Ἀπό τό χωριό Μικρομηλιά, ὀκτώ ὧρες δρόμος μέ τά πόδια ἦταν τό μοναστήρι, ξεκίνησε μία γυναίκα μέ τόν σύζυγό της. Εἶχε ἑπτά παιδιά καί περίμενε τό ὄγδοο. Στον δρόμο σκεφτόταν νά μή τό ἀφήσει νά ζήσει, γιατί δέν θά μποροῦσε νά τό μεγαλώσει καί αὐτό. Μετά ἀπό λίγο ὅμως σάν νά μετάνοιωσε γι' αὐτά πού σκεφτόταν. Μόλις μπῆκαν στήν αὐλή τοῦ μοναστηριοῦ ὁ ὅσιος Γέροντας τήν φώναξε καί τῆς εἶπε: «Ἔλα, καλή νυφούλα, αὐτό πού ἔβαλες στο μυαλό σου βγάλτο. Ἐδῶ θά φέρεις τό μωρό νά τό βαφτίσουμε». Μέ δάκρυα κατόπιν διηγήθηκε: «Ποῦ τά ἤξερε ὁ καλόγερος ὅλα αὐτά πού ἐγώ σκεφτόμουν στόν δρόμο;» Τό παιδί αὐτό ἔγινε εὐλογημένο. Βαπτίσθηκε στο μοναστήρι, ἀλλά ὁ ὅσιος εἶχε τότε κοιμηθεί.
Ὁ πατέρας τοῦ παιδιοῦ αὐτοῦ κτυπήθηκε ἀπό κεραυνό. Τρυπήθηκε τό καπέλο του, ἡ ἁλυσίδα πού φοροῦσε στον λαιμό του ἔλιωσε, ὅμως ὁ σταυρός δέν ἔπαθε τίποτε καί ὁ ἄνθρωπος σώθηκε. Ἀργότερα ὁ ὅσιος τοῦ εἶπε: «Ὁ σταυρός πού φοροῦσες, νά ξέρεις, σε ἔσωσε ἀπό τόν κεραυνό».
Όσιος Γεώργιος Καρσλίδης
