Εψύγη η αγάπη των πολλών! Γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος

Είναι πανθομολογούμενον ότι σήμερον έλειψεν, εψύγη η αγάπη των πολλών. Μα τι λέγω; έλειψεν, δεν υπάρχει αγάπη; Υπάρχει, αλλά τι αγάπη, αγάπη ψευδής, επιζημία, επιβλαβεστάτη. Διότι άλλοι αγαπούν τον εαυτόν τους και μόνον. Άλλοι αγαπούν τον μαμμωνά, τον πλούτον, την πλεονεξίαν, την αρπαγήν, την αδικίαν, το ψεύδος, την επιορκίαν. Αλλοι αγαπούν την υπερηφάνειαν, τον φθόνον, την συκοφαντίαν, την κατάκρισιν, την καταλαλιάν. Άλλοι αγαπούν την πολυφαγίαν, την πολυπoσίαν, την μέθην, την πορνείαν, την μοιχείαν, την ασέλγειαν και ακολασίαν.

Τινές δε αγαπούν να κυλίωνται ως χοίροι εις τον βόρβορον της ακαθαρσίας, αι δε πλείσται των γυναικών αγαπούν να στολίζουν το σώμα και όχι την ψυχήν των, να βάφουν τα χείλη των, τους όνυχας, τα πρόσωπά των. Και άλλοι, πάλιν, αγαπούν περισσότερον τον διάβολον και τα έργα του από τον Θεόν.

Τοιαύτη αγάπη σήμερον υπάρχει και πλεονάζει. Η τοιαύτη αγάπη εστι πρόξενος όλων των κακών, των δυστυχιών και των συμφορών των ανδρογύνων, των αδελφών, των οικογενειών, των κοινοτήτων, των πόλεων, των εθνών, ακόμη και των Εκκλησιών.

Ημείς, ως λογικοί, φρόνιμοι και σοφοί, ας προτιμήσωμεν την πρώτην αγάπην, την χριστιανικήν, την αληθινήν, την καθαράν και αγίαν, και όχι την ψευδή, την σατανικών και επιζημίαν. Την αγάπην την αληθινήν ας θησαυρίσωμεν εις εαυτούς και αυτήν ας μεταδώσωμεν και εις τους αδελφούς μας, διότι εάν αυτήν αποκτήσωμεν θα έχωμεν πάντοτε μαζί μας τον Θεόν, καθόσον «ο Θεός αγάπη εστί. και ο μένων εν τη αγάπη εν τω Θεώ μένει και ο Θεός εν αυτώ» (Α΄ Καθ. Ιω. 4, 16). Ποία άλλη μείζων ταύτης της ευτυχίας!!

Επειδή δε πάν δώρημα τέλειον και πάν αγαθόν άνωθέν έστι, καταβαίνον εκ του Πατρός των Φώτων, η δε αγάπη είναι το τέλειον αγαθόν, ας παρακαλέσωμεν τον Θεόν, τον Ουράνιόν μας Πατέρα, να χαρίση, να δωρήση εις ημάς, εις τους συμπατριώτες μας Ναουσαίους, εις όλους τους Παρίoυς, εις όλους τους Κυκλαδίτας, εις όλους τους Έλληνας, εις όλους τους ανθρώπους, τους κατοίκους της γης, το δώρον της ΑΓΑΠΗΣ, διά να παύσουν αι διαμάχαι, αι φιλονικείαι, οι φθόνοι, αι ζήλιαι, οι καταστρεπτικοί πόλεμοι, να γίνει παντού ειρήνη, και επικρατήση ομόνοια. Διά να βασιλεύση ή αγάπη και να γίνουν όλοι οι άνθρωποι μία ποίμνη με ένα ποιμένα, τον Χριστόν, τον αληθινόν Θεόν, τον Λυτρωτήν και Σωτήρα των ψυχών ημών.

 Ο γέρων Φιλόθεος Ζερβάκος -1884-1980, “Ο ουρανόδρομος οδοιπόρος” (ΠΡΩΤΟΣ ΤΟΜΟΣ), Ορθόδοξος Κυψέλη, (σ. 443-444)
Αντιγραφή orthopraxia.gr

Γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος

Πᾶς ἄνθρωπος οἷος καὶ ἐάν ᾖ ὀφείλει 

νὰ μὴ κλείῃ το στόμα του, 

ὅταν ἀκούη τὴν πίστιν του νὰ ὐβρίζεται, 

ἀλλὰ νὰ διαμαρτύρεται, 

νὰ συμβουλεύη  καὶ ἐν ἀνάγκη νὰ ἐλέγχῃ.

Γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος

Πότε ο γάμος γίνεται οδός προς σωτηρία (άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ).

Η γνώμη μου, όχι ως «κληρικού», αλλά ως προσώπου είναι ότι η ανθρωπότητα δεν γνώρισε τη μονογαμία  εξαιτίας της πτώσεως της. Για τον πεπτωκότα άνθρωπο η πολυγαμία είναι φυσική. Η Χριστιανική μονογαμία είναι υπερφυσική· είναι κλήση προς την υπευθυνότητα μας για την κατά το δυνατόν βαθύτερη συναίσθηση της προσωπικής αρχής μας.  Η προσωπική αγάπη, δηλαδή όταν κάποιος αγαπά ένα πρόσωπο συγκεκριμένο, δεν είναι ψυχική ή φυσιολογική, για να μην πούμε συνδεδεμένη με την ανατομία ή, στην καλύτερη περίπτωση, με τον ψυχισμό.

Ο προσωπικός γάμος, μιλώντας κυριολεκτικά, δεν επαναλαμβάνεται· είναι πάντοτε μοναδικός. Το νόημα του έγκειται στο να μην παραμείνουμε στα όρια της φύσεως, αλλά στην από κοινού προσπάθεια να γίνουμε «ναός» για την λατρεία του Ανάρχου Πατρός. Τότε ο γάμος γίνεται οδός προς σωτηρία. Κανένας από μας στη δεδομένη μας κατάσταση δεν αποτελεί τελειότητα.  Όλοι έχουμε ανάγκη, ώστε και με την Άνωθεν ενέργεια και με την προσπάθεια μας να αναπτυχθούμε στη γνώση του Θεού.

Αν κάποιος μας δεχτεί όπως είμαστε, τότε βεβαίως θα δεχθεί κάτι, που απέχει πολύ από την τελειότητα. Και εμείς, επίσης, αν δεχθούμε τον αγώνα να ζήσουμε από κοινού με το δεδομένο πρόσωπο, τότε το δεχόμαστε αυτό όπως είναι. Συνεπώς αντιμετωπίζουμε την αναγκαιότητα αμοιβαίων δημιουργικών προσπαθειών για την απόκτηση της ποθούμενης αιώνιας διαμονής εν τω Θεώ.

---

 

Πηγή: Το μυστήριο της Χριστιανικής Ζωής, Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου (σ. 192-193), Ιερά μονή Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας, Δεύτερη έκδοση (2011)

 Αντιγραφή από orthopraxia.gr

Η δύναμη των Χαιρετισμών της Παναγίας (Μια αληθινή ιστορία)

Πριν πολλά χρόνια σε μια αγροτική περιοχή ζούσε μία ευσεβής οικογένεια. 

Eπειδή δεν γνώριζαν πολλά γράμματα είχαν την συνήθεια να προσεύχονται μεγαλοφώνως μέσα στο σπίτι με τον Αρχαγγελικό Χαιρετισμό, και αυτόν ακριβώς τον Χαιρετισμό, ακούγοντας και ο μικρός γιος της οικογένειας από την παιδική του μάλιστα ηλικία, τον επαναλάμβανε συνέχεια, είτε βρισκόταν μέσα στο σπίτι, είτε έπαιζε έξω στην αυλή !

Mια μέρα που είχε λίγο μεγαλώσει , απομακρύνθηκε λίγο από το σπίτι και πήγε να παίξει με τα άλλα παιδάκια κοντά στο ποτάμι που πέρναγε δίπλα από το χωριό τους. 

Aπρόσεκτος καθώς ήταν γλίστρησε και έπεσε στο ποτάμι και καθώς ήταν χειμώνας και τα νερά ήταν φουσκωμένα, παρασύρθηκε γρήγορα από τα ορμητικά νερά ο μικρός, που δυστυχώς δεν γνώριζε κολύμπι!

Tα άλλα παιδάκια άρχιζαν να φωνάζουν για βοήθεια, οι χωριανοί έτρεξαν αμέσως και κάποιοι βούτηξαν μάλιστα στο ποτάμι και κολύμπησαν στην προσπάθεια τους να βρουν το παιδάκι. Εν τω μεταξύ ειδοποιήθηκε και η μάνα και γεμάτη αγωνία έτρεξε κι αυτή στο σημείο όπου είχε πέσει μέσα στο ποτάμι ο μικρός της γιος.

H ώρα περνούσε και ο μικρός δεν έδινε σημείο ζωής . Κάποιοι άρχισαν να ψάχνουν πια και στις δύο όχθες του ποταμού, για να περισυλλέξουν το νεκρό κορμάκι του αγοριού, μιας και ήταν πλέον πεπεισμένοι, ότι ο μικρός θα είχε πνιγεί.

Mόνο η μάνα του είχε στερεή την ελπίδα της στην Θεοτόκο και με δάκρυα στα μάτια την παρακαλούσε να κάνει το θαύμα Της και να Της χαρίσει το παιδί της.

Kαι ω του παραδόξου θαύματος! Βλέπουν από το βάθος του ποταμού, να ξεπροβάλλει μία μορφή , που ερχόταν κόντρα στην φορά των νερών του ποταμού !

Oταν πλησίασε κάπως διέκριναν τον μικρό να επιπλέει στο ποτάμι, με τα ρούχα του στεγνά και να χαμογελάει χαρούμενος κτυπώντας χαρούμενα τα χέρια του.  Τόσο η μάνα όσο και οι υπόλοιποι βούτηξαν στα νερά και ο μικρός χάθηκε στην αγκαλιά της μητέρας του, που γεμάτη δάκρυα ευχαριστούσε την Παναγία μας για το θαύμα Της!

“Mα γιατί κλαις μανούλα μου;” ρώτησε απορημένος ο μικρός 

“Παιδί μου τόση ώρα που λείπεις νομίσαμε ότι πνίγηκες και θα σε έχανα για πάντα”

“Aχ μανούλα μου“ απάντησε ψύχραιμα ο μικρός 

“Mε το που έπεσα στα νερά ένοιωσα δύο χέρια να με σηκώνουν ψηλά, γύρισα και είδα την Παναγίτσα μας να με κρατάει αγκαλιά και όλη αυτήν την ώρα ήμουν μαζί Της !  Και ξέρεις μανούλα μου παίζαμε μαζί! Εγώ την χαιρετούσα όπως με έχεις μάθει και όπως κάνω από μωρό που ήμουν! "

"Tης έλεγα συνέχεια: "Xαίρε Kεχαριτωμένη Mαρία" 

και Eκείνη xαμογελαστή μου απαντούσε: "Ο Kύριος μετά σου"

Συνέβη σέ νοσοκομειακό Ναό τῶν Ἀθηνῶν

 

ΠΗΓΗ: hristospanagia

.

σ.σ. Η κυρία που έζησε αυτό το γεγονός με παρακάλεσε να το δημοσιοποιήσω. Όταν η «Εκκλησία» πετάει τον πονεμένο άνθρωπο στο δρόμο, όταν διδάσκει την απιστία και διαστρέφει την Παράδοση, ας ετοιμάζονται οι «Άγιοι» Ιεράρχες για ανώμαλη προσγείωση. Ο Θεός δεν θα τους ανεχτεί άλλο.

***

Την 24η Φεβρουαρίου μία κυρία πήγε να προσκυνήσει το ιερό Λείψανο του Αγίου Λουκά του Ιατρού που βρίσκεται στο παρεκκλήσι μεγάλου νοσοκομείου της Αθήνας. Μέσα στο νοσοκομείο βρίσκεται ο σύζυγός της σε σοβαρή κατάσταση, αναμένοντας την έναρξη βαριάς θεραπείας. Η κυρία ήθελε να παρακαλέσει τον Άγιο Λουκά για την καλή έκβαση μιας απάντησης που περίμεναν και για την στήριξη του συζύγου της στον Γολγοθά του.

Πλησιάζοντας προσκύνησε τις δύο Ιερές Εικόνες που βρίσκονται έξω από το παρεκκλήσι και άκουσε τις δύο μασκοφορούσες επιτρόπισσες να της κάνουν την παρατήρηση γιατί προσκύνησε τις Εικόνες. Τους είπε «εάν γνωρίζατε την αγιαστική χάρη της Εκκλησίας θα σκύβατε χωρίς φόβο και θα γλείφατε ακόμη και την σκόνη από το πάτωμα.»

Σχεδόν βουρκωμένη εισήλθε στο παρεκκλήσι. Την ώρα που άναβε τα κεράκια και τα τοποθετούσε στο μανουάλι, ένας ωρυόμενος ιερέας εμφανίστηκε από την αριστερή πύλη του τέμπλου.

–Φορέστε τη μάσκα σας. Φορέστε τη μάσκα σας.

-Πάτερ μου θέλω να ασπασθώ το Λείψανο του Αγίου Λουκά.

-Φόρεσε τη μάσκα σου. Δεν μπορείς να ασπασθείς το Λείψανο. Εδώ είναι νοσοκομειακός Ναός. Μόνο υπόκλιση να κάνεις. Φόρεσε τη μάσκα σου.

-Θα τη φορέσω αφού βγω από το Ναό. Κρίμα εδώ που καταντήσαμε.

Με τον Ιερέα να παρακολουθεί αγριεμένος η κυρία δεν κατάφερε να προσκυνήσει το Ιερό Λείψανο του Αγίου Λουκά Συμφερουπόλεως. Έφυγε τρέμοντας ολόκληρη με αναφιλητά για να συναντήσει τον βαριά ασθενή σύζυγό της.

https://tasthyras.wordpress.com/2021/03/01/συνέβη-σε-νοσοκομειακό-ναό-των-αθηνών/#more-25407

«Χριστός μεθ΄ημών στήτω» ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΑΠΟ ΣΕΙΣΜΟ

 

...οι πιστοί στην Αντιόχεια για να προστατέυονται 

απο τους σεισμούς,  

επικαλούμενοι και την βοήθεια 

της παναχράντου μητρός των, 

τοποθετούν την βρεφοκρατούσα εικόνα της 

με την επίκληση 

«Χριστός μεθ΄ημών στήτω»,

πάνω απ την κύρια είσοδο του σπιτιού τους ,

απολύτως βέβαιοι για την προστασία της...! 

ΠΗΓΗ: simeiakairwn   

                                                                                                                      

Αν ο Χριστός ερχόταν σήμερα σ’ αυτόν τον κόσμο..

 

ΠΗΓΗ: https://orthopraxia.gr/

    …Είναι αλήθεια ότι αυτή η γενιά είναι μπερδεμένη. Το μόνο πρόβλημα με μένα είναι ότι δεν είμαι μπερδεμένος και γνωρίζω πολύ καλά ποιο είναι το καθήκον του ανθρώπου: να λατρεύει το Θεό και τον Υιό Του και να προετοιμάζεται για τη ζωή στον επερχόμενο κόσμο, όχι να ζει άνετα κι ευτυχισμένα σ’ αυτόν τον κόσμο εκμεταλλευόμενος τον συνάνθρωπο του και ξεχνώντας το Θεό και τη Βασιλεία Του.

Αν ο Χριστός ερχόταν σήμερα σ’ αυτόν τον κόσμο, ξέρετε τι θα Του συνέβαινε; Θα Τον έκλειναν σε ψυχιατρείο και θα Τον υπέβαλαν σε ψυχοθεραπεία και το ίδιο θα έκαναν στους αγίους Του. Ο κόσμος θα Τον σταύρωνε σήμερα ακριβώς όπως το έπραξε πριν από δύο χιλιάδες χρόνια, διότι ο κόσμος δεν έχει μάθει τίποτα πέρα από το να κατεργάζεται ακόμη δολιότερες μορφές υποκρισίας.

…. Λέμε ότι ζούμε σε χριστιανική κοινωνία, αλλά αυτό δεν ισχύει. Ζούμε σε μια κοινωνία πιο ειδωλολατρική και πιο εχθρική προς το Χριστό, από εκείνη στην οποία ο Ίδιος γεννήθηκε… οι άνθρωποι μισούν την αλήθεια και γι’ αυτό ευχαρίστως θα ξανασταύρωναν το Χριστό αν ερχόταν ανάμεσα τους.

Είμαι Χριστιανός και θα προσπαθήσω να είμαι ένας έντιμος Χριστιανός… Μπορώ μόνο να ακολουθήσω τη συνείδησή μου. Δεν μπορώ να κοροϊδέψω τον εαυτό μου. Ξέρω ότι κάνω το σωστό. Αν αυτό που κάνω μοιάζει ανόητο στα μάτια του κόσμου, μπορώ μόνο να απαντήσω με τα λόγια του αποστόλου Παύλου: όλη η σοφία αυτού του κόσμου, δεν είναι παρά μωρία στα μάτια του Θεού. Αυτό είναι κάτι που ξεχνάμε πολύ εύκολα.

(απόσπασμα επιστολής του π. Σεραφείμ Ρόουζ προς τους γονείς του, τον Ιούνιο του 1964. Από το βιβλίο “π. Σεραφείμ Ρόουζ: Η ζωή και τα έργα του”, τόμος Α΄)

πηγή: sostis.gr  

το είδαμε: Σημεία των Καιρών

11 ΜΑΡΤΙΟΥ, εορτάζει ο Άγιος Σωφρόνιος Πατριάρχης Ιεροσολύμων.

 

Απολυτίκιον Ἦχος δ’.

Κανόνα πίστεως, καὶ εἰκόνα πραότητος, ἐγκρατείας διδάσκαλον, ἀνέδειξε σε τῇ ποίμνῃ σου, ἡ τῶν πραγμάτων ἀλήθεια· διὰ τοῦτο ἐκτήσω τῇ ταπεινώσει τὰ ὑψηλά, τῇ πτωχείᾳ τὰ πλούσια. Πάτερ Ἱεράρχα Σωφρόνιε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον

Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Σωφροσύνης τὴν αἴγλην πλουτήσας Ὅσιε, τῆς εὐσέβειας ἐκφαίνεις τὸν ὑπὲρ νοῦν φωτισμόν, ταὶς τῶν λόγων ἀστραπαὶς Πάτερ Σωφρόνιε, σὺ γὰρ σοφίας κοινωνός, διὰ βίου γεγονῶς, στηρίζεις τὴν Ἐκκλησίαν, ὡς εὐκλεὴς Ἱεράρχης, καὶ πρεσβευτὴς ἠμῶν πρὸς Κύριον.

Τί ἀρετή ἔκανες, πάτερ, κι ἔφθασες σ᾿ αὐτά τα μέτρα;

 -Τί ἀρετὴ ἔκανες, πάτερ, κι ἔφθασες σ᾿ αὐτὰ τὰ μέτρα;

"Ἀφότου μπῆκα στὸ μοναστήρι, εἶπα, 

ἐγὼ καὶ τὸ γαϊδούρι ἕνα εἴμαστε.."

Οσιος Εφραίμ Κατουνακιώτης

ΑΓΙΟΥ ΠΑΙΣΙΟΥ

 

 

ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΕΙΔΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΣΕΙΣΜΟΠΛΗΚΤΟΥΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΣΟΝΑ (ΜΑΡΤΙΟΣ, 2021)

 

ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΗΣΕΤΕ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΔΗΜΟ ΕΛΑΣΣΟΝΑΣ, ΣΤΟ 2493350224 (ΣΤΕΛΝΟΥΝ ΗΔΗ ΤΡΟΦΙΜΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΘΑ ΧΡΕΙΑΣΤΟΥΝ ΚΑΙ ΕΙΔΗ ΡΟΥΧΙΣΜΟΥ)

Ἰατρικό ἐργαλεῖο ἤ καρναβάλι ἡ μασκοφορία ἐντός τοῦ ναοῦ; (Απόσπασμα, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου) 19/02/2021

Ιερά Μονή Αγίας Τριάδος Εδέσσης

Καί ἔχουμε καὶ ἐμπειρικὰ γεγονότα ἀνθρώπων φωτισμένων· προσωπικὰ ἔχω γνωρίσει, ἔχω ἀκούσει τρία-τέσσερα τέτοια περιστατικὰ ποὺ φανερώνουν ἀκριβῶς ὅτι ὁ Θεὸς δὲν εὐαρεστεῖται καθόλου μὲ αὐτὴν τὴν πρακτικὴ. Σᾶς τά ’χω ἀναφέρει κάποια στὰ κηρύγματά μου, πῶς μία εὐλαβέστατη γερόντισσα εἶδε τὸν σατανᾶ, ἔτσι,τὰ χέρια, τοῦ σατανᾶ νὰ φορᾶνε μάσκες στοὺς πιστοὺς. 

Καὶ νὰ καυχᾶται ὁ διάβολος καὶ νὰ λέει στὸν Χριστὸ ὅτι «σοῦ τοὺς πῆρα», καὶ νὰ τοῦ ἀπαντᾶ ὁ Χριστὸς «αὐτοὺς δὲν τοὺς γνωρίζω», ποὺ ἔχουνε προσωπεῖο, ἔχουν ἀλλοιωμένο πρόσωπο. Εἶναι καρναβάλια δηλαδὴ, καταλάβατε· αὐτὸ τὸ εἶπε ὁ Ἅγιος. Εἶναι κλόουν, αὐτὸ ποὺ εἶπε ὁ ἄλλος Ἅγιος, ἔτσι, ὁ π. Ἐφραὶμ τῆς Ἀριζόνας. 

Καί ἔρχονται κάποιοι καὶ σοῦ λένε τὶ, γιατὶ τὰ συνδέεις αὐτὰ μὲ τὸν ἑξηκοστὸ δεύτερο κανόνα τῆς Πενθέκτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου, δὲν εἶναι προσωπεῖα ἡ μάσκα, ἔτσι, εἶναι ἕνα ἰατρικὸ ἐργαλεῖο. Μὰ νὰ ποὺ τὰ συνδέουν οἱ Ἅγιοι, γιατὶ τὰ βάζετε μὲ ἐμένα, βάλτε τα μὲ τοὺς Ἁγίους. 

Ὁ π. Ἐφραὶμ, ποὺ εἶναι ἁγιασμένος ἄνθρωπος καὶ μιλάει γιὰ κλόουν. Ἔτσι, ὁ ἄνθρωπος ποὺ εἶναι, ἔτσι, μὲ τὴ μάσκα εἶναι ἕνας κλόουν, εἶναι ἕνα καρναβάλι, θὰ μᾶς πεῖ ὁ π. Βασίλειος. Λοιπὸν, καὶ αὐτὰ ἀπαγορεύονται. Ὁ χριστιανὸς ἀπαγορεύεται σύμφωνα μὲ τὸν ἑξηκοστὸ δεύτερο κανόνα τῆς Πενθέκτης νὰ γίνεται καρναβάλι, νὰ ἀλλοιώνει τὸ πρόσωπό του. 

Οἱ Ἅγιοι λοιπὸν τὰ συνδέουν αὐτὰ. Καὶ μᾶς λένε ὅτι ἡ κατάσταση αὐτὴ σήμερα δὲν ἔχει καμμιὰ ἰατρικὴ, ἄς ποῦμε, αἰτία, ἔτσι αὐτὸ τὸ, αὐτὴ ἡ μετατροπὴ τῆς Λατρείας, ἡ ἀλλοίωση τῆς Λατρείας· ἀλλὰ τὶ εἶναι, ἕνα καρναβάλι. Καὶ οἱ ἄνθρωποι γίνονται κλόουν καὶ καρνάβαλοι. Ὁπότε ὑπόκεινται σὲ αὐτὸν τὸν κανόνα. Δὲν πρέπει νὰ μένουμε στὸ γράμμα τοῦ κανόνα, ἐντάξει· προσωπεῖα ξέρουμε, βεβαίως, τὶ ἤτανε στὴν ἀρχαιότητα, τὶ ἦταν αὐτὲς οἱ μάσκες ποὺ φοροῦσαν οἱ ἠθοποιοὶ καὶ τὶς ἔβγαζαν καὶ τὶς ἔβαζαν, ἔτσι, καὶ ἕνας ἠθοποιὸς μπορεῖ νὰ παίξει πέντε-ἕξι ρόλους. Νὰ ἄλλαζε μάσκες καὶ νὰ εἶναι ὁ ἴδιος ἠθοποιὸς καὶ νὰ ἄλλαζε μάσκες. Ἐντάξει. 

Ἀλλὰ τὸ θέμα εἶναι τὸ πνεῦμα τῆς κατάστασης. Τὶ φανερώνει ἡ σημερινἠ κατάσταση, ἀκριβῶς αὐτὸ, ὅτι μετατρέπεται, καὶ τὸ βλέπει κανεὶς πόσο ἀποτρόπαιο εἶναι αὐτὸ τὸ θέαμα τῆς Λατρείας μὲ μάσκες. Δὲν βλέπεις πρόσωπα πλέον, δὲν μπορεῖς νὰ καταλάβεις τὴν ἔκφραση τοῦ ἄλλου, χάνεται ἡ κοινωνία. Ὅπως πολὺ σωστὰ εἶπε ὁ π. Στυλιανὸς, οἱ μιμικοὶ μῦες ποὺ εἶναι γύρω ἀπὸ τὸ στόμα, ἔτσι, καὶ φανερώνουν τὴν ἔκφραση τοῦ ἀνθρώπου, ἄν εἶναι λυπημένος, ἄν εἶναι χαρούμενος, ἄν εἶναι συγκινημένος, ἄν εἶναι κατανενυγμένος· δὲν φαίνεται τίποτα, δὲν μπορεῖς νὰ καταλάβεις τὶ αἰσθάνεται ὁ ἄλλος. Βλέπεις μόνο μάτια καὶ ἕνα πανὶ. Εἶναι φοβερὸ πρᾶγμα, χάνεται ἡ κοινωνία. 

Καί ἔχουμε αύτἀ τὰ πνευματικὰ, ἔτσι, γεγονότα, αὐτὰ τὰ θαύματα, ποὺ ὁ Θεὸς ἀποκάλυψε ὅτι δὲν εὐαρεστεῖται καὶ ἡ Παναγία μας. Πρόσφατα προχθὲς διάβαζα καὶ στὴ Γερμανία, ἕνας εὐλαβὴς ἄνθρωπος εἶδε τὴν Παναγία μας-καινούριο αὐτὸ, δὲν τό ‘χω ξαναπεῖ- νὰ ἁπλώνει τὴν Σκέπη Της πάνω στὸ ἐκκλησίασμα, μὲ μιὰ ὅμως διαφορὰ· σκέπαζε μόνο αὐτοὺς ποὺ δὲν φοροῦσαν μάσκες. 

Καὶ ρώτησε ὁ εὐλαβὴς τὴν Παναγία, «γιατὶ Παναγία μου δὲν σκεπάζεις καὶ αὐτοὺς ποὺ φορᾶνε τὶς μάσκες», γιατὶ ἤτανε μικτὸ τὸ ἐκκλησίασμα. Καὶ πῆρε τὴν ἀπάντηση ὅτι «δὲν τοὺς γνωρίζω, άφοῦ ἔχουν καλυμμένο τὸ πρόσωπό τους, αὐτοὺς δὲν τοὺς ξέρω». Καταλάβατε; Ἀκριβῶς τὰ ἴδια ποὺ εἶπε καὶ ὁ Χριστός μας. Ἑπομένως ἔχουμε καὶ πνευματικὰ γεγονότα ποὺ ἐπιβεβαιώνουν τοὺς Ἁγίους, τὶς προφητεῖες τῶν Ἁγίων, τοῦ π. Ἐφραὶμ καὶ τοῦ π. Βασιλείου. 

Τώρα αὐτὰ μᾶς πείθουνε γιὰ τὸ ποιὰ εἶναι ἡ ἀλήθεια. Γιατὶ ὅταν δὲν ἔχουμε δεδομένα ἀπὸ τὸ παρελθὸν, στὸ παρελθὸν δὲν εἴχανε τέτοια ἀντιμετώπιση οἱ ἐκκλησιαστικοὶ ἄνθρωποι, ἔτσι, καὶ οἱ ἐπίσκοποι καὶ οἱ ἱερεῖς, σὲ καμμιὰ περίπτωση δὲν ἔλεγαν στοὺς ἀνθρώπους νὰ φιμώνονται, νὰ βάζουν ἕνα πανὶ μπροστὰ στὸ στόμα τους ὅταν ὑπῆρχε πανδημία, ἀλλὰ ἀντίθετα τοὺς συνεφέρανε νὰ πηγαίνουν στὸν ναὸ καὶ νὰ ἐντείνουν τὶς προσευχές τους καὶ τὶς παρακλήσεις τους καὶ νὰ κάνουν λιτανεῖες· λοιπὸν καὶ σὲ καμμιὰ περίπτωση δὲν ἔλεγαν αὐτὰ ποὺ ἀκοῦμε σήμερα. 

Λοιπόν, τὶ κάνουμε τώρα γιὰ νὰ βροῦμε ἀπάντηση σ’ αὐτὸ τὸ δεδομένο ποὺ δὲν ἔχει ἀνακύψει ὡς πρόβλημα στὸ παρελθὸν; Καταφεύγουμε στοὺς σύγχρονους Ἁγίους. Καὶ πῶς ξέρουμε ὅτι αὐτὸ ποὺ μᾶς λένε οἱ Ἅγιοι εἶναι τὸ ὀρθὸ; Ἀπὸ τότε ἐπιβεβαιώνονται τὰ λόγια τῶν Ἁγίων, ἐπιβεβαιώνονται οἱ προφητεῖες τῶν Ἁγίων, τὰ βλέπουμε μπροστά μας νὰ γίνονται αὐτὰ ποὺ ἔχουν προφητευθεῖ σὲ παρελθόντα χρόνο, καὶ ἀφ’ ἑτέρου ἔχουμε καὶ πνευματικὰ γεγονότα ποὺ δείχνουνε ξεκάθαρα τὴν βούληση τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν ἀπαρέσκεια τοῦ Θεοῦ στὸ συγκεκριμένο θέμα. 

ΠΗΓΗ: http://hristospanagia3.blogspot.com/2021/03/blog-post_59.html

ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΕΔΩ: https://youtu.be/aAY6NWpUOiI 

"Έχω χαρά μεγάλη και θεωρώ τον εαυτό μου ευτυχή, διότι έχω κόρη νύμφη του Ουράνιου Νυμφίου"

 

Όταν ήρθα στην Πάρο και έγινα μοναχός και κατό­πιν Ιερέας και Πνευματικός, πήγαινα με ευλογία του Γέροντά μου Ιερο­θέου και με την άδεια του τότε Μητροπολίτη Παροναξίας κυρού Ιεροθέου στις πόλεις, κωμοπόλεις και χωριά των νησιών Πάρου και Νάξου και εξομολογούσα τους πιστούς και κήρυττα τον λόγο του Θεού.

Κατά το έτος 1917-1918 πήγα στην Παροικία. Κάποιος πιστός χριστιανός ονομαζόμενος Πέτρος Μοστράτος με κάλεσε στο σπίτι του και αφού εξομολογήθηκε αυ­τός και η σύζυγός του, μου διηγήθηκε το κατωτέρω κατανυ­κτικό όραμα, το οποίο έγραψα για να δημοσιεύσω προς ωφέλεια των πιστών αναγνωστών χριστιανών.

Είχα –μου είπε– δύο τέκνα, ένα γιο και μια κόρη. Ως πατέρας φρόντισα και τα έμαθα γράμματα, και αφού τελείωσαν το Γυμνάσιο αποφάσισα να τα στείλω και τα δύο να σπουδάσουν στην Αθήνα, στο Πανεπιστήμιο.

Η κόρη, αν και μικρότερη κατά δύο χρόνια, υπερτερούσε κατά πολύ από τον αδελφό της στα γράμματα, στην επιμέλεια, στην αγάπη, ευσέβεια, πίστη, σύνεση, φρόνηση και τις άλλες αρετές..... Όταν της πρότεινα να πάει στο Πανεπιστήμιο με τον αδελφό της, μου είπε: «Πατέρα, πάντοτε σε όλα σου έκανα υπακοή, σε αυτό δεν θα σου κάμω. Μου αρκούν τα γράμματα που έμαθα».

«Ε­γώ, κόρη μου», της είπα, «θέλω να σε στείλω να γίνεις επι­στήμονας». «Κι εγώ, πατέρα», μου απάντησε, «θεωρώ ότι μεγαλύτερη επιστήμη σε ένα κορίτσι δεν είναι άλλη από το να φυλάξει την εντολή του Θεού που λέει “Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου, ίνα ευ σοι γένηται”, να αγαπήσει τους γονείς της, να τους υπηρετήσει και βοηθήσει στα γεράματά τους, όταν δεν έχουν άλλο παι­δί όπως εσείς, που τόσο κοπιάσατε για μένα και όταν ήμουν στην κοιλιά της μητέρας, και όταν ήμουν νήπιο και κατόπιν μικρό κορίτσι και μέχρι τώρα. Είναι αδύνα­το να σας αφήσω, και μάλιστα τώρα που γεράσατε».

Βλέποντας την επιμονή της, την άφησα· και βλέποντας την αγάπη και αφοσίωση, την περιποίηση και τη φροντίδα που είχε και σ’ εμένα και στη μητέρα της, χαιρόμασταν και νομίζαμε ότι είμαστε ευτυχείς και θα είμαστε για πάντα, και πολλοί μας μακάριζαν που είχαμε τέτοια χαριτωμένη κόρη, και λησμονήσαμε ότι η χαρά και η ευτυχία η διαρκής 

δεν είναι στην παρούσα πρόσκαιρη ζωή, αλλά στη μέλλουσα.

Δεν πέρασε πολύς καιρός και αρρώστησε βαριά και οι γιατροί αποφάνθηκαν ότι θα πεθάνει. Η χαρά μας μεταβλήθηκε σε ανείπωτη λύπη. Στην απελπισία μου κατέφυγα στη γοργή βοήθεια, στην ελπίδα και προστασία και καταφυγή των Χριστιανών, στη σπλαχνικότατη Μητέρα του Θεού, την Παναγία τη Μεγαλόχαρη Ευαγγελίστρια. 

Πήγα στον ιδιόκτητο Ναό της, τον οποίο είχα κληρονομιά από τους γονείς μου, κοντά στο σπίτι μου, έπεσα στα γόνατα μπροστά στην εικόνα Της και Την παρακαλούσα με θερμά δάκρυα να σώσει την κόρη μου από τον θάνατο, ή να πάρει το αγόρι μου και να μου αφήσει το κορίτσι, που ήταν τόσο καλό. Η Παναγία δεν με άκουσε και πέθανε η κορούλα μου...

Όταν πέθανε, κι εγώ και η σύζυγός μου είμασταν απαρηγόρητοι· τίποτε άλλο δεν κάναμε, μό­νο μέρα και νύχτα θρηνούσαμε τη δυστυχία μας. Eπί δεκαπέντε μέρες έμενα κλεισμένος με τη σύζυγό μου στο σπίτι μας και κλαίγαμε διαρκώς. Αφού συμπληρώθηκαν δεκαπέντε μέρες πήγα στην Εκκλησία κοντά στο σπίτι μου και άναψα την κανδήλα της Παναγίας. Θυμήθηκα τότε ότι Την παρακαλούσα να σώσει την κόρη μου και δεν την έσωσε, έσβυσα την κανδήλα και είπα προς την εικόνα της Παναγίας με θυμό: 

«Επειδή δεν με άκουσες, Παναγία, κι εγώ σου σβύνω την κανδή­λα», και πήγα στο σπίτι μου. Μόλις πλάγιασα στο κρεβάτι μου, ήρθαν δύο αστραπόμορφοι νέοι, με παρέλαβαν, με έβγαλαν από το σπίτι και περπατούσαμε σε μια πεδιάδα. 

Φοβήθηκα και τους είπα: «Πού με πηγαί­νετε;» «Σε πηγαίνουμε», μου είπαν, «να δεις την κόρη σου».  «Η κόρη μου», τους είπα, «είναι δεκαπέντε μέρες που πέθανε, δεν υ­πάρχει». Τότε με ύφος αυστηρό μου είπαν: «Άπιστε, ακό­μη δεν πιστεύεις; Έλα να τη δεις». 

Καί αφού προχωρήσαμε λίγο, φτάσαμε σε έναν κήπο θαυμάσιο που έμοιαζε με τον Παράδεισο. Στο μέσο του Παραδεί­σου ήταν ένα μεγαλοπρεπέστατο ανάκτορο κτισμένο από λαμπερό χρυσάφι. Μου έδειξαν μια μεγάλη πύ­λη χρυσή και μου λένε: «Μπες από αυτή την πύλη στο ανάκτορο, εκεί θα δεις την κόρη σου».

Μπήκα από την πύλη και βλέπω μια αίθουσα βασιλική απέραντη. Στην αίθουσα εκείνη ήταν μυριά­δες παρθένων, που κάθονταν σε θρόνους χρυσούς και δεξιά και αριστερά τους ήταν λαμπάδες. Τα πρόσωπα των παρθένων άστραφταν περισσότερο από τον ήλιο, το δε φως των λαμπάδων και γενικά οι θρόνοι των παρθένων, το κάλ­λος της αίθουσας και του ανακτόρου ήταν απερίγραπτο και ασύλληπτο

Παρατηρώντας τις παρθένες βλέπω την κόρη μου σε θρόνο χρυσό να αστράφτει από το κάλλος, αλλά οι λαμπάδες της ήσαν σβησμένες. Μόλις την είδα, την αναγνώρισα. Τρέχω με χαρά να την αγκαλιάσω, να τη φιλήσω, αλλά μόλις πλησίασα, σηκώθηκε από τον θρόνο και με βλέμμα αυστηρό με κοίταξε και μου λέει: 

«Φύγε απ’ εδώ! Πώς τόλμησες και ήρθες κι εδώ να με ενοχλήσεις;» 

Και μ’ έβγαλε από την αίθουσα και κάθησε πάλι στον θρόνο της.

Εγώ άρχισα να παραπο­νούμαι και να της λέω: 

«Κόρη μου, γιατί δεν με δέχεσαι; Δεν ξέρεις πόσο σε αγαπούσα; Εγώ παρακαλούσα την Παναγία να πεθάνει ο αδελφός σου για να ζήσεις εσύ, να σ’ έχω μαζί μου, και συ με διώχνεις;» 

«Πάψε», μου λέει, «να λες ότι με αγαπάς, γιατί αν με αγαπούσες, 

έπρεπε να χαιρόσουν με την ευτυχία μου, τη δόξα μου, την τι­μή μου και όχι να λυπάσαι. 

Έπρεπε να ευχαριστείς τον Θεό και την Παναγία που με αξίωσαν τέτοιας ευτυχίας και δόξας και όχι να γογγύζεις».

Τότε της λέω: «Κό­ρη μου, γιατί των άλλων παρθένων οι λαμπάδες είναι αναμμένες, ενώ οι δικές σου είναι σβυσμένες;» 

Μου απά­ντησε: «Εσύ και η μητέρα μου μου τις σβύσατε με τα δά­κρυά σας, και αν δεν πάψετε να κλαίτε, να μη λέτε ότι είμαι κόρη σας».

Αυτή τη στιγμή ξύπνησα και στοχαζόμενος εκείνα τα μεγαλεία που είδα και τη δόξα των παρθένων και της κόρης μου και το ανείπωτο κάλλος, έμεινα αρκετή ώρα εκστατικός. 

Αφού συνήλθα, διηγήθηκα στη σύζυγό μου τα όσα είδα και παρηγορήθηκε αρκετά.

Στο μεταξύ έγινε μέρα και τρέχω στην Εκκλησία, πέφτω στα γόνατα μπροστά στην εικόνα της Παναγίας και με δάκρυα με­τάνοιας και χαράς ζητούσα συγχώρηση:

«Παναγία μου, παρηγορήτριά μου και προστασία και εμού και όλων των Χριστιανών, συγχώρησέ με για τα άσκοπα και ά­πρεπα λόγια που σου είπα. H πολλή θλίψη μού προξένησε παραφροσύνη.  Σ’ ευχαριστώ μυριάδες φορές, σ’ ευχαρι­στώ και θα σ’ ευχαριστώ μέχρι το τέλος της ζωής μου και θα σου ανάβω το καντήλι μέρα και νύχτα».

Επέστρεψα στο σπίτι μου, φόρεσα τα γιορτινά μου και βγήκα στην αγορά περπατώντας χαρούμενος στον κεντρικό δρόμο. Mόλις με είδαν οι άνθρωποι, έτρεχαν να με συλλυπηθούν. 

Εγώ τους έλεγα:  «Δεν δέχομαι συλλυπητήρια. Δέχομαι συγχα­ρητήρια».

Μερικούς από τους φίλους και γνωστούς τούς άκουσα να ψιθυ­ρίζουν και να λένε: 

«Τι κρίμα! Ο μπάρμπα-Πέτρος τα έχασε από την πολλή λύπη». 

Εγώ τους πλησίασα και τους είπα: «Όχι, δεν τα έχασα· πριν να δω την κόρη μου τα είχα χάσει, αλλά τώρα που την είδα, είδα ότι ζει και βρίσκεται σε μεγάλη δόξα, τιμή και ευτυχία· είναι στον χορό των παρθένων, στον ουράνιο Νυμφώνα, έγινε νύμφη του Ουράνιου Βασιλιά. Έχω χαρά μεγάλη και θεωρώ τον εαυτό μου ευτυχή, διότι έχω κόρη νύμφη του Ουράνιου Νυμφίου».

 Γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος (+ 1980)

«Άδικα τρέχεις στους γιατρούς και ξοδεύεσαι. Το παιδί σου θα το κάνει καλά ο μεγάλος γιατρός»

 

Δύο φοιτητές βρέθηκαν σ’ ένα μνημόσυνο του οσίου Γέροντος στο μοναστήρι του.

Ήταν αρκετός κόσμος και άναβε πολλά κεριά στον τάφο του. Μία γυναίκα τους διηγήθηκε πώς γνώρισε τον όσιο, αφού άναψε κεριά και προηγήθηκε σχετική ερώτησή τους. Έμενε στη Δράμα και όταν πήγε για πρώτη φορά στο μοναστήρι και συνάντησε τον όσιο, της είπε:

 «Άδικα τρέχεις στους γιατρούς και ξοδεύεσαι. Το παιδί σου θα το κάνει καλά ο μεγάλος γιατρός» κι έδειξε ψηλά.

 Έμεινε άναυδη, γιατί πράγματι το παιδί της δεν ήταν καλά. Εκεί που βάδιζε, ξαφνικά έπεφτε κάτω. Πήγε σε πολλούς γιατρούς, μα δεν μπόρεσαν να διαγνώσουν τι ακριβώς είχε.

Ο όσιος της είπε: «Να νηστέψει όλη η οικογένεια για σαράντα ημέρες και μετά να έρθετε στο μοναστήρι να κοινωνήσετε».

Έτσι κι έγινε. 

Έλεγε ο όσιος: «Να στέκεστε και να προσεύχεστε προσηλωμένοι στην εικόνα που βρίσκεται μπροστά σας, ούτε δίπλα να μη κοιτάτε… Ό,τι και να συμβεί, να μη κουνηθείς και να μη σταματήσεις να προσεύχεσαι…»

Κάποια στιγμή το παιδί της έπεσε κάτω ως λιπόθυμο. Εκείνη έμεινε ακίνητη στην προσευχή. Κάποιοι πήραν το παιδί και το πήγαν στο κελλί του οσίου. Μόλις τελείωσε η θεία λειτουργία, ήταν τελείως καλά και δεν έπαθε ξανά τίποτε.

Οσίου Γεωργίου Καρσλίδη

ΑΠΛΟΤΗΣ-ΑΝΕΞΙΚΑΚΙΑ- ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗ-ΑΓΑΠΗ

 

Ο Άγιος Νικόλαος ο Πλανὰς, επήγαινε γιά Αγιασμό ή Ευχέλαιο σε σπίτια Χριστιανών. 

Κάποια φορά, ευρέθηκε στο Κολωνάκι, παρέα με τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, ο οποίος εκτελούσε χρέη ψάλτη. Τον είχανε μάθει οι τότε πτωχοί Κολωνακιώτες που ήταν ευλαβής και τον καλούσανε.

Κάποτε κατεβαίνοντας από ένα αρχοντικό σπίτι, ένας ζητιάνος που ήταν πιο «τσίφτης», πηγαίνει κούτσα-κούτσα και του λέει: 

«Παπὰ δώσε μου».

 Ό,τι είχε στη δεξιά τσέπη του ο παπά-Νικόλας, τα έβγαλε και του τα έδωσε. Δίπλα του ο Παπαδιαμάντης του λέει: «Παπὰ, πρόσεξέ τον, γιατί αυτόν τον βλέπω στην πιάτσα»

 «Ναί, ναὶ, ναὶ, δεν πειράζει, δεν πειράζει», του απαντά ο παπά-Νικόλας και συνεχίζουν τον δρόμο τους…

Ο ίδιος ζητιάνος, κάνει το γύρο του τετραγώνου και ευρίσκεται πάλι μπροστά στο παπά-Νικόλα, κουτσαίνοντας πάλι. Και ξαναβγάζει από την άλλη τσέπη ο παπάς και του τα δίνει. Θύμωσε ο Παπαδιαμάντης και του λέει:

  «Παπὰ;;».

  «Ναί, ναὶ, το έχω υπ’ όψη μου, το έχω υπ’ όψη μου», απαντά ο παπά-Νικόλας.

Ο ζητιάνος, χωρίς ίχνος ντροπής, ξανακάνει πάλι το ίδιο, για τρίτη φορά, και ο παπά-Νικόλας γι’ άλλη μία φορά του δίνει ότι του είχε απομείνει. Τότε ο Παπαδιαμάντης, υψώνοντας την φωνή του λέει: 

«Καλά, δεν βλέπεις παπά μου; Σήκωσε το κεφάλι σου να τον δεις... Αφού είναι ο ίδιος… Φοράει τα ίδια ρούχα, τα ίδια σκέρτσα κάνει…».

Και η απάντηση του παπά-Νικόλα, άμεση:  «Σώπα, ευλογημένε, είναι ο Χριστός και μας δοκιμάζει»

Έτσι εσκέπτετο και ενεργούσε ο άνθρωπος του Θεού..

Οι γηραιότεροι άνθρωποι κατά σειρά ηλικίας, σύμφωνα με την Αγία Γραφή

Οι γηραιότεροι άνθρωποι κατά σειρά ηλικίας, σύμφωνα με την Αγία Γραφή είναι: 

α) ο Μαθουσάλας με 969 χρόνια

β) ο Νώε με 959 χρόνια 

γ) ο Αδάμ και η Έυα με 930 χρόνια

δ) ο Σήθ με 912 χρόνια 

ε) ο Καϊνάν με 910 χρόνια

στ) ο Ενώς με 905 χρόνια 

ζ) ο Μαλαλαήλ με 895 χρόνια 

η) Ιάρεθ με 602 χρόνια 

θ) ο Λάμεχ (πατέρας του Νώε) με 595 χρόνια και 

ι) ο Ενώχ με 465 χρόνια. 

Δημήτριος Παναγόπουλος

"Την θάψανε χωρίς παπά"

Συναντήσαμε κάποτε μια μαυροφορεμένη γυναίκα απαρηγόρητη που έκλαιγε συνεχώς. 

Την πλησιάσαμε για να μάθουμε γιατί έκλαιγε έτσι, αλλά και για να την παρηγορήσουμε. 

Και τί μάθαμε λέτε;

Ότι είχε πεθάνει η αδελφή της και ετάφη χωρίς ιερέα. Επειδή ήταν χειμώνας και χιόνιζε, 

δεν μπόρεσαν οι ιερείς να φτάσουν εγκαίρως στο χωριό. Ιερέας δεν υπήρχε στο χωριό.

Την κράτησαν 3 μέρες και τελικά την θάψανε, χωρίς παππά και ψάλτη. 

Και αποδείχθηκε στη συνέχεια, ότι η εκλειπούσα σε όλη της τη ζωή κατηγορούσε τους παππάδες. 

Δίκαιος είναι ο Θεός! Γιατί ο άνθρωπος ό,τι σπείρει, αυτό θερίζει... 

 Δημήτριος Παναγόπουλος

 

O προφήτης Ησαΐας προ Χριστού διακήρυξε:

«Εγώ είμαι μαζί σου, μη φοβάσαι. Εγώ είμαι ο Θεός σου, μην τρομάζεις

Θα σε ενισχύσω, θα σε στηρίξω με το δίκαιο χέρι μου, το δυνατό.

Θα ντραπούν και θα γίνουν καταγέλαστοι όλοι όσοι είναι εναντίον σου οργισμένοι, 

θα εκλείψουν και θα αφανιστούν όσοι σ’ εσένα αντιδικούν.

Θ’ αναζητήσεις εκείνους που σε μάχονται, αλλά δεν θα τους βρεις.

Θα εκλείψουν και θα χαθούν όσοι σε πολεμούνε.

Γιατί Εγώ είμαι ο Κύριος και Θεός σου, 

που απ’ το δεξί σου χέρι σε κρατώ και που σου λέω:

Μη φοβάσαι, έρχομαι να σε βοηθήσω Εγώ!»

(Ησαΐας 41:10-13)

Βλέπω σήμερα πού ἀπομακρύνουν τα παιδιά από την Ἐκκλησία, πῶς ἔχουν ἀγριέψει!

Βλέπω σήμερα πού ἀπομακρύνουν τὰ παιδιὰ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, πῶς ἔχουν ἀγριέψει!

 Ἐνῶ στὴν Ἐκκλησία τὸ παιδάκι θὰ ἠρεμήση, θὰ γίνη καλὸ παιδί, 

γιατὶ δέχεται τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ, ἁγιάζεται. 

Δὲν τὰ ἀφήνουν νὰ πηγαίνουν στὴν Ἐκκλησία, γιὰ νὰ μὴν ἐπηρεασθοῦν 

ἀπὸ τὰ πνευματικά! Ἀπὸ τὶς ἄλλες ἀνοησίες ὄχι μόνον δὲν τὰ ἀπομακρύνουν, 

ἀλλὰ τοὺς τὶς διδάσκουν κιόλας!  

 

... σκοπὸς τοὺς τώρα εἶναι νὰ ἀπομακρύνουν τὰ παιδιὰ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. 

Τα δηλητηριάζουν, τὰ μολύνουν μὲ διάφορες θεωρίες, κλονίζουν τὴν πίστη τους. 

Τα ἐμποδίζουν ἀπὸ τὸ καλό, γιὰ νὰ τὰ ἀχρηστέψουν. 

Τα καταστρέφουν ἀπὸ μικρά. 

Ἅγιος Παΐσιος