τοῦ Νεκτάριου Δαπέργολα, Διδάκτορος Ἱστορίας
Τεράστια παρακαταθήκη μᾶς ἄφησε – μεταξύ πολλῶν ἄλλων – ὁ μακαριστός καί ἐν ἁγίοις πλέον γέροντας μας π. Γρηγόριος (πνευματικό τέκνο τοῦ Ἁγίου Παϊσίου καί συνάμα κτίτωρ καί πνευματικός πατέρας τοῦ Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου Τιμίου Προδρόμου στή Μεταμόρφωση Χαλκιδικῆς) καί μέ τίς διδαχές του σέ θέματα πίστεως, ἀλλά καί σέ θέματα φόβου. Καί πολλές ἀπό αὐτές βρίσκουν συγκλονιστική ἐφαρμογή καί στήν τωρινή περίσταση, πού τόσο βάλλεται ἡ ὀρθή πίστη μας ὄχι μόνο ἔξωθεν (ἀπό τό ἀντίχριστο καθεστώς), ἀλλά καί πρωτίστως ἔσωθεν (ἀπό ὅλους αὐτούς τούς πλανεμένους κληρικούς καί λοιπούς κενοθεολόγους τῆς μάσκας καί τῆς ζακέτας, τούς συμπλέοντες ἀδιάντροπα μέ τίς ἐντολές τῆς κοσμικῆς ἐξουσίας καί τούς θιασῶτες τῆς «εὐλογημένης μασκοφορίας» ἀλλά καί τῆς θεολογικής ἐκτροπής πού βάφτισαν «κατ’ οἶκον ἐκκλησία», γιά νά μᾶς ἀφήσουν ἀλειτούργητους κι ἀλιβάνιστους).
Πολλές φορές λοιπόν τόνιζε ὁ γέροντας ὅτι στή Θεία Λειτουργία δέν μπορεῖς νά συμμετάσχεις ἀπό μακριά, ὅτι τό ραδιόφωνο εἶναι μόνο γιά τούς κατάκοιτους, ἀλλά κι αὐτό ἀκόμη ἀπλῶς γιά νά ἀκοῦνε κάτι πρός παρηγορίαν (καί πάλι δηλαδή δέν ὑπάρχει πραγματική μετοχή), καθώς μόνο μέσα στόν ναό κατεβαίνει ὁ Οὐρανός στή γῆ. Πέραν αὐτοῦ ὅμως τόνιζε συχνά καί τή δύναμη πού ἔχει γενικότερα ὁ ὀρθόδοξος ναός, ἐνῶ καί γιά τίς ἀσθένειες ἔλεγε ὅτι μέσα στόν ναό δέν μεταδίδονται. Χαρακτηριστική ἡ περίπτωση κάποιας μοναχής πού εἶχε ἀρρωστήσει κάποτε ἀπό φυματίωση καί εἶχε τόν λογισμό καί τόν φόβο ὅτι ἴσως κολλήσει καί τίς ἄλλες ἀδελφές κατά τίς ὥρες τῶν ἀκολουθιῶν. Ὁ γέροντας ὅμως διασκέδασε τόν λογισμό της, λέγοντας της νά μή φοβᾶται, γιατί οἱ ἀρρώστιες καί τά μικρόβια μέσα στήν ἐκκλησία ἀποδυναμώνονται.
Καί δέν τό ἐννοοῦσε βέβαια ὡς κάτι «μαγικό», ἀλλά ὅτι ὁ Θεός δέν ἐπιτρέπει στούς πιστούς νά πάθουν κακό, γιά τέτοιο καί μόνο λόγο. Ἴσως νά συμβαίνει κατά παραχώρησιν σέ κάποιες περιπτώσεις, ἀλλά αὐτό γίνεται γιά πολύ συγκεκριμένους πνευματικούς λόγους. Ὅπως βέβαια δέν ἀποκλείεται νά συμβεῖ, ἄν προσέλθει κάποιος στόν ναό μέ πνεῦμα βλασφημίας ἤ ἀπιστίας. Ὅσον ἀφορᾶ δέ τόν φόβο, τόνιζε πολλές φορές χαρακτηριστικά ὅτι ὁ πιστός δέν μπορεῖ νά φοβᾶται, γιατί ὁ φόβος δηλώνει ἔλλειψη πίστης, ἀπουσία ἐμπιστοσύνης πρός τόν Θεό. Χριστιανός και φόβος εἶναι ἔννοιες ξένες μεταξύ τους. Ὅσο καί ἄν δυστυχῶς – προσθέτω ἐγώ – κάποιοι σήμερα κάνουν ὅ,τι μποροῦν (ἐπιστρατεύοντας μέχρι καί δῆθεν θεολογικά ἐπιχειρήματα) γιά νά τίς ταυτίσουν.
Αὐτό γιά νά ξεκαθαριστεῖ γιά μία ἀκόμη φορά ὅτι σέ θέματα πίστης δέν εἶναι δυνατόν να ἀκολουθοῦμε τούς δῆθεν εἰδικούς (πού ἀπλῶς συσσωρεύουν τή μία βλασφημία πάνω στήν ἄλλη καί μάταια προσπαθοῦν νά κρύψουν κάτω ἀπό ἐπιστημοφανεῖς ἀθλιότητες τό ἐκκλησιομαχικό καί ἀντίχριστο μένος τους), οὔτε ὅμως καί τούς λυκοποιμένες καί τά κάθε λογῆς παρατρεχάμενα λιβανιστήρια τους, πού μόνο πλάνη καί στρέβλωση βγαίνει ἀπό τά χείλη τους. Ἀντίθετα, ἀκοῦμε τούς πραγματικούς εἰδικούς. Τούς Ἁγίους μας καί τούς Πατέρες μας.
Καί ἐκεῖνοι, δόξα τῷ Θεῷ, μᾶς ἔχουν ξεκαθαρίσει τί πρέπει νά κάνουμε – καί ὄχι βεβαίως μόνο λόγοις ἀλλά καί ἔργοις. Τολμάει ἄραγε κανείς νά φανταστεῖ τόν Μέγα Βασίλειο, τόν Ἱερό Χρυσόστομο, τόν Ἅγιο Γρηγόριο Παλαμᾶ καί ὁποιονδήποτε ἄλλο ἐκκλησιαστικό Πατέρα νά φοράει μάσκα ἤ νά μήν ἀσπάζεται τίς ἱερές εἰκόνες ἐν μέσω μάλιστα τῶν πραγματικά φονικῶν ἐπιδημιῶν τῆς ἐποχῆς τους (πού καμμία ἀσφαλῶς σχέση δέν ἔχουν μέ τό τωρινό γελοῖο ἀφήγημα); Ἤ – γιά νά μήν πᾶμε τόσο μακριά καί νά ἔρθουμε στίς μέρες μας – τολμᾶ κανείς νά τό φανταστεῖ γιά τόν Ἅγιο Παΐσιο, τόν Ἅγιο Ἰωσήφ τόν Ἠσυχαστή, τόν Ἅγιο Πορφύριο, τόν Ἅγιο Ἰάκωβο; Τολμᾶ νά τό φανταστεῖ γιά τόν γέροντα Ἐφραίμ τῆς Ἀριζόνα, τόν παπα-Γρηγόρη, τόν πατέρα Ἰσαάκ τόν Λιβανέζο, τόν πατέρα Γεώργιο Καψάνη, γιά τόσους ἀκόμη περίφημους καί ἁγιασμένους πνευματικούς;
Ἡ ἀπάντηση ἀσφαλῶς εἶναι προφανέστατη. Ἐμεῖς λοιπόν οὐκέτι χρείαν ἔχομεν ἄλλων μαρτύρων. Πόσο δέ μᾶλλον ἀθέων καί βλασφήμων ἤ πλανεμένων ψευδομαρτύρων,
