Πριν πολλά χρόνια σε μια αγροτική περιοχή ζούσε μία ευσεβής οικογένεια.
Eπειδή δεν γνώριζαν πολλά γράμματα είχαν την συνήθεια να προσεύχονται μεγαλοφώνως μέσα στο σπίτι με τον Αρχαγγελικό Χαιρετισμό, και αυτόν ακριβώς τον Χαιρετισμό, ακούγοντας και ο μικρός γιος της οικογένειας από την παιδική του μάλιστα ηλικία, τον επαναλάμβανε συνέχεια, είτε βρισκόταν μέσα στο σπίτι, είτε έπαιζε έξω στην αυλή !
Mια μέρα που είχε λίγο μεγαλώσει , απομακρύνθηκε λίγο από το σπίτι και πήγε να παίξει με τα άλλα παιδάκια κοντά στο ποτάμι που πέρναγε δίπλα από το χωριό τους.
Aπρόσεκτος καθώς ήταν γλίστρησε και έπεσε στο ποτάμι και καθώς ήταν χειμώνας και τα νερά ήταν φουσκωμένα, παρασύρθηκε γρήγορα από τα ορμητικά νερά ο μικρός, που δυστυχώς δεν γνώριζε κολύμπι!
Tα άλλα παιδάκια άρχιζαν να φωνάζουν για βοήθεια, οι χωριανοί έτρεξαν αμέσως και κάποιοι βούτηξαν μάλιστα στο ποτάμι και κολύμπησαν στην προσπάθεια τους να βρουν το παιδάκι. Εν τω μεταξύ ειδοποιήθηκε και η μάνα και γεμάτη αγωνία έτρεξε κι αυτή στο σημείο όπου είχε πέσει μέσα στο ποτάμι ο μικρός της γιος.
H ώρα περνούσε και ο μικρός δεν έδινε σημείο ζωής . Κάποιοι άρχισαν να ψάχνουν πια και στις δύο όχθες του ποταμού, για να περισυλλέξουν το νεκρό κορμάκι του αγοριού, μιας και ήταν πλέον πεπεισμένοι, ότι ο μικρός θα είχε πνιγεί.
Mόνο η μάνα του είχε στερεή την ελπίδα της στην Θεοτόκο και με δάκρυα στα μάτια την παρακαλούσε να κάνει το θαύμα Της και να Της χαρίσει το παιδί της.
Kαι ω του παραδόξου θαύματος! Βλέπουν από το βάθος του ποταμού, να ξεπροβάλλει μία μορφή , που ερχόταν κόντρα στην φορά των νερών του ποταμού !
Oταν πλησίασε κάπως διέκριναν τον μικρό να επιπλέει στο ποτάμι, με τα ρούχα του στεγνά και να χαμογελάει χαρούμενος κτυπώντας χαρούμενα τα χέρια του. Τόσο η μάνα όσο και οι υπόλοιποι βούτηξαν στα νερά και ο μικρός χάθηκε στην αγκαλιά της μητέρας του, που γεμάτη δάκρυα ευχαριστούσε την Παναγία μας για το θαύμα Της!
“Mα γιατί κλαις μανούλα μου;” ρώτησε απορημένος ο μικρός
“Παιδί μου τόση ώρα που λείπεις νομίσαμε ότι πνίγηκες και θα σε έχανα για πάντα”
“Aχ μανούλα μου“ απάντησε ψύχραιμα ο μικρός
“Mε το που έπεσα στα νερά ένοιωσα δύο χέρια να με σηκώνουν ψηλά, γύρισα και είδα την Παναγίτσα μας να με κρατάει αγκαλιά και όλη αυτήν την ώρα ήμουν μαζί Της ! Και ξέρεις μανούλα μου παίζαμε μαζί! Εγώ την χαιρετούσα όπως με έχεις μάθει και όπως κάνω από μωρό που ήμουν! "
"Tης έλεγα συνέχεια: "Xαίρε Kεχαριτωμένη Mαρία"
και Eκείνη xαμογελαστή μου απαντούσε: "Ο Kύριος μετά σου"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.