε έναν Ναό καθαγιάζεται και γίνεται Αγία, ο Κύριος, ο Παντοκράτωρ, ο Βασιλεύς των βασιλευόντων και Κύριος των κυριευόντων, τοποθετεί έναν ακοίμητο Άγγελο – φύλακα δίπλα στην Αγία Τράπεζα.

Σε όλη αυτή τη διάρκεια που έλεγε ο Άγγελος αυτά στον ιερέα, αυτός ήταν ακίνητος στον Νάρθηκα και άκουγε έντρομος, με την πλάτη προς το Ιερό.

Και συνέχισε με ακόμη πιο γλυκιά φωνή ο Άγγελος:

"Έλα, γύρισε, κλείσε σε παρακαλώ την Ωραία Πύλη, που ξέχασες ανοιχτή"

(Ο Άγγελος είπε στον ιερέα «σε παρακαλώ».

Πόσοι από εμάς λέμε στον συνάνθρωπό μας «σε παρακαλώ;» Πόσοι;).

Γύρισε ο ιερέας, (του είχε φύγει ο φόβος, μέσα του βασίλευε γαλήνη) και δεν είδε πλέον τον Άγγελο. Προχώρησε διστακτικά, αλλά τώρα χωρίς φόβο, με σεβασμό.

Με δέος έπιασε την κουρτίνα της Ωραίας Πύλης και σιγά – σιγά την έκλεισε.

Μέσα του όμως άρχισε να αναρωτιέται:

«Μην ήταν φαντασία μου; Μήπως ονειρευόμουν; Μήπως έχω παραισθήσεις;».

Ως απάντηση, όμως, άκουσε μυριάδες Αγγελικές φωνές να ψάλλουν το «Άξιον εστί».

Δεν άντεξε στο άκουσμα της γλυκιάς αυτής αγγελικής ψαλμωδίας και λιποθύμησε!

Έπεσε κάτω!

Όταν ύστερα από λίγο συνήλθε, πήγε σπίτι του και δεν μίλησε σε κανέναν.

Μετά από 15 χρόνια διηγήθηκε το συμβάν, λίγο πριν πεθάνει.

Έτσι, σε κάθε Ναό, δίπλα στην Αγία Τράπεζα, υπάρχει ένας Άγγελος,

που εμείς δεν τον βλέπουμε, αλλά εκείνος μας παρακολουθεί σιωπηλά !!!

Αντιγραφή από: amfoterodexios

Μία ἀκόμη μαρτυρία ἐνάντια στή νεοβαρλααμική βλασφημία τῶν ἡμερῶν μας.

τοῦ Νεκτάριου Δαπέργολα, Διδάκτορος Ἱστορίας

Τεράστια παρακαταθήκη μᾶς ἄφησε – μεταξύ πολλῶν ἄλλων – ὁ μακαριστός καί ἐν ἁγίοις πλέον γέροντας μας π. Γρηγόριος (πνευματικό τέκνο τοῦ Ἁγίου Παϊσίου καί συνάμα κτίτωρ καί πνευματικός πατέρας τοῦ Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου Τιμίου Προδρόμου στή Μεταμόρφωση Χαλκιδικῆς) καί μέ τίς διδαχές του σέ θέματα πίστεως, ἀλλά καί σέ θέματα φόβου. Καί πολλές ἀπό αὐτές βρίσκουν συγκλονιστική ἐφαρμογή καί στήν τωρινή περίσταση, πού τόσο βάλλεται ἡ ὀρθή πίστη μας ὄχι μόνο ἔξωθεν (ἀπό τό ἀντίχριστο καθεστώς), ἀλλά καί πρωτίστως ἔσωθεν (ἀπό ὅλους αὐτούς τούς πλανεμένους κληρικούς καί λοιπούς κενοθεολόγους τῆς μάσκας καί τῆς ζακέτας, τούς συμπλέοντες ἀδιάντροπα μέ τίς ἐντολές τῆς κοσμικῆς ἐξουσίας καί τούς θιασῶτες τῆς «εὐλογημένης μασκοφορίας» ἀλλά καί τῆς θεολογικής ἐκτροπής πού βάφτισαν «κατ’ οἶκον ἐκκλησία», γιά νά μᾶς ἀφήσουν ἀλειτούργητους κι ἀλιβάνιστους).

Πολλές φορές λοιπόν τόνιζε ὁ γέροντας ὅτι στή Θεία Λειτουργία δέν μπορεῖς νά συμμετάσχεις ἀπό μακριά, ὅτι τό ραδιόφωνο εἶναι μόνο γιά τούς κατάκοιτους, ἀλλά κι αὐτό ἀκόμη ἀπλῶς γιά νά ἀκοῦνε κάτι πρός παρηγορίαν (καί πάλι δηλαδή δέν ὑπάρχει πραγματική μετοχή), καθώς μόνο μέσα στόν ναό κατεβαίνει ὁ Οὐρανός στή γῆ. Πέραν αὐτοῦ ὅμως τόνιζε συχνά καί τή δύναμη πού ἔχει γενικότερα ὁ ὀρθόδοξος ναός, ἐνῶ καί γιά τίς ἀσθένειες ἔλεγε ὅτι μέσα στόν ναό δέν μεταδίδονται. Χαρακτηριστική ἡ περίπτωση κάποιας μοναχής πού εἶχε ἀρρωστήσει κάποτε ἀπό φυματίωση καί εἶχε τόν λογισμό καί τόν φόβο ὅτι ἴσως κολλήσει καί τίς ἄλλες ἀδελφές κατά τίς ὥρες τῶν ἀκολουθιῶν. Ὁ γέροντας ὅμως διασκέδασε τόν λογισμό της, λέγοντας της νά μή φοβᾶται, γιατί οἱ ἀρρώστιες καί τά μικρόβια μέσα στήν ἐκκλησία ἀποδυναμώνονται.

Καί δέν τό ἐννοοῦσε βέβαια ὡς κάτι «μαγικό», ἀλλά ὅτι ὁ Θεός δέν ἐπιτρέπει στούς πιστούς νά πάθουν κακό, γιά τέτοιο καί μόνο λόγο. Ἴσως νά συμβαίνει κατά παραχώρησιν σέ κάποιες περιπτώσεις, ἀλλά αὐτό γίνεται γιά πολύ συγκεκριμένους πνευματικούς λόγους. Ὅπως βέβαια δέν ἀποκλείεται νά συμβεῖ, ἄν προσέλθει κάποιος στόν ναό μέ πνεῦμα βλασφημίας ἤ ἀπιστίας. Ὅσον ἀφορᾶ δέ τόν φόβο, τόνιζε πολλές φορές χαρακτηριστικά ὅτι ὁ πιστός δέν μπορεῖ νά φοβᾶται, γιατί ὁ φόβος δηλώνει ἔλλειψη πίστης, ἀπουσία ἐμπιστοσύνης πρός τόν Θεό. Χριστιανός και φόβος εἶναι ἔννοιες ξένες μεταξύ τους. Ὅσο καί ἄν δυστυχῶς – προσθέτω ἐγώ – κάποιοι σήμερα κάνουν ὅ,τι μποροῦν (ἐπιστρατεύοντας μέχρι καί δῆθεν θεολογικά ἐπιχειρήματα) γιά νά τίς ταυτίσουν.

Αὐτό γιά νά ξεκαθαριστεῖ γιά μία ἀκόμη φορά ὅτι σέ θέματα πίστης δέν εἶναι δυνατόν να ἀκολουθοῦμε τούς δῆθεν εἰδικούς (πού ἀπλῶς συσσωρεύουν τή μία βλασφημία πάνω στήν ἄλλη καί μάταια προσπαθοῦν νά κρύψουν κάτω ἀπό ἐπιστημοφανεῖς ἀθλιότητες τό ἐκκλησιομαχικό καί ἀντίχριστο μένος τους), οὔτε ὅμως καί τούς λυκοποιμένες καί τά κάθε λογῆς παρατρεχάμενα λιβανιστήρια τους, πού μόνο πλάνη καί στρέβλωση βγαίνει ἀπό τά χείλη τους. Ἀντίθετα, ἀκοῦμε τούς πραγματικούς εἰδικούς. Τούς Ἁγίους μας καί τούς Πατέρες μας.

Καί ἐκεῖνοι, δόξα τῷ Θεῷ, μᾶς ἔχουν ξεκαθαρίσει τί πρέπει νά κάνουμε – καί ὄχι βεβαίως μόνο λόγοις ἀλλά καί ἔργοις. Τολμάει ἄραγε κανείς νά φανταστεῖ τόν Μέγα Βασίλειο, τόν Ἱερό Χρυσόστομο, τόν Ἅγιο Γρηγόριο Παλαμᾶ καί ὁποιονδήποτε ἄλλο ἐκκλησιαστικό Πατέρα νά φοράει μάσκα ἤ νά μήν ἀσπάζεται τίς ἱερές εἰκόνες ἐν μέσω μάλιστα τῶν πραγματικά φονικῶν ἐπιδημιῶν τῆς ἐποχῆς τους (πού καμμία ἀσφαλῶς σχέση δέν ἔχουν μέ τό τωρινό γελοῖο ἀφήγημα); Ἤ – γιά νά μήν πᾶμε τόσο μακριά καί νά ἔρθουμε στίς μέρες μας – τολμᾶ κανείς νά τό φανταστεῖ γιά τόν Ἅγιο Παΐσιο, τόν Ἅγιο Ἰωσήφ τόν Ἠσυχαστή, τόν Ἅγιο Πορφύριο, τόν Ἅγιο Ἰάκωβο; Τολμᾶ νά τό φανταστεῖ γιά τόν γέροντα Ἐφραίμ τῆς Ἀριζόνα, τόν παπα-Γρηγόρη, τόν πατέρα Ἰσαάκ τόν Λιβανέζο, τόν πατέρα Γεώργιο Καψάνη, γιά τόσους ἀκόμη περίφημους καί ἁγιασμένους πνευματικούς;

Ἡ ἀπάντηση ἀσφαλῶς εἶναι προφανέστατη. Ἐμεῖς λοιπόν οὐκέτι χρείαν ἔχομεν ἄλλων μαρτύρων. Πόσο δέ μᾶλλον ἀθέων καί βλασφήμων ἤ πλανεμένων ψευδομαρτύρων,

ΠΗΓΗ: https://tasthyras.wordpress.com/

ΟΣΙΟΣ ΜΑΚΑΡΙΟΣ

 

ΜΕΓΑΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ

Το ουράνιο θησαυρό της πίστης μπορούν να καταλάβουν, μόνο οι καρδιές εκείνων, που αποδεσμεύουν το νου και τα αισθήματά τους, από κοσμικές επιθυμίες»

 «Το γεγονός, ότι κάποιοι Χριστιανοί δεν μπορούν να κατανοήσουν την Ορθόδοξη πίστη μας και τα μυστήριά της, φανερώνει πως ο νους και η καρδιά τέτοιων ανθρώπων έχουν εμπάθεια και δεν μπορούν να ανεχτούν την καθαρότητα και την λαμπρότητά της, όπως τα άρρωστα μάτια δεν μπορούν να υποφέρουν το φως του ηλίου. Το ουράνιο θησαυρό της πίστης μπορούν να καταλάβουν, μόνο οι καρδιές εκείνων, που αποδεσμεύουν το νου και τα αισθήματά τους, από κοσμικές επιθυμίες»

Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης