Για τη σωστή καύση του φυτιλιού μας πρέπει να χρησιμοποιούμε ελαιόλαδο.
Στο βάθος της καντηλόκουπας τοποθετούμε χονδρό αλάτι ή μικρό βότσαλο που βρίσκουμε στις παραλίες, αφού το πλύνουμε. Μετά βάζουμε το λάδι μας.
Αυτό το κάνουμε γιατί κατεβαίνοντας το φυτίλι δεν φτάνει να έρθει σε επαφή με το γυαλί και να προκληθεί θραύση του λόγω της θερμοτητας αλλά και γιατί το αλάτι δεν λιώνει με το λάδι όπως και το βότσαλο βοηθά να κάτσει μαλακά χωρίς να γυρίσει το λουμινάκι με το φυτίλι.
Πολλοί χρησιμοποιούν νερό αντί για αλάτι ή βοτσαλάκια όμως όταν τελειώνει το λάδι επειδή το φυτίλι τραβά και νερό μαζί θα ακούσουμε το καντήλι μας να τσιτσιρίζει και πολλές φορές θα δούμε να πετάγονται κει σπίθες από αυτό.
Το λουμινάκι μας τώρα θα πρέπει να είναι από καλής ποιότητας φελό για να ελαχιστοποιήσουμε τις πιθανότητες να γυρίσει όταν είναι αναμένο το καντήλι και να προκληθεί πυρκαγιά.
Το φυτίλι που θα χρησιμοποιήσουμε θα πρέπει να το τοποθετήσουμε στο αντίστοιχο λουμίνι ώστε να τραβά τη ποσότητα που χρειάζεται για την καύση και όχι λιγότερο (αν είναι σφικτό).
Το τοποθετούμε έτσι ουτος ώστε να είναι περίπου τα 2/3 του φυτιλιού βουτηγμένα στο λάδι και το υπόλοιπο 1/3 για τη φλόγα. Αν εξέχει περισσότερο από την πάνω μεριά τότε το καντήλι μας θα καπνίζει και θα καίγεται γρήγορα το φυτίλι μας.
Όταν σβήνει το καντήλι ακόμη και αυτό που έχουμε στο σπίτι μας ,το καμένο φυτίλι του δεν πρέπει να το πετάμε στον νεροχύτη η στα σκουπίδια αλλά σε μιά γλάστρα η στο χώμα.
Το ίδιο ισχύει και για το νερό του καντηλιού κάτω από το λάδι όταν θέλουμε να το αλλάξουμε δεν το ρίχνουμε στο νεροχύτη.
Επειδή οί περισσότεροι άνθρωποι σήμερα ζούμε σε πολυκατοικίες, (καί ευτυχείς όσοι ζούνε σέ μονοκατοικίες), υπάρχουν κάποια μέτρα ευλάβειας πού θεωρώ ότι πρέπει νά λέγονται. Ούτε κι΄ εγώ τά γνώριζα πρίν αλλά τώρα πού τά έμαθα νομίζω ότι είναι σωστά.
1) Νά ανάβουμε τό καντήλι μας μέ γνήσιο λάδι, καλύτερο από αυτό πού τρώμε, καί ο Θεός θά μάς τό ανταποδώσει από αλλού βλέποντας την οικονομική θυσία μας. Όχι σπορέλαια, βαμβακέλαια, πυρηνέλαια, καί έλαια τηγανισμένα καί γιά πέταμα ! Έλαιον δίνουμε, έλεος παίρνουμε…
Λαμπιόνια αντί γιά καντήλια είναι κάτι πού δέν πιάνει, καί πάει χαμένο…
2) Τό καντήλι μας να φέρει οπωσδήποτε μεταλικό κάλυμμα με τρύπες, γιατί χωρίς κάλυμμα υπάρχει κίνδυνος να σκάσει το φυτίλι καί να πετάξει κάφτρα δίπλα, με κίνδυνο πυρκαγιάς. Ποτέ καντήλι ξεσκέπαστο καί ποτέ καντήλι πάνω από στρώματα καί πάνω από μάλλινα ρούχα, χαλιά, κλπ
3) Νά λιβανίζουμε πρωϊ καί βράδυ όλα τα δωμάτια αρχίζοντας από τό εικονοστάσι πού πρέπει νά έχουμε στόν τοίχο τού σπιτιού μας καί πάντα Ανατολικά, έστω κι΄ άν έχουμε τήν στεφανοθήκη μας μόνο καί μιά εικόνα καρφωμένη στόν τοίχο. Όταν λιβανίζουμε νά ψέλνουμε έστω καί ένα τροπάριο καί νά μή πιάνουμε συζήτηση μέ τούς άλλους γύρω μας με το λιβανιστήρι στό χέρι. Είναι στιγμές αφιερωμένες στόν Θεό καί άς είμαστε προσεκτικοί…
Δέν γνωρίζω βέβαια εάν τά νέα Χριστιανά ζευγάρια έχουνε εικονίσματα καί στεφανοθήκες στά σπίτια τους, αλλά είναι από τίς διαβασμένες ευλογίες τής στιγμής τών γάμων τους καί οφείλουν νά τίς έχουν…
Είτε σάν ενθύμιο, είτε σάν ευλογία !
4) Εάν έχουμε μονοκατοικία καλό είναι σε μιά γωνιά τού κήπου μας νά έχουμε ένα φραγμένο, μικρό, απάτητο χώρο, ή ένα χωνευτήρι γιά να πετάμε, ή νά καίμε (καλύτερα) τά φυτιλάκια, καρβουνάκια, σκισμένες ή παλιές εικόνες, έντυπα χριστιανικά πού δεν χρειαζόμαστε κλπ.
5) Εάν είμαστε σε πολυκατοικία τότε νά έχουμε έξω στό μπαλκόνι μας σε μιά γωνιά, ένα καθαρό κουβά στόν οποίο μέσα σε σακούλα να βρίσκετε πλανιδούρι ξύλου πού έχει απορροφητικότητα, καί μέσα εκεί να πετάμε
τά καντιλάκια, καρβουνάκια, κλπ.
Όταν γεμίσει καί “κάτσει” κάπως, τότε προσθέτουμε κι΄ άλλη στρώση πλανιδούρι. Μιά φορά τον μήνα ή όταν γεμίσει, παίρνουμε την σακούλα αυτή καί την πετάμε σε απάτητο τόπο, κυρίως όμως σε ποτάμι ή θάλασσα… Ποτέ στά σκουπίδια μέ τίς ακαθαρσίες πού εκεί υπάρχουν…
6) Σχετικά μέ τά άναμμα τών καντηλιών η Αγία Ματρώνα τής Μόσχας έλεγε τα παρακάτω:
“Συμβούλευε νά κάνουμε σωστά τόν σταυρό μας καί νά σταυρώνουμε τά πάντα γύρω μας, ακόμη καί τό φαγητό μας…
Τήν ρώτησε κάποτε ή Ζηναϊδα Ζδάνοβα,
”Γιατί επέτρεψε ό Θεός νά κλείσουν καί νά γκρεμίσουν τόσες Εκκλησίες στήν Ρωσία;”
καί απάντησε μέ τά παρακάτω λόγια,
"Αυτό ήταν τό θέλημα τού Θεού. Ο λαός είναι σάν υπνωτισμένος καί μιά φοβερή δαιμονική δύναμη έχει μπεί σέ δράση. Βρίσκεται στόν αέρα, καί διεισδύει παντού.
Παλιά, ή δαιμονική αυτή δύναμη κατοικούσε στά έλη καί στά πυκνά δάση, επειδή οί άνθρωποι πήγαιναν τακτικά στήν εκκλησία, φορούσαν καί τιμούσαν τόν σταυρό.
Τά σπίτια τους ήταν προστατευμένα από τίς εικόνες, τά κανδήλια πού έκαιγαν, τόν αγιασμό πού έκαναν…
Τά δαιμόνια πετούσαν μακριά καί φοβόντουσαν νά πλησιάσουν…
Σήμερα όμως, τά σπίτια αυτά αλλά καί οί ίδιοι οί άνθρωποι έχουνε γίνει κατοικητήριο δαιμόνων γιά τήν απιστία τους καί τήν απομάκρυνσή τους από τόν Χριστό…"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.