Το "Κούτσικο" του γέροντα Ιωσήφ του Ησυχαστή

 Ο ΑΓΙΟΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΕΦΡΑΙΜ ΑΡΙΖΟΝΑΣ 

Το "Σκουπίδι" του Αγίου γέροντα Ιωσήφ που Αγίασε εν ΖΩΗ 

– Μία ημέρα, των Αγίων Αποστόλων ήταν, ήρθε ο παπα-Εφραίμ από τα Κατουνάκια να μας λειτουργήσει..

Και μου έδωσε εντολή ο Γέροντας Ιωσήφ να μαγειρέψω ένα καλό φαγάκι, επειδή ο παπα-Εφραίμ ήταν πολύ φιλάσθενος και στα πρόθυρα σχεδόν της φυματιώσεως.

Έσπευσα στην υπακοή και εκεί που του μαγείρευα, ο Γέροντας στεκόταν πάνω από το κεφάλι μου και μου έλεγε:

– Δεν ξέρεις να μαγειρεύεις τρομάρα να σου ’ρθει.

Έτσι μαγειρεύει ο κόσμος και θες να το φάη κι ο παπάς;

– Μόλις τελείωσα, ήρθε στο τσαρδάκι που είχαμε για μαγειρείο και μου λέει:

– Άντε, ζαβέ, φέρ’ το γρήγορα!

– Πήγα το φαγάκι και το έδωσα στον παπά.

– Φύγε από μπροστά μου!

Να χαθής, να μη σε βλέπουν τα μάτια μου!

Γκρεμοτσακίσου γρήγορα στο κελί σου!

– Να ’ναι ευλογημένο, είπα.

Πήρα λοιπόν την ευχή του Γέροντα και πήγα στο κελλάκι μου, που ήταν δίπλα. Έ!

Μόλις πάτησα το πόδι μου μέσα, ήρθε η ευλογία του Θεού με την ευχή του Γέροντα!..

Είχα τέτοια επίσκεψη από τον Θεό, που μόνο τα σωματικά μου μάτια δεν έβλεπαν τους Αγίους Αποστόλους!

......Τόση Χάρις!

.. Τόση ευλογία!

Παράδεισος στην καρδιά μου!

...Ποτάμι τα δάκρυά μου..

Όχι γιατί με μάλωσε ο Γέροντας, αλλά επειδή δεν μπορούσα να συγκρατήσω την χαρά και την θεία ευφροσύνη, που ένοιωθα από την παρουσία των Αγίων Αποστόλων.

Ήταν η γιορτή τους και επειδή οι Άγιοι Απόστολοι υβρίσθηκαν για τον Χριστό, χλευάσθηκαν και μαστιγώθηκαν από τους Γραμματείς και Φαρισαίους, βλέποντας ο Χριστός και τον δικό μου μηδαμινό αγώνα έστειλε την ευλογία Του.

Δεν ήξερα πού βρισκόμουν.

Έπεσα κάτω και έκλαιγα, από την πολλή μακαριότητα που ζούσε η ψυχή μου!

Κι έλεγα μέσα μου: «Τι καλό μου έκανε ο Γέροντας!».

Ο Γέροντας, παρ’ όλη την σωματική μου αδυναμία, αποφάσισε να με κάνη μάγειρα για την συνοδεία.

Έτσι μια μέρα, χωρίς πολλές επισημότητες, έρχεται και μου λέει:

– Κούτσικο.

– Ευλόγησον!

– Μαγείρεψε.

– Πού να μαγειρέψω;

– Έξω.

Σκεφτόμουν: «Πού έξω, γειά;» Μήπως υπήρχε και κανένα μαγειρείο; Άντε να μαζέψω κλαδιά, να ανάψω φωτιά για να μαγειρέψω. Και τι φαΐ να κάνω αφού δεν είχα ιδέα από μαγειρική; Μ’ έπιασαν οι λογισμοί: «Πού να κάνης φαΐ τώρα εσύ; Πού να πλένης τα πιάτα έξω, αφού δεν υπάρχει μέρος;» Όμως, οι πατέρες δουλεύουν, σηκώνουν φορτία, κουράζονται, πεινάνε, τι θα φάνε;

Το μέρος ήτανε ανοιχτό και το έπιανε ο αέρας.

Αλλά ένας αέρας..

...Παναγία βοήθα!

Και αδύνατος όπως ήμουν, ο αέρας κόντευε να πάρη κι εμένα μαζί και να με ρίξη στον γκρεμό.

Άμα ξεκινούσε αυτός ο αέρας, έπρεπε να επιστρατεύσω όλους τους καλούς λογισμούς υπομονής, διότι αμέσως είχα πόλεμο.

Το πονηρό πνεύμα του γογγυσμού και της βλασφημίας ήταν διαρκώς δίπλα μου και λίγο να έσπαζε η υπομονή μου, μου ψιθύριζε: «Τι Θεός αγάπης είναι Αυτός που σε τυραννά με τόσους μανιασμένους αέρηδες;» Κι εγώ αντέλεγα: «Σκάσε, μη μιλάς καθόλου!».

Αργότερα κάναμε ένα τσαρδάκι, με κλαριά από πουρνάρια, για να στεγάσουμε το «μαγειρείο».

Αλλά ο δυνατός αέρας τα έπαιρνε όλα και τα έκανε ανεμόπτερο!

Έβαζα δύο πέτρες για πυροστιά και τον τέτζερη πάνω και μόλις φυσούσε ο αέρας έφευγαν τα καπάκια, έφευγε και ο τέτζερης και όλα κατρακυλούσαν στον κατήφορο.

Και φώναζε και ο Γέροντας:

– Ζαλισμένοοο!!!

....Βρε κούτσικοοο, σου φύγανε τα πράγματααα....

......Τρέξε να τα βρης..

Πού να τα βρης; Αυτά είχαν φύγει και έτρεχα στον κατήφορο, μέσα στο αγιάζη και την βροχή, να βρω τα τετζέρια και τα καπάκια.

....Ώχ, Θεέ μου!

Ακόμα και τον χειμώνα μαγειρεύαμε έξω από το καλύβι του Γέροντα, τρώγαμε όμως μέσα στην καλύβα του.

Μετά το γεύμα, έπρεπε να πλύνω τα τσίγκινα πιάτα μας, έξω φυσικά. Χειμώνας, κρύο, βροχή, αγιάζι, αυτά πλενόντουσαν έξω. Να είσαι άρρωστος, γριπιασμένος και να πρέπη να βγης στα βράχια και στον παγωμένο αέρα, για να πλύνης τα πιάτα.

Είχαμε μια στάμνα σπασμένη, με νερό από το καταστάλαγμα του βράχου και σε μια τρύπα που είχε, βάζαμε ένα σωλήνα και έτσι πλέναμε τα πιάτα, με «τρεχούμενο» νερό.

Τα χέρια μας ξύλιαζαν από το παγωμένο νερό, διότι δεν είχαμε μέρος να το ζεστάνουμε.

Τα δε μαχαιροπήρουνα, με τα οποία τρώγαμε, δεν τα πλέναμε. Όταν τελειώναμε το φαγητό μας, απλώς σκουπίζαμε το πηρούνι και το κουτάλι με την πετσέτα και τα τυλίγαμε.

Αλλά αφού δεν πλέναμε ούτε τις πετσέτες, σιγά-σιγά κι αυτές γίνονταν σκληρές σαν το πετσί..

Έτσι οι πετσέτες είχαν γίνει τόσο βρώμικες που άμα τις έπλενες θα ’κανες σούπα με το απόνερο.

Για τα πιάτα είχε ακόμη και μια άλλη πολύ πρωτότυπη τακτική υγιεινής ο Γέροντας.

Μόλις τελειώναμε το γεύμα, ρίχναμε νερό μέσα σ’ αυτά και το απόπλυμα, όποιο κι αν ήταν, κατόπιν το πίναμε..

Έτσι και τα πιάτα πρόχειρα επλένοντο και νερό δεν εξοδεύετο πολύ.

Κι έτσι κάναμε όλοι μας.

Και οι ξένοι που ήρχοντο έπρεπε να κάνουν το ίδιο….

Λίγοι ασκητές πέρασαν από το Άγιον Όρος τον 20ο αιώνα με τέτοια αυστηρή άσκηση και θεωρία Θεού.

Ο Γέροντας Ιωσήφ ήταν αυστηρός αλλά και γενναίος.

Ανυποχώρητος σε θέματα υπακοής αλλά και γεμάτος αγάπη.

Είχε απόλυτη πίστη στον Θεό και πολλή διάκριση

Γεροντικον

"Μήπως είναι καλύτερα να κάθομαι σ' ένα μέρος και να ζητώ το έλεος του Θεού απ' το να τρέχω στους ναούς;"

Κάποτε βασάνισε τον Άγιο Νήφων ο εξής λογισμός: "Μήπως είναι καλύτερα να κάθομαι σ' ένα μέρος και να ζητώ το έλεος του Θεού απ' το να τρέχω στους ναούς;"

Δεν άργησε ο φιλάνθρωπος Θεός να του αποκαλύψει και πάλι ότι κάθε φορά που ένας άνθρωπος πάει σε εκκλησία, τα βήματά του μετρούνται από τους αγίους αγγέλους, για να μετατραπούν σε ουράνιο μισθό την ημέρα της Κρίσεως.

Και ακόμα πως οι φύλακες άγγελοι των ιερών ναών σημειώνουν ποιοι μπαίνουν μέσα και δίνουν αναφορά κάθε βράδυ στις αγγελικές δυνάμεις που κυκλώνουν το ουράνιο θυσιαστήριο.

Tότε οι άγγελοι του ουρανού με περισσότερη προθυμία ψάλλουν λέγοντας: "Πόσο μεγάλο και τιμητικό είναι για αυτούς τους ανθρώπους το ότι δεν παύουν να δοξάζουν τον Θεό μολονότι ζουν μέσα στη ματαιότητα του κόσμου!' Ας σπεύσουμε λοιπόν και εμείς πρόθυμα να λατρεύσουμε την Παναγία Τριάδα, ψάλλοντάς της τον τρισάγιο ύμνο."

Αφού πληροφορήθηκε ο Νήφων όλα αυτά από το Άγιο Πνεύμα, αγωνιζόταν να προσεύχεται αδιάλειπτα, καταφεύγοντας κάθε τόσο στις εκκλησίες.

Αγίου Νήφωνος Επισκόπου Κωνσταντιανής

Γιατί ο Θεός ανέδειξε τους αγίους Νεομάρτυρες

11 Ιουλίου 2021

Γιατί ο Θεός ανέδειξε τους αγίους Νεομάρτυρες
Αρχιμανδρίτης Γεώργιος Καψάνης (†) 

Νεομάρτυρες

Για πέντε λόγους, κατά τον φιλομάρτυρα άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη, ευδόκησε ο Θεός να αναδείξει τους αγίους Νεομάρτυρες στους τωρινούς καιρούς.

Πρώτον, για να είναι ανακαινισμός όλης της Ορθοδόξου πίστεως.

Βεβαιώνονται οι σύγχρονοι προς τους Νεομάρτυρες Χριστιανοί για τα κατορθώματα των παλαιών Μαρτύρων, που λόγω δυσπιστίας ή πολυκαιρίας έχει ατονήσει η προς αυτούς αδίστακτη πίστη. Τώρα βλέπουν με τα ίδια τους τα μάτια τούς Νεομάρτυρες, που κάποτε ήσαν συγγενείς ή φίλοι ή γνώριμοί τους, να υπομένουν παρόμοια με τους παλαιούς Μάρτυρες βασανιστήρια χωρίς να δειλιάζουν· να «φαίνωνται πάλιν εις τον κόσμον δεύτεροι Γεώργιοι, δεύτεροι Δημήτριοι, νέοι Θεόδωροι, όχι μόνον δια την ταυτότητα των ονομάτων, αλλά πολλώ μάλλον δια την ομοιότητα των Μαρτυρίων». (*)

Ανακαινίζουν ακόμη στις καρδιές των τωρινών Χριστιανών το κήρυγμα των ιερών Αποστόλων, κάνουν πειστικό το Ευαγγέλιο και βεβαιώνουν την θεότητα του Ιησού Χριστού, ο οποίος είναι ομοούσιος με τον άναρχό Του Πατέρα και με το ζωοποιό Πνεύμα, και κηρύττουν το μέγα μυστήριο της Αγίας Τριάδος και επισφραγίζουν όλη την ορθόδοξη πίστη των Χριστιανών, όχι μόνο με τα λόγια, «αλλά μάλλον με τα πάνδεινα κολαστήρια όπου έλαβον, και με αυτό το ίδιον αίμα και τον μαρτυρικόν τους θάνατον».

Δεύτερον, κάνουν αναπολόγητους τους αλλοπίστους κατά την ημέρα της κρίσεως.

Τι απολογία θα δώσουν στον Θεό οι αλλόπιστοι που άκουσαν την ομολογία των αγίων Νεομαρτύρων, είδαν την θυσία τους και την αγάπη τους προς τον Χριστό, είδαν τα σημεία και θαύματα που συνόδευαν την μαρτυρική τους τελείωση;

Γι’ αυτό και ο Κύριος, τρόπον τινά, θα τους πει κατά την ημέρα της κρίσεως: «Ει μη ελάλησα υμίν δια των Μαρτύρων μου τούτων, αμαρτίαν ουκ είχετε, νυν δε πρόφασιν ουκ έχετε περί της αμαρτίας υμών».

Τρίτον, οι νέοι αυτοί Μάρτυρες είναι δόξα μεν και καύχημα της Ανατολικής Εκκλησίας, έλεγχος δε των κακοδόξων.

Μας ονείδιζαν οι κακόδοξοι Δυτικοί ότι νέο Άγιο και Μάρτυρα δεν παρουσίασε μετά το σχίσμα η Ανατολική Εκκλησία. Βλέπουμε όμως τώρα, ότι η ορθόδοξη Εκκλησία γεννά συνεχώς νέους Αγίους και Μάρτυρες, διότι είναι ενωμένη με τον Νυμφίο της Χριστό και έχει ως νυμφαγωγό της το Άγιο Πνεύμα. Γεννά Αγίους που ευαρεστούν τον Θεό και που ο Θεός τους δοξάζει με σημεία· διότι η ίδια είναι αγία, ευάρεστη στον Θεό και ταμιούχος της θείας Χάριτος του Αγίου Πνεύματος, άρα και τα δόγματά της είναι αληθινά και ορθόδοξα: «οίοι γαρ οι υιοί, τοιαύτη και η μήτηρ· και οίος ο καρπός, τοιούτον και το δένδρον· και οία τα αιτιατά, τοιαύτα και τα αίτια».

Τέταρτον, οι νέοι αυτοί Μάρτυρες είναι παράδειγμα υπομονής σε όλους τους ορθοδόξους που τυραννούνται στον ζυγό της αιχμαλωσίας.

Τα δεινά των υποδούλων ορθοδόξων ήσαν απερίγραπτα. Η καταπίεση συνεχής και αφόρητη. Οι κατακτητές απέβλεπαν στον εξισλαμισμό, γιατί αυτός εξασφάλιζε τον αφελληνισμό και τον εκτουρκισμό.

Αντιστεκόμενοι οι άγιοι Νεομάρτυρες στην βία των κρατούντων και στην θέλησή τους να τους εξισλαμίσουν, ενίσχυαν και παραδειγμάτιζαν όλους τους ορθοδόξους λαούς να υπομείνουν την καταπίεση και να μη τουρκέψουν.

Προσφυέστατα ο άγιος Νικόδημος παρουσιάζει τους αγίους Νεομάρτυρες να λένε προς τους καταπιεζόμενους Χριστιανούς:

«Αδελφοί μας Χριστιανοί· αδελφοί μας αγαπητοί και παμπόθητοι· ο λαός του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού ο εκλεκτός και περιούσιος· λάβετε παράδειγμα υπομονής των θλίψεων, οπού δοκιμάζετε, από ημάς τους συναδέλφους σας. Ημείς δια να υπομείνωμεν ανδρείως δια τον Χριστόν τα παρά των αλλοπίστων διάφορα μαρτύρια, εκληρονομήσαμεν μίαν Βασιλείαν αιώνιον, και εσυναριθμήθημεν με τους παλαιούς και Αγίους Μάρτυρας· και εσείς εάν υπομένετε μετά ευχαριστίας, δια το όνομα του Χριστού, τους δαρμούς, τας φυλακάς, τας αλύσεις, τας αγγαρείας, τας ζημίας, τα ανυπόφορα δοσίματα και τα άλλα βάσανα όπου σας κάμνουν οι νυν κρατούντες, βέβαια ως Μάρτυρες τη προαιρέσει λογίζεσθε κοντά εις τον Θεόν. Όθεν και ως τη προαιρέσει Μάρτυρες λογιζόμενοι, μετά θάνατον μέλλετε να συναριθμηθήτε με ημάς και να κατοικήσετε εις τόπον φωτεινόν και πλατύτατον, εις τόπον χαράς και αναπαύσεως».

Πέμπτον δε και τελευταίον· οι νέοι αυτοί Μάρτυρες είναι θάρρος και παρακίνηση στο να τους μιμούνται δια του έργου και όλοι οι άλλοι Χριστιανοί, και κυρίως αυτοί που προηγουμένως αρνήθηκαν τον Χριστό.
(*) Τα εντός εισαγωγικών παραθέματα είναι από το Προοίμιο του αγίου Νικοδήμου στο βιβλίο «Νέον Μαρτυρολόγιον».

Αποσπάσματα από το άρθρο «Η ομολογία των αγίων νέων Μαρτύρων». Περιοδικό Ο ΟΣΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ, Έκδ. Ι. Μ. Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους, τ. 11 (1986), σελ. 39.

IC XC + NI KA

><(( ΙΧΘΥΣ ((•> 

Aγιος Ισαάκ ο Σύρος

Δεν άφησα να μπει λογισμός εναντίον αδερφού, που να με στενοχώρησε. Φρόντισα όμως, να μην αφήνω και τον αδεφό μου, να έχει λογισμό εναντίον μου.

Aγιος Ισαάκ ο Σύρος

ΠΟΤΕ ΜΗ ΔΩΣΕΙΣ ΑΦΟΡΜΗ ΝΑ ΛΥΠΗΘΕΙ Ο ΑΛΛΟΣ (Αρχιμ. Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου)

 

Ἐάν ἡ καταλαλιά θλίβῃ σε εἰς τόν ἀδελφόν σου, μνήσθητι ὅτι, ἐάν ἀκούσῃ, λυπηθῆναι ἔχει, καί διατρέπῃ ἀπαντῆσαι αὐτῷ, καί ἀναπαύῃ. Ἐάν ἡ ὑπερηφανία κατακυριεύσῃ σου, μνήσθητι ὅτι αὕτη ἀπόλλυσί σου ὅλον τόν κόπον, καί οὐκ ἔστι τοῖς συμπειθομένοις αὐτῇ μετάνοια, καί ἀναπαύσῃ 

(Αββάς Ησαΐας)  

Εάν δεις ότι σε καταπιέζει η καταλαλιά εναντίον του αδελφού σου, θυμήσου ότι θα λυπηθεί όταν την μάθει. Πόση ευγένεια! Πρόσεξε όχι μήπως εσύ κατηγορηθείς, συκοφαντηθείς και λυπηθείς, αυτό δεν έχει σημασία, αλλά πρόσεξε μη δώσεις αφορμή στον άλλον να λυπηθεί. Εάν λυπηθεί, πώς θα τον συναντήσεις; πώς θα επικοινωνήσεις μαζί του; Εσύ λοιπόν άλλαξε. Κάνε πως δεν ξέρεις τίποτε, αγνόησε τα πάντα. Εσύ, λόγου χάριν, με κατέκρινες, με κατελάλησες, είπες τα χείριστα για μένα, και εγώ το έμαθα. Ας μη σου δείξω ότι το γνωρίζω, ας κλείσω ακόμη και το στόμα εκείνου που έρχεται να μου αναγγείλει την καταλαλιά σου. Έτσι, αναπαύεσαι και εσύ, αναπαύομαι και εγώ και μπορώ άνετα να παρουσιάζωμαι ενώπιόν σου. 

Όταν κανείς ξεκινά από το τι χαροποιεί τον άλλον και τι τον λυπεί, τότε η κοινωνική μας σχέσις είναι ασφαλής, μας ενώνει. Τα λόγια αυτά του αββά Ησαΐα μας θυμίζουν το πόσο αναγκαία είναι η συμβατικότης των ανθρωπίνων σχέσεων. Ενίοτε ξεχνάμε ότι πρέπει να είμαστε λεπτοί στην εξωτερική μας έκφρασι και, εν ονόματι μιας βαθύτερης εσωτερικής ειλικρίνειας, εν ονόματι της αλήθειας, οι σχέσεις μας γίνονται δαιμονικές αντί αληθινές.  

Δεν επιτρέπεται να καταργώ την συμβατικότητα, διότι δεν μπορώ να λυπώ τον αδελφό μου. Γνωρίζω, παραδείγματος χάριν, ότι με μισείς. Σήμερα όμως με χρειάζεσαι ή σε έστειλαν σε μένα. Εγώ πρέπει να αγνοήσω ότι με μισείς, και αν τυχόν εσύ δεν μπορέσεις να συγκρατηθείς αλλά μου δείξεις κάτι, εγώ να κλείσω το στόμα μου, ώστε να είναι άψογες οι σχέσεις μας. Αυτό δεν είναι ψέμα, είναι αγάπη και αποδεικνύει ότι δέχομαι να προηγείσαι. 

Ας υποθέσωμε ότι σε είδα να πέφτεις σε κάποιο παράπτωμα και σε κατέκρινα μέσα μου. Βέβαια, το ότι σε κατέκρινα είναι αμαρτία. Έρχεσαι αργότερα να ζητήσεις την γνώμη μου για το παράπτωμά σου και σου λέγω τι σκέφθηκα. Αυτό δεν είναι βοήθεια, αλλά σπάσιμο από την ώρα εκείνη του δεσμού μας. Δεν είναι ειλικρίνεια, τιμιότητα, σεβασμός, αλλά γεμάτη από αυτοϊκανοποίηση και χαιρεκακία αποκάλυψις της σκέψεώς μου, για να σε υποβιβάσω και να φανεί η δική μου αγιότητα. Πρέπει να σου το πω κατά τέτοιον τρόπο, ώστε να μην καταλάβεις τι σκέφθηκα και πληγωθείς· να κάνω όσο μπορώ μικρότερο το πταίσμα ώστε να έχεις την αντοχή, καθ’ εαυτόν ή στον πνευματικό σου ή και σε μένα, να ομολογήσεις το μέγεθος της αμαρτίας σου.  

Ο,τιδήποτε μπορεί να λυπήσει τον πλησίον, ο,τιδήποτε έρχεται σε σύγκρουση με το θέλημά του και την επιθυμία του, αυτό γίνεται κριτήριο της σχέσεώς μας, της τιμιότητάς μας, της ειλικρίνειάς μας, της αλήθειάς μας. Το υπερβαίνομε λοιπόν, για να μπορούμε να επικοινωνούμε. 

Ας είμεθα αληθείς και ας μην ξεχνάμε την ανθρώπινη συμβατικότητα. Πρέπει να φαινώμαστε ότι θέλομε να έχωμε κοινωνία, και δεν χρειάζεται ούτε να εξηγούμε ούτε να εξηγούμεθα. Εξηγούμε μόνον στον Πατέρα μας, όταν μας το ζητά ή όταν πρέπει. Τους άλλους μόνον τους ρωτάμε. Πέρασα, λόγου χάριν, από μπροστά σου, δεν σε είδα και μετά σου εξηγώ: Με συγχωρείς, είχα το μυαλό μου αλλού, γι’ αυτό δεν σε είδα. Ό,τι και αν σου πω, από την ώρα εκείνη όλα με χωρίζουν από σένα. Το μόνο που μπορώ να κάνω, είναι να ζητήσω συγγνώμη, χωρίς να μεγεθύνω την απόστασι που δημιουργήθηκε μεταξύ μας, διότι δεν υπάρχει απάντησις που να ικανοποιεί τον λογισμό του ανθρώπου. 

Ας έχουμε λοιπόν ως κριτήριο την ειρήνη του άλλου και ας προσέχωμε ποτέ να μην τον λυπήσωμε. Τότε η ειρήνη θα γεμίζει και την δική μας ψυχή. 

Ας υποθέσουμε ότι θέλομε να διαβάσωμε, και κάποιος προτείνει να βγούμε έναν περίπατο. Γα να μη λυπήσωμε τον πλησίον, είναι προτιμότερο να αφήσωμε το διάβασμα; 

Ειδικώς για το θέμα των συζητήσεων και της γλώσσης, λέγει ο αββάς Ησαΐας, δεν μπορούμε να καταργούμε το θέλημα του Θεού, προκειμένου να μη λυπήσωμε τον άλλον. Εάν λοιπόν δεν θέλεις να πας, θα τους εκφράσεις πρώτα την χαρά σου και την διάθεσή σου να τον ακολουθήσεις, θα του πης όμως, αδελφέ μου, είμαι άρρωστος, ή είμαι απασχολημένος, γι’ αυτό δυσκολεύομαι να έρθω μαζί σου, ώστε να μη στενοχωρηθεί. Εάν μπορείς βέβαια, καλό είναι να πας, εφ’ όσον και τα βιβλία μας λένε ότι ακόμη και στο κελλί σου εάν έρθει ο αδελφός σου και προσεύχεσαι, να σταματήσεις την προσευχή και να ασχοληθείς μαζί του. Εάν όμως σε πλησιάζει για να κουβεντολογήσει, εάν η πείρα σου σε έχει διδάξει ότι αυτός πίπτει συνεχώς λόγω της γλώσσης του, είναι βέβαιο ότι δεν θα μπορέσεις να ξεφύγεις την αμαρτία. Σε αυτή την περίπτωση θα του δείξεις την αγάπη σου, αλλά θα αρνηθείς. Αν λυπηθεί, είναι υπόθεσις δική του.  

Ο νόμος του Θεού δεν σου επιτρέπει ούτε πολυλογία, ούτε να ακούς λογισμούς απιστίας ή αμαρτίας του άλλου, ή την σύγκρουσί του με τον Ηγούμενό του. Αν τον ακούσεις, γίνεσαι χειρότερος και από τον διάβολο, διότι του δίνεις αφορμή να αμαρτήσει περαιτέρω.  

Εάν όμως εσύ του αρνηθείς και ο άλλος του αρνηθεί, θα κλεισθεί στο κελλί του, θα μείνει μόνος του και θα κανονίσει την πορεία του. Με το να διοχετεύει τα πάθη του, καθίσταται αδύνατη η παραμονή του στην πνευματική ζωή. Ο αββάς Ησαΐας λοιπόν δεν εννοεί να μη λυπήσουμε τον αδελφό μας όταν πρόκειται περί αμαρτίας, αλλά όταν ερχώμαστε σε αντίθεση μαζί του με το θέλημά μας, με την επιθυμία μας, με τον εαυτό μας.  

Αρχιμ. Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου,

"ΛΟΓΟΙ ΑΣΚΗΤΙΚΟΙ - Ερμηνεία στον Αββά Ησαΐα", εκδ. Ίνδικτος, σελ. 368-371.

ΠΗΓΗ: paterikakeimena 

Οι δέκα μακαρισμοί της οικογένειας

1. Μακάριο το σπίτ που κυβερνάει ο Χριστός.

2. Μακάριο το σπίτι, που καταστατικό του έχει το Ιερό Ευαγγέλιο.

3. Μακάριο το σπίτι, που όλοι προσεύχονται.

4. Μακάριο το σπίτι, που το ανδρόγυνο ζει με αμοιβαία αγάπη, ανοχή, συγχωρητικότητα και διαφυλάσσει, σαν κόρη οφθαλμού, το συζυγικό του σπίτι.

5. Μακάριο το σπίτι, που τα μέλη του ζουν με αλληλοσεβασμό, αλληλοκατανόηση και ο καθένας υποχωρεί για το χατίρι του άλλου, οπότε κανένα δυσάρεστο μεταξύ τους πρόβλημα.

6. Μακάριο το σπίτι, που τα μέλη του είναι πιστά παιδιά του Θεού και ζουν την πνευματική και μυστηριακή ζωή της Αγίας Του Εκκλησίας, οπότε δεν κινδυνεύουν να γίνουν θύματα της μαγείας.

7. Μακάριο το σπίτι, που τα μέλη του είναι πνευματικώς καλλιεργημένα και θρησκευτικώς κατηρτισμένα, οπότε δεν διατρέχουν το κίνδυνο να παρασυρθούν από τους αιρετικούς και τα κάθε όργανα του Αντίχριστου.

8. Μακάριο το σπίτι, που τα μέλη του ζουν με φρόνηση και αυτοκυριαρχία οπότε δεν κινδυνεύουν να πέσουν θύματα των εμπόρων των ναρκωτικών και του λευκού θανάτου.

9. Μακάριο το σπίτι, που τα μέλη του ζουν με σωφροσύνη, εγκράτεια και γενικά σύμφωνα με τους κανόνες της ηθικής.

10. Μακάριο το σπίτι, που βασιλεύει η Αγάπη και όπου αγάπη ευλογία και όπου ευλογία ο Χριστός και όπου ο Χριστός ευτυχία, χαρά, ειρήνη, γαλήνη, ηρεμία, ομοφροσύνη, ομόνοια, αρμονία, αισιοδοξία, ζωή παραδεισένια.

ΑΜΗΝ.

Askitikon

ΕΞΑΨΑΛΜΟΣ

Το σταυρό μας μπορούμε να κάνουμε στην αρχή και στο τέλος του Εξάψαλμου. Σ’ όλη όμως τη διάρκεια αυτού, ακόμη και στο μέσον του, όταν λέγουμε τα «Δόξα… Και νυν… Αλληλούια…» ΔΕΝ κάνουμε το σταυρό μας, αλλά παρακολουθούμε «εν πάση σιωπή και κατανύξει» τον Αναγνώστη, ο οποίος «μετ’ ευλαβείας και φόβου Θεού», διαβάζει τον Εξάψαλμο.

Διότι ο χρόνος αυτός της αναγνώσεως προεικονίζει το χρόνο της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου, κατά τη διάρκεια του οποίου με φόβο και τρόμο θα αναμένουμε την τελική κρίση Του για εμάς.

Και, όπως τότε, έτσι και τώρα θα πρέπει σιωπώντες, όρθιοι, ακίνητοι, χωρίς μετακινήσεις ή, προπαντός, χωρίς και τους παραμικρούς θορύβους, να παρακολουθούμε την ανάγνωση αυτή.

(Ιδιαίτερη προσοχή χρειάζεται στις εσπερινές ακολουθίες της Μεγάλης Εβδομάδας, οι οποίες είναι ο Όρθρος της επομένης. Διότι τότε, αφηρημένοι, μπαίνουμε στους Ναούς χωρίς να προσέχουμε, εάν εκείνη την ώρα διαβάζεται ο Εξάψαλμος.

Σ’ αυτές τις περιπτώσεις θα πρέπει να παραμένουμε ακίνητοι στην είσοδο του Κυρίως Ναού και μετά το πέρας της αναγνώσεως να μετακινούμαστε για να καταλάβουμε τη θέση μας).

Ο εξάψαλμος αποτελείται από από τους εξής ψαλμούς:

3ος: Εικονίζει την σταθερή ελπίδα της ψυχής στο Θεό.

37ος: Θρήνος της ψυχής για το βάρος των αμαρτιών.

62ος: Απαλή παρηγορητική πρωινή προσευχή.

87ος: Δέηση ψυχής τσακισμένης από τις συμφορές.

102ος: Προσευχή ευγνωμοσύνης για τις ευεργεσίες του Θεού.

142ος: Θερμή παράκληση βοήθειας.

Ο εξάψαλμος είναι η κατανυκτική ανάγνωση (όλοι όρθιοι) των 6 παραπάνω από τους 150 ψαλμούς , τους οποίους έγραψε ο Δαβίδ. Είναι συγχρόνως ύμνος, δέηση, προφητεία.

Γιά τούς ἐχθρούς τῆς ἐκκλησιαστικῆς μουσικῆς (Φώτης Κόντογλου)

Αν και είμαι ζωγράφος κι όχι μουσικός, ωστόσο έχω γράψει περισσότερα 

για την εκκλησιαστική μουσική από τη αγιογραφία. Γιατί η μουσική 

ενεργεί απάνω στην ψυχή πιο δυνατά και πιο άμεσα, παρά η ζωγραφική,

επειδή με την μουσική μπορεί να εκφρασθεί, λίγο πολύ, ο κάθε άνθρωπος,

ενώ η ζωγραφική είναι μια τέχνη που την κάνουνε μονάχα οι τεχνίτες 

που είναι σπουδασμένοι σ’ αυτήν την τέχνη. 

Με την μουσική και με τη ποίηση εκφράζεται η λαϊκή ψυχή περισσότερο

από κάθε άλλον τρόπο και για τούτο σ΄ αυτές τις τέχνες φανερώνεται 

ολοζώντανος ο χαρακτήρας του λαού. Γι αυτή την αιτία ο Πλάτωνας 

ο φιλόσοφος είπε· άμα αλλάξει η μουσική ενός λαού, 

θα πει πως άλλαξε κι ο χαρακτήρας του. 

Κι όμως, βρίσκουνται σε μας άνθρωποι, και μάλιστα ιερωμένοι 

και θεολόγοι, που έχουνε την ιδέα πως η εκκλησιαστική μουσική 

είναι κάποιο πράγμα που δεν έχει μεγάλη σημασία για την Εκκλησία

μας και που μπορεί να αλλάξει, χωρίς να αλλοιωθεί η πραγματική ουσία της.

Η εκκλησιαστική μουσική μας, 

όπως κι οι άλλες εκκλησιαστικές τέχνες, 

είναι αχώριστες από εκείνο που εκφράζουνε.

Ο χαρακτήρας της μορφώθηκε από τα νοήματα και από τα αισθήματα 

που εκφράζει. Αν εξέφραζε άλλα νοήματα κι ο διπλός της χαρακτήρας 

θα ήτανε αλλοιώτικος. Η ανταπόκριση ανάμεσα στο μέσον με το οποίο 

γίνεται η έκφραση και σε κείνο που εκφράζεται μ΄ αυτό το μέσον, 

είναι τόσο απόλυτη, ώστε αυτά τα δυο να είναι σε τέτοιον βαθμό 

σφιχτά δεμένα ανάμεσά τους που ν’ αποτελούνε ένα πράγμα. 

Οι εκκλησιαστικές τέχνες καθρεφτίζουνε με ακρίβεια 

τον μυστικό πλούτο της αληθινής χριστιανικής θρησκείας, 

δηλαδή της Ορθοδοξίας. 

Κάθε παραμόρφωση που παθαίνει η πνευματική ουσία της, 

καθρεφτίζεται μέσα σ’ αυτόν τον καθρέφτη που λέγεται μουσική, 

αγιογραφία, αρχιτεκτονική κλπ, όπως γίνεται και το ανάποδο, 

δηλαδή κάθε παραμόρφωση που παθαίνουνε οι εκκλησιαστικές 

τέχνες φανερώνει την παραμόρφωση που έπαθε 

η πνευματική ουσία που εκφράζουνε.

Βλέπει λοιπόν κανείς, πως δεν υπάρχει πιο ανόητο πράγμα απ’ αυτό 

που λένε όσοι θεωρούνε τις εκκλησιαστικές τέχνες – 

και γενικά τη μορφή της λατρείας της Εκκλησίας μας – 

σαν κάποια πράγματα συμβατικά και τα έργα τους 

σαν τυχαία κατασκευάσματα, που μπορούνε ν’ αλλάζουνε 

κατά τα γούστα του καθενός. 

Πρέπει να έχει κανένας εκείνη τη βαθυστόχαστη ανοησία που έχουνε 

κάτι τέτοιοι άνθρωποι, που είναι ψυχές άδειες από κάθε πνευματική θέρμη, 

για να λέει και να υποστηρίζει τέτοια πράγματα. 

Ακόμα και στην κοσμική τέχνη, που ακολουθά τα ρεύματα 

του υλικού κόσμου, ξέρουνε όσοι καταγίνουνται μ’ αυτή, 

πως η ουσία και η μορφή είναι αλληλοεξαρτημένα, 

και μάλιστα τόσο αλληλοεξαρτημένα, 

που κατά βάθος να είναι το ίδιο πράγμα. 

Μοναχά κάποιοι ανόητοι, σαν και τούτους που είπαμε παραπάνω, 

έχουνε την ιδέα πως η ουσία κι η μορφή, το νόημα ή το αίσθημα 

κι η έκφρασή του, το μέσα και το απέξω, είναι δυο πράγματα άσχετα

το ‘να με τ’ άλλο. Ένας τέτοιος ελαφρόμυαλος, ο Παναγιώτης Σούτσος, 

έλεγε για το Σολωμό, νομίζοντας πως έλεγε κάποιο σπουδαίο πράγμα,

πως τα έργα του Σολωμού ήτανε: «ιδέαι πλούσιαι, πτωχά ενδεδυμένε»,

και πως γι αυτό: «δεν είναι δι’ αιώνιον ζωήν προορισμέναι».

Μ’ άλλα λόγια, για να μην πεθάνουνε τα έργα του Σολωμού, 

κατά την μεγαλοφυΐα του Σούτσου, θά ‘πρεπε να βρίσκει μεν τις ιδέες 

ο Σολωμός, αλλά να τις παραδίνει στο Σούτσο για να τις ντύνει με πλούσια 

ενδύματα, δηλαδή να τις εκφράζει με τους νερόβραστους στίχους του. 

Θαυμάστε τι φωστήρες βγάζει η Ελληνική Φυλή! Ε, τέτοιοι φωστήρες 

είναι και τούτοι οι σημερινοί, που θεωρούνε σαν «επουσιώδη πράγματα» 

τη εκκλησιαστική μουσική μας, την εικονογραφία μας κλπ 

για να αποχτήσουνε τον περιπόθητο τίτλο του νεωτεριστή. 

Για να είναι κανένας νεωτεριστής στα πράγματα της παράδοσης, 

που μορφώθηκαν μέσα σε αιώνες και που έχουνε τη σταθερότητα 

που έχει η πίστη απ’ όπου βγήκανε, θα πει πως δεν είναι σε θέση 

να νιώσει τι πάγει να καταστρέψει, ώστε να φρίξει και να μαζευθεί, 

νιώθοντας την μικρότητα του μπροστά στα αιώνια αυτά στοιχεία.

Οι τέτοιοι νεωτεριστές σπρώχνονται στους εύκολους κι ανεύθυνους 

νεωτερισμούς από την περηφάνια. Η περηφάνια είναι η μητέρα κάθε 

ανοησίας. Ενώ σ’ όποια ψυχή μπει η ταπείνωση, φεύγει η ανοησία. 

Γι’ αυτό τούτοι οι νεωτεριστές είναι ανόητοι και κούφιοι, 

επειδή κρύβουνε την περηφάνια τους με την ταπεινολογία. 

Ξερόψυχοι, πώς να νιώσουνε το ύψος της ταπείνωσης 

και να αισθανθούνε την κατάνυξη που έρχεται από τη ταπείνωση; 

Καλά λέγει ο άγιος Ευφραίμ ο Σύρος : «Η περηφάνια αναγκάζει 

επινοείν καινοτομίας, μη ανεχομένη το αρχαίον».

Εκείνος που ακολουθά πρόθυμα και σέβεται την παράδοση, 

φανερώνει με τούτο πως έχει ταπεινό φρόνημα, 

δηλαδή πως είναι στερεωμένος απάνω στη ασάλευτη πέτρα, 

που είναι τι θεμέλιο της θρησκείας του Χριστού.

Για τους νεωτεριστές η εκκλησιαστική μουσική είναι ανιαρή, 

χωριάτικη, παλιωμένη και γι’ αυτό θέλουνε να τη γυρίσουνε 

στην ευρωπαϊκή πολυφωνία, που είναι γι’ αυτούς πιο νεωτεριστική, 

πιο σύμφωνη με τα εκφυλισμένα γούστα της εποχής μας. 

Οι δυστυχείς δεν υποπτεύουνται τι είναι αυτή η μουσική 

που θέλουνε να καταργήσουνε...

Αν ήταν σε θέση να γνωρίζουνε τι κάνουνε, θα ανατριχιάζανε...! 

Την εκκλησιαστική μουσική τα κρίνουνε με τα μέτρα 

της κοσμικής μουσικής. Την κρίνουνε σαν μια τέχνη 

που έχει σκοπό να μας ευχαριστήσει ή να μας συγκινήσει 

κι όχι αν μας αγιάσει. 

Η λειτουργική μουσική της Εκκλησίας μας 

δεν τους αρέσει, γιατί έχει ιερατικότητα 

και γιατί εκφράζει 

ταπείνωση, 

συντριβή, 

απλότητα, 

έλεος, 

εγκαρτέρηση 

και ικεσία.

«Το γούστο» λέγει ο Λεωνίδας Ουσπένσκης «είναι ο δικτάτορας». 

Το προσωπικό γούστο έχει επιβληθεί γενικά σαν κριτήριο 

για την αξία της εικόνας ή της εκκλησιαστικής μουσικής. 

Γίνεται λόγος για «καλό γούστο» και για «κακό γούστο». 

Μα μέσα την Εκκλησία κανένα γούστο δεν είναι μήτε καλό 

μήτε κακό και δεν μπορεί να λογαριαστεί σαν κριτήριο. 

Με ποιο δικαίωμα το γούστο του τάδε προσώπου 

θα κρινότανε για καλό και του τάδε άλλου για κακό; 

Το γούστο δεν είναι ένα μόνιμο πράγμα. Αλλά αλλάζει ολοένα. 

Με τα προσωπικά γούστα που ανακατεύουνται στις εκκλησιαστικές 

τέχνες καταντήσαμε σ’ αυτό που φοβότανε ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός,

γράφοντα τα παρακάτω:

«Αν αφήσουμε τον καθένα να κάνει ό,τι θέλει, 

σιγά-σιγά ολόκληρο το σώμα της Εκκλησίας 

θα καταστραφεί»!

Μα άραγε, είναι σε θέση να καταλάβουνε αυτά τα πράγματα 

οι περισπούδαστες κεφαλές, που περνάνε για σοφές, επειδή 

πήγανε στην Ευρώπη, ή είναι γι’ αυτούς πιο μυστηριώδη 

κι αινιγματικά από τα ιερογλυφικά;

Άρθρο στο Περιοδικό 

«Ορθόδοξα Σαλπίσματα» – Τεύχος 4 – 7/81960)

(Πηγή ψηφ, κειμένου:  enromiosini.gr) 

Αντιγραφή από:

/hristospanagia3.blogspot.com/2021/06/blog-post_930.html?m=1

https://alopsis.gr/για-τους-εχθρούς-της-εκκλησιαστικής-μ/

"Εγώ πάτερ μου, για να ξέρεις είμαι πολύ καλός χριστιανός..."

Ήρθε κάποιος χριστιανός, επαναλαμβάνω πριν από τέσσερα χρόνια, πέντε, δεν θυμούμαι, μου είπε το όνομά του, και ήλθε σε μένα επειδή είχε πεθάνει ο πνευματικός του, – γνωστός, από το Λοιμωδών, – και αμέσως μετά μου είπε: «Εγώ πάτερ μου, για να ξέρεις είμαι πολύ καλός χριστιανός, είμαι και ταπεινός, είμαι και δίκαιος», και τον ρώτησα από πού αυτό το συμπέρασμα.

Και μου απαντάει: «Έχω πολύτεκνη οικογένεια, είμαι τμηματάρχης στη Άλφα Δημόσια Υπηρεσία, πηγαίνω κάθε Κυριακή και γιορτή στην Εκκλησία, κάνω την προσευχή μου πρωί και βράδυ, δίνω πολλές ελεημοσύνες, και μάλιστα φτάνω μέχρι και την εντολή που δίνει ο Θεός, να δίνουμε μέχρι και το δέκατο από το μισθό μας, επισκέπτομαι τους αρρώστους στα νοσοκομεία, κατάκοιτους στα σπίτια, νηστεύω Τετάρτες και Παρασκευές και όλες τις Σαρακοστές, εξομολογούμαι τακτικά, κοινωνώ επίσης …».

Όλα αυτά μου θύμισαν αμέσως τον Φαρισαίο, διότι τίποτε περισσότερο από το Φαρισαίο δεν είπε, όχι ο Φαρισαίος όλα τα έκαμεν,«Διαβάζω την Καινή Διαθήκη», κι ο Φαρισαίος ήξερε τον Νόμον του Θεού, «Και μάλιστα πολύ καλά, και πολλά όλα ωραία βιβλία, όπου κι αν πάω, όπου κι αν σταθώ, μιλάω για τον Αντίχριστο, για το φοβερό ΕΚΑΜ, για το εξακόσια εξήντα έξι, και καυτηριάζω το κακό, κάνω αυστηρές παρατηρήσεις στο όνομα του δικαίου, και καυτηριάζω το κακό, και του Ευαγγελίου, σε όλους, στη γυναίκα μου, στα παιδιά μου, στους συγγενείς μου, στους υφισταμένους μου, στους γειτόνους μου, στους εργάτες μου, στους συγκάτοικούς μου, σ’ αυτούς που είναι στο δρόμο, παντού, σε όλους, σε όλους, …» ..

Δεν τον άφησα να, συνεχίσει βέβαια, διότι είχα καταλάβει αρκετά, και κείνη τη στιγμή, με φώτισε ο Θεός, αν και είμαι αμαρτωλός, όντως αμαρτωλός είμαι, αμαρτωλός και άθλιος και του είπα τα εξής:

«Αν θέλεις να μάθεις συ ο ίδιος, πόσο καλός άνθρωπος είσαι, και τι είδους χριστιανός είσαι, και αν αυτό που νομίζεις ότι είσαι, αρέσει στο Θεό, θα πας αμέσως τώρα μόλις φύγεις από δω, στη γυναίκα σου, και στα παιδιά σου, και αύριο μεθαύριο στους συγκατοίκους της πολυκατοικίας, στους συγγενείς, στους συναδέλφους και λοιπά, και θα τους ρωτήσεις να σου πουν με απόλυτη ειλικρίνεια, τι γνώμη έχουν για σένα. Και μάλιστα τι μουρμουρίζουν πίσω από την πλάτη σου, και τι γνώμη έχουν για τον Χριστιανισμό που εσύ αντιπροσωπεύεις. 

Αυτός είναι ο κανόνας που σου βάζω. Και θα ’ρθείς ύστερα από μερικές μέρες να μου απαντήσεις. Μέχρι τότε δεν έχει Θεία Κοινωνία. 

Και μόνον την αλήθεια, και όσοι διστάζουν να σου την γράψουν ανώνυμα, να την τυπώσουν στην γραφομηχανή, και στα κομπιούτερς που υπήρχαν τότε, και να στα παραδώσουν μέσε σε κλειστά φάκελλα για να ξέρεις. 

Και όταν βέβαια θα ακούσεις και θα διαβάσεις τις γνώμες των συνανθρώπων σου, να σταθείς, να πάς στην Εκκλησία και να σταθείς μπροστά στην εικόνα του Χριστού, και να Τον ρωτήσεις, ύστερα από όσα μου είπαν, και από όσα διάβασα, αν πεθάνω σήμερα Χριστέ μου, κληρονομώ την Βασιλεία Σου;»

Βέβαια, έφυγε θιγμένος, θυμωμένος, στεναχωρημένος και προβληματισμένος. Γύρισε όμως ύστερα από τρεις εβδομάδες. Έπεσε στα γόνατα και ομολόγησε φωνάζοντας:

«Πάτερ μου είμαι αμαρτωλός, είμαι εγωιστής, μού ’παν ότι είμαι σκληρόκαρδος, θυμώδης, καβγατζής, γκρινιάρης, άδικος, κουτσομπόλης, υπερήφανος, καινοδοξής, λαίμαργος, φιλάργυρος, άπιστος, άθεος, και όλοι μηδενός εξαιρουμένου μου είπαν ότι είμαι υποκριτής, υποκριτής. Και αν πεθάνω σήμερα, δεν έχω κανένα ίχνος μετανοίας, διότι έρχεται η εβδομάδα της Κυριακής των Απόκρεω, και ξέρω ότι εκείνη την Κυριακή διαβάζεται το Ευαγγέλιον της Κρίσεως. Αν πεθάνω που θα πάω;».

Δυστυχώς αδελφοί μου οι πιο πολλοί από μας, άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο του μοιάζουν. Πιστεύουμε ότι είμαστε καλοί άνθρωποι και καλοί χριστιανοί αλλά κάνουμε μεγάλο λάθος. Η πορεία μας στη ζωή μας, όπως αυτή αποκαλύπτεται μέσα στην οικογένειά μας, και στον εργασιακό χώρο και στο κοινωνικό περιβάλλον, είναι απορία που ικανοποιεί τα πάθη, και δεν είναι πορεία για την κάθαρση, για τον αγιασμό, για την θέωση, για τη σωτηρία.

Όσο μας ξέρει ο σύντροφος της ζωής μας, δεν μας ξέρει κανένας άλλος. Και καμιά φορά όσο μας ξέρουν τα παιδιά μας, και όσο μας ξέρουν συνεργάτες, υφιστάμενοι και προϊστάμενοι, και τόσοι άλλοι, που γνωρίζουν και βλέπουν τα στραβά μας και τα λάθη μας και τις κακίες μας, τόσο καλά ώστε να ’μαστε εμείς τυφλοί και να μη τις βλέπουμε. 

Μόνον βέβαια ο Θεός γνωρίζει καλύτερα από όλους, ποιοι είμεθα στο βάθος του είναι μας, διότι Αυτός βλέπει μέσα στις καρδιές μας.

Μέσα μας βλέπει ο Θεός, δε βλέπει από έξω. 

Και δυστυχώς αν κρατήσουμε αυτήν την στάση, θα ακούσομε αυτό που είπε ο Κύριος: «Υπάγετε απ’ εμού κατηραμένοι, εις το πυρ το αιώνιον, το ητοιμασμένω τω διαβόλω και τοις αγγέλοις αυτού».

Γι’ αυτό και χρειάζεται η καθημερινή ΜΕΤΑΝΟΙΑ και η αλλαγή της ζωής μας, να μάθουμε από τώρα να ζούμε την αιώνια ζωή, ή μάλλον την ίδια ζωή που έζησε ο Χριστός πάνω στη γη.

Η αλήθεια για σένα ποια είναι..???

Του π. Στέφανου Αναγνωστόπουλου

ΚΛΗΡΙΚΟΙ: dealers ή συνομωσιολόγοι; (π. Αναστάσιος Γκοτσόπουλος)

Όταν οι κληρικοί μετατρέπονται σε dealers των εμβολίων είναι άριστοι ποιμένες και ασκούν υπεύθυνη ποιμαντική.

Ασφαλώς θα δεχθούν επαξίως και τα συγχαρητήρια του Πρωθυπουργού και τις απαραίτητες οδηγίες (=εντολές προς υφισταμένους!) πώς να εκτελούν σωστά το έργο του dealer.

Όταν όμως οι κληρικοί τολμήσουν να μεταφέρουν τις ανησυχίες σοβαρών επιστημόνων ιατρών (ακόμα και με Nobel Ιατρικής στην Ιολογία!) τότε γίνονται συνωμοσιολόγοι και ασκούν ανεύθυνη ποιμαντική.

Τότε πρέπει οπωσδήποτε να επιληφθεί η εκκλησιαστική δικαιοσύνη και να τους απαγορεύσει να ομιλούν.

ΒEΒΑΙΑ ΤΟ ΟΡΘOΤΕΡΟ ΘΑ HΤΑΝ ΝΑ ΑΠΑΓΟΡΕYΣΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΣΚEΠΤΟΝΤΑΙ ΑΝΤIΘΕΤΑ ΜΕ ΤΟ ΚΡΑΤΙΚO ΑΦHΓΗΜΑ...

     Μην ανησυχείτε αγαπητοί μου χριστιανοί: έχουμε δρόμο ακόμα για τον πάτο...

     Με πόνο και θλίψη για το κατάντημά μας

     π. ΑΚΓ

     ΥΓ: Απλές σκέψεις με αφορμή το λεκτικό προπηλακισμό εναντίον του σεβαστού π. Ευθυμίου (Καψάλα Αγ. Όρους) λόγω της σημαντικής επιστολής του εναντίον του υποχρεωτικού εμβολιασμού.

π. Αναστάσιος Γκοτσόπουλος