ΠΟΤΕ ΜΗ ΔΩΣΕΙΣ ΑΦΟΡΜΗ ΝΑ ΛΥΠΗΘΕΙ Ο ΑΛΛΟΣ (Αρχιμ. Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου)

 

Ἐάν ἡ καταλαλιά θλίβῃ σε εἰς τόν ἀδελφόν σου, μνήσθητι ὅτι, ἐάν ἀκούσῃ, λυπηθῆναι ἔχει, καί διατρέπῃ ἀπαντῆσαι αὐτῷ, καί ἀναπαύῃ. Ἐάν ἡ ὑπερηφανία κατακυριεύσῃ σου, μνήσθητι ὅτι αὕτη ἀπόλλυσί σου ὅλον τόν κόπον, καί οὐκ ἔστι τοῖς συμπειθομένοις αὐτῇ μετάνοια, καί ἀναπαύσῃ 

(Αββάς Ησαΐας)  

Εάν δεις ότι σε καταπιέζει η καταλαλιά εναντίον του αδελφού σου, θυμήσου ότι θα λυπηθεί όταν την μάθει. Πόση ευγένεια! Πρόσεξε όχι μήπως εσύ κατηγορηθείς, συκοφαντηθείς και λυπηθείς, αυτό δεν έχει σημασία, αλλά πρόσεξε μη δώσεις αφορμή στον άλλον να λυπηθεί. Εάν λυπηθεί, πώς θα τον συναντήσεις; πώς θα επικοινωνήσεις μαζί του; Εσύ λοιπόν άλλαξε. Κάνε πως δεν ξέρεις τίποτε, αγνόησε τα πάντα. Εσύ, λόγου χάριν, με κατέκρινες, με κατελάλησες, είπες τα χείριστα για μένα, και εγώ το έμαθα. Ας μη σου δείξω ότι το γνωρίζω, ας κλείσω ακόμη και το στόμα εκείνου που έρχεται να μου αναγγείλει την καταλαλιά σου. Έτσι, αναπαύεσαι και εσύ, αναπαύομαι και εγώ και μπορώ άνετα να παρουσιάζωμαι ενώπιόν σου. 

Όταν κανείς ξεκινά από το τι χαροποιεί τον άλλον και τι τον λυπεί, τότε η κοινωνική μας σχέσις είναι ασφαλής, μας ενώνει. Τα λόγια αυτά του αββά Ησαΐα μας θυμίζουν το πόσο αναγκαία είναι η συμβατικότης των ανθρωπίνων σχέσεων. Ενίοτε ξεχνάμε ότι πρέπει να είμαστε λεπτοί στην εξωτερική μας έκφρασι και, εν ονόματι μιας βαθύτερης εσωτερικής ειλικρίνειας, εν ονόματι της αλήθειας, οι σχέσεις μας γίνονται δαιμονικές αντί αληθινές.  

Δεν επιτρέπεται να καταργώ την συμβατικότητα, διότι δεν μπορώ να λυπώ τον αδελφό μου. Γνωρίζω, παραδείγματος χάριν, ότι με μισείς. Σήμερα όμως με χρειάζεσαι ή σε έστειλαν σε μένα. Εγώ πρέπει να αγνοήσω ότι με μισείς, και αν τυχόν εσύ δεν μπορέσεις να συγκρατηθείς αλλά μου δείξεις κάτι, εγώ να κλείσω το στόμα μου, ώστε να είναι άψογες οι σχέσεις μας. Αυτό δεν είναι ψέμα, είναι αγάπη και αποδεικνύει ότι δέχομαι να προηγείσαι. 

Ας υποθέσωμε ότι σε είδα να πέφτεις σε κάποιο παράπτωμα και σε κατέκρινα μέσα μου. Βέβαια, το ότι σε κατέκρινα είναι αμαρτία. Έρχεσαι αργότερα να ζητήσεις την γνώμη μου για το παράπτωμά σου και σου λέγω τι σκέφθηκα. Αυτό δεν είναι βοήθεια, αλλά σπάσιμο από την ώρα εκείνη του δεσμού μας. Δεν είναι ειλικρίνεια, τιμιότητα, σεβασμός, αλλά γεμάτη από αυτοϊκανοποίηση και χαιρεκακία αποκάλυψις της σκέψεώς μου, για να σε υποβιβάσω και να φανεί η δική μου αγιότητα. Πρέπει να σου το πω κατά τέτοιον τρόπο, ώστε να μην καταλάβεις τι σκέφθηκα και πληγωθείς· να κάνω όσο μπορώ μικρότερο το πταίσμα ώστε να έχεις την αντοχή, καθ’ εαυτόν ή στον πνευματικό σου ή και σε μένα, να ομολογήσεις το μέγεθος της αμαρτίας σου.  

Ο,τιδήποτε μπορεί να λυπήσει τον πλησίον, ο,τιδήποτε έρχεται σε σύγκρουση με το θέλημά του και την επιθυμία του, αυτό γίνεται κριτήριο της σχέσεώς μας, της τιμιότητάς μας, της ειλικρίνειάς μας, της αλήθειάς μας. Το υπερβαίνομε λοιπόν, για να μπορούμε να επικοινωνούμε. 

Ας είμεθα αληθείς και ας μην ξεχνάμε την ανθρώπινη συμβατικότητα. Πρέπει να φαινώμαστε ότι θέλομε να έχωμε κοινωνία, και δεν χρειάζεται ούτε να εξηγούμε ούτε να εξηγούμεθα. Εξηγούμε μόνον στον Πατέρα μας, όταν μας το ζητά ή όταν πρέπει. Τους άλλους μόνον τους ρωτάμε. Πέρασα, λόγου χάριν, από μπροστά σου, δεν σε είδα και μετά σου εξηγώ: Με συγχωρείς, είχα το μυαλό μου αλλού, γι’ αυτό δεν σε είδα. Ό,τι και αν σου πω, από την ώρα εκείνη όλα με χωρίζουν από σένα. Το μόνο που μπορώ να κάνω, είναι να ζητήσω συγγνώμη, χωρίς να μεγεθύνω την απόστασι που δημιουργήθηκε μεταξύ μας, διότι δεν υπάρχει απάντησις που να ικανοποιεί τον λογισμό του ανθρώπου. 

Ας έχουμε λοιπόν ως κριτήριο την ειρήνη του άλλου και ας προσέχωμε ποτέ να μην τον λυπήσωμε. Τότε η ειρήνη θα γεμίζει και την δική μας ψυχή. 

Ας υποθέσουμε ότι θέλομε να διαβάσωμε, και κάποιος προτείνει να βγούμε έναν περίπατο. Γα να μη λυπήσωμε τον πλησίον, είναι προτιμότερο να αφήσωμε το διάβασμα; 

Ειδικώς για το θέμα των συζητήσεων και της γλώσσης, λέγει ο αββάς Ησαΐας, δεν μπορούμε να καταργούμε το θέλημα του Θεού, προκειμένου να μη λυπήσωμε τον άλλον. Εάν λοιπόν δεν θέλεις να πας, θα τους εκφράσεις πρώτα την χαρά σου και την διάθεσή σου να τον ακολουθήσεις, θα του πης όμως, αδελφέ μου, είμαι άρρωστος, ή είμαι απασχολημένος, γι’ αυτό δυσκολεύομαι να έρθω μαζί σου, ώστε να μη στενοχωρηθεί. Εάν μπορείς βέβαια, καλό είναι να πας, εφ’ όσον και τα βιβλία μας λένε ότι ακόμη και στο κελλί σου εάν έρθει ο αδελφός σου και προσεύχεσαι, να σταματήσεις την προσευχή και να ασχοληθείς μαζί του. Εάν όμως σε πλησιάζει για να κουβεντολογήσει, εάν η πείρα σου σε έχει διδάξει ότι αυτός πίπτει συνεχώς λόγω της γλώσσης του, είναι βέβαιο ότι δεν θα μπορέσεις να ξεφύγεις την αμαρτία. Σε αυτή την περίπτωση θα του δείξεις την αγάπη σου, αλλά θα αρνηθείς. Αν λυπηθεί, είναι υπόθεσις δική του.  

Ο νόμος του Θεού δεν σου επιτρέπει ούτε πολυλογία, ούτε να ακούς λογισμούς απιστίας ή αμαρτίας του άλλου, ή την σύγκρουσί του με τον Ηγούμενό του. Αν τον ακούσεις, γίνεσαι χειρότερος και από τον διάβολο, διότι του δίνεις αφορμή να αμαρτήσει περαιτέρω.  

Εάν όμως εσύ του αρνηθείς και ο άλλος του αρνηθεί, θα κλεισθεί στο κελλί του, θα μείνει μόνος του και θα κανονίσει την πορεία του. Με το να διοχετεύει τα πάθη του, καθίσταται αδύνατη η παραμονή του στην πνευματική ζωή. Ο αββάς Ησαΐας λοιπόν δεν εννοεί να μη λυπήσουμε τον αδελφό μας όταν πρόκειται περί αμαρτίας, αλλά όταν ερχώμαστε σε αντίθεση μαζί του με το θέλημά μας, με την επιθυμία μας, με τον εαυτό μας.  

Αρχιμ. Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου,

"ΛΟΓΟΙ ΑΣΚΗΤΙΚΟΙ - Ερμηνεία στον Αββά Ησαΐα", εκδ. Ίνδικτος, σελ. 368-371.

ΠΗΓΗ: paterikakeimena 

Πρέπει να ἐξετάζουμε τον ἑαυτό μας, ἄν εἴμεθα πιστοί. Και ἂν πιστεύουμε, να δείξουμε την πίστι μας με τα ἔργα μας.

 «Ἀπὸ τὴν Αἰτωλοακαρνανία ἕνας φτωχὸς δάσκαλος μὲ δέκα παιδιά, ὅταν ἄκουσε τὸν ἐπιθεωρητή του νὰ βλασφημᾶ το Θεό, ἐξεράγη καὶ τον πέταξε ἔξω ἀπὸ τὴν τάξη.

Τὴν ἱερὴ αὐτὴ ἀγανάκτησή του, τὴν πλήρωσε μὲ διωγμό.

Ὁ ἐπιθεωρητής, ὡς ἐξουσία ἔχων, ἔκανε κακή ἔκθεση καὶ ἀπέλυσε τὸν δάσκαλο ἀπὸ τὴν θέση του.

Και ὁ Μακρυγιάννης ὅταν εἶδε ἕναν εὐρωπαῖο νὰ γελᾶ εἰρωνικά, ποὺ ἔκανε τὸν σταυρό του, τὸν ἔδιωξε ἀπό τὸ σπίτι του.

Ἐκείνους ποὺ θὰ καταδιώξουν οἱ ἐχθροί τῆς πίστεως δὲν θὰ ’νε οὔτε παπάδες, οὔτε δεσποτάδες, γιατὶ αὐτοὶ θὰ τὰ ’χουν πάντοτε καλά μαζί τους, βολεμένα μὲ τὸ κράτος.

Ἂν τοὺς ποῦνε νὰ φορέσουν και κόκκινα ράσα, θὰ τὰ φορέσουν…

Τὰ ξέρουν οἱ διῶκτες, ἔξυπνοι εἶνε, τετραπέρατοι εἶνε, ἡ ρίζα εἶνε οἱ θρησκευτικοὶ ἄνθρωποι.

Τὸ γνωρίζουν καλὰ καὶ χτυποῦνε δυνατὰ τὰ καρποφόρα δέντρα, τὰ δέντρα τὰ ἄκαρπα δὲν τὰ χτυποῦνε.

Καὶ ἐδῶ (στὴ Φλώρινα) ποὺ ὑψώνεται ἡ σημαία τοῦ Χριστοῦ θὰ τὴν καταλάβουν καὶ τότε θὰ πᾶμε στὴν Ἐκκλησία τῶν κατακομβῶν, στὴν Ἐκκλησία τῆς διασπορᾶς

καὶ θὰ ἀντιγράψουμε, ἂν θέλῃ ὁ Θεός,

τὰ ἡρωϊκὰ παραδείγματα τῆς Φαβιόλας καὶ τῶν ὅλων ἐκείνων προσώπων,

ποὺ δακρύζουμε ὅταν τὰ διαβάζουμε, τὰ ὁποία δὲν εἶνε μῦθος, ἀλλὰ μιὰ πραγματικότης καὶ ὡχρὰ ἀπόδοσις τῆς φοβερᾶς ἐκείνης καταστάσεως. Ἐκεῖ πᾶμε, σ’ αὐτὲς τὶς μέρες ὁδηγούμεθα…

Πρέπει νὰ ἐξετάζουμε τὸν ἑαυτό μας, ἄν εἴμεθα πιστοί. Καὶ ἂν πιστεύουμε, νὰ δείξουμε τὴν πίστι μας με τὰ ἔργα μας.

Ἂν πάρουμε κόσκινο καὶ κοσκινίσουμε τὸν ἑαυτό μας, θὰ τον βροῦμε σκάρτο, «μανή, θεκέλ, φάρες» (Δανιηλ. 5, 25), ἐζυγίσθης, ἐμετρήθης καὶ εὑρέθης ἐλλειπής. Εἴμεθα πολὺ πίσω ὅλοι, στὸ στόμα ἔχουμε τὸ Χριστὸ καὶ στὴν καρδιὰ τὸ διάβολο. Θὰ μᾶς δοκιμάσῃ ὁ Θεός.

Καὶ αὐτὸ ποὺ συνέβει σὲ μᾶς, μιὰ ἀρχὴ εἶνε, «πατάξω τὸν ποιμένα καὶ διασκορπισθήσονται τὰ πρόβατα».

Καὶ θὰ ρθῃ ὥρα κατὰ τὴν ὁποίαν – καὶ τὸ Χριστὸ τὸν ἐγκαταλείψανε καὶ ἄπαντες ἔφυγαν.

Ποῦ ’νε ὁ Πέτρος;

Ποῦ ’νε ὁ Ἰωάννης;

Φύγανε, καὶ ἕνας νέος ἀπὸ τὸ φόβο του ἄφησε τὸ σεντόνι καὶ ἔφυγε γυμνός.

Χρειάζεται προετοιμασία. Ἔχουμε;

Εἴδατε, ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός; Ζητοῦσε ὡς χάρη ἀπὸ τὸ Θεό· «Ἀξίωσε με Κύριε νὰ χύσω τὸ αἷμα μου γιὰ σένα, ὅπως ἐσὺ ἔχυσες τὸ αἷμα Σου γιὰ μένα». Εἶχε πόθο μαρτυρίου. Νὰ καλλιεργοῦμε αὐτὸν τὸν πόθο καὶ ἐμεῖς.

ΑΓΙΟΣ ΙΕΡΑΡΧΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ

Σὲ στελέχη των Κατασκηνώσεων τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Φλωρίνης στὶς 24-8-1975 (ἀπομαγνητοφωνημένο)

augoustinos-kantiotis

Είπε γέρων...

Είπε γέρων,

Ο Θεός δεν κρύβεται πίσω από τους θάμνους 

ούτε χρειάζεται να σκαρφαλώσεις στα βουνά για να Τον συναντήσεις, 

αλλά έρχεται Αυτός και σε βρίσκει. 

Κάθε φορά που συγχωρείς κάποιον που σε έβλαψε, 

κάθε φορά που βοηθάς κάποιον που βρίσκεται σε ανάγκη, 

έλκεται η Θεία Χάρις παιδί μου, δεν εκβιάζεται...    

«Δεν διαβάζω, παιδί μου, μελετώ. Τα λόγια της Αγίας Γραφής κρύβουν χρυσάφι καθαρό μέσα τους...>>

Ο  αείμνηστος  πατήρ  Ευσέβιος  Ματθόπουλος  (1859-1929)  συνήθιζε να πηγαίνει σε κάποιο καφενεδάκι του Μεσολογγίου και εκεί μελετούσε ή μάλλον βυθιζόταν στην Καινή Διαθήκη, που κρατούσε πάντα μαζί του.      

Κάποιος Μεσολογγίτης, περνώντας μία μέρα από εκεί τον ρώτησε:

«Τι διαβάζεις, π. Ευσέβιε;».

 «Το Λόγο του Θεού, παιδί μου, το Ευαγγέλιο».

«Και τι λέει εκεί που διαβάζεις;».

«Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι ότι αυτών εστίν η Βασιλεία των Ουρανών» 

(Ματθ. Ε’3)

  Μετά  από  ημέρες,  ξαναπέρασε  ο  Μεσολογγίτης  και  τον  βρήκε  πάλι  να διαβάζει.

«Σήμερα τι διαβάζεις παππούλη, πού βρίσκεσαι;»

«Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι ότι αυτών εστίν η Βασιλεία των Ουρανών» 

(Ματθ. Ε’3’)!

        «Μα ακόμη εκεί είσαι; Τόσες μέρες το ίδιο διαβάζεις;»

        «Δεν διαβάζω, παιδί μου, μελετώ. Τα λόγια της Αγίας Γραφής κρύβουν χρυσάφι καθαρό μέσα τους. 

Θέλει μελέτη και πάλι μελέτη και ξανά μελέτη, μέρες, βδομάδες, ίσως και μήνες ολόκληρους, με βαθειά ταπείνωση και σωστή καθοδήγηση από κατάλληλο πνευματικό πατέρα και καθαρή καρδιά και Θεία Φώτιση, γιά να μπορέσεις αυτό το θησαυρό να τον φέρεις στην επιφάνεια!».

ΤΡΙΑ ΕΙΔΗ ΑΘΕΪΑΣ ΚΑΙ ΑΠΙΣΤΙΑΣ (ΑΓ. ΓΡΗΡΟΡΙΟΥ ΠΑΛΑΜΑ)

Λέει λοιπόν ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς ότι υπάρχουν τρία είδη αθεΐας και απιστίας.

Το ένα είδος είναι η κλασσική αθεΐα και απιστία, αυτοί οι οποίοι δεν πιστεύουν ότι υπάρχει Θεός.

Το δεύτερο είδος αθεΐας και απιστίας είναι η διαστροφή της εννοίας του Θεού, από τις αιρέσεις και από τις θρησκείες. Όταν κανένας διαστρέφει την έννοια, δεν πιστεύει στον έναν αληθινό Θεό και πιστεύει στα είδωλα, ή πιστεύει στο Μωάμεθ ή πιστεύει στο Βούδα ή πιστεύει εδώ-εκεί, αυτό είναι το δεύτερο είδος αθεΐας. Ας νομίζουν πως πιστεύουν στο Θεό και ότι είναι θρησκείες, άθεοι είναι και άπιστοι. Το δεύτερο λοιπόν είδος αθεΐας είναι οι αιρέσεις και οι άλλες θρησκείες και τα είδωλα.

Κατά τον Άγιο Γρηγόριο Παλαμά υπάρχει και ένα τρίτο είδος αθεΐας το οποίο εκπλήσσει όταν το ακούσει κανείς αλλά το οποίο όμως είναι πολύ σωστό και έχει δίκιο ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς διότι αυτοί που ανήκουν σε αυτό το είδος της αθεΐας βοηθούν ώστε τα άλλα δύο προηγούμενα είδη αθεΐας να αυξάνουν και να μεγαλώνουν.

Ποιο είναι το τρίτο είδος αθεΐας; Στο τρίτο είδος αθεΐας ανήκουν εκείνοι οι οποίοι σιωπούν, οι οποίοι δεν μιλούν, οι οποίοι δεν πολεμούν τα άλλα είδη αθεΐας. Έχει γεμίσει ο κόσμος από αθέους και απίστους, έχουμε και στη χώρα μας αθέους και απίστους, έχουμε και στη χώρα μας αιρετικούς. Δεν μιλούν, και αυτοί κάνουν τη δουλειά τους. Προχωρούν οι αιρέσεις, προχωρούν οι θρησκείες, προχωράει το ισλάμ. Στο τρίτο είδος αθεΐας λοιπόν είναι αυτοί οι οποίοι σιωπούν και δεν πολεμούν τα άλλα είδη αθείας, τους πραγματικά αθέους και απίστους και εκείνους οι οποίοι διαστρέφουν την έννοια του Θεού -τις αιρέσεις και τις θρησκείες και την ειδωλολατρία.

π. Θεόδωρος Ζήσης

"Όσο προοδεύει η ψυχή, τόσο δυναμώνει και μπορεί να βαστάζει όσα τη βρίσκουν" ΑΒΒΑΣ ΔΩΡΟΘΕΟΣ

Κάθε αγωνιστή, δεν τον καταβάλλουν και δεν τον επηρεάζουν στο ίδιο μέτρο πάντοτε οι πειρασμοί, αλλά όσο προοδεύει στην πνευματική ζωή, τόσο ελαφρότεροι του φαίνονται 

Όσο προοδεύει η ψυχή, τόσο δυναμώνει και μπορεί να βαστάζει όσα τη βρίσκουν. Όπως ακριβώς συμβαίνει, αν ένα ζώο είναι γερό και του φορτώσει κανείς βαρύ φόρτωμα, το σηκώνει εύκολα και αν ακόμα τύχει να σκοντάψει, αμέσως σηκώνεται. Αν όμως είναι ασθενικό και αδύνατο ζώο, τότε και το παραμικρό το γονατίζει. Και αν τύχει να πέσει, έχει ανάγκη από πολλή βοήθεια για να σηκωθεί. 

Το ίδιο συμβαίνει και με την ψυχή. Όσο αμαρτάνει, ταλαιπωρείται από την ίδια την αμαρτία. Γιατί η αμαρτία έχει την ιδιότητα να ταλαιπωρεί και να φθείρει αυτόν που την διαπράττει.* Επομένως, οτιδήποτε και αν συμβεί, τον καταπονεί. Όταν όμως προκόψει ο άνθρωπος, ξεπερνάει διαρκώς ευκολότερα όλα εκείνα που τον κούραζαν κάποτε. 

Ώστε το να θεωρούμε αίτιο, για όσα μας συμβαίνουν τον εαυτό μας και κανέναν άλλο, μας ευεργετεί πάρα πολύ και μας βοηθά να προκόψουμε και μας αναπαύει. Και πολύ περισσότερο μας βοηθά το να πιστεύουμε, ότι τίποτα δεν παραχωρείται να μας συμβεί χωρίς να είναι κάτω από τη Θεία Πρόνοια. 

Αββάς Δωρόθεος

Οἱ σχέσεις μου μέ τούς ἀλλους κουβαλοῦν τίς ἀτέλειες ὃλων μας.(Ιερομάνοχος Ευσέβιος Βίττης)

...Οἱ σχέσεις μου μέ τούς ἀλλους κουβαλοῦν τίς ἀτέλειες ὃλων μας. Δέν εἶναι σωστό γι αὐτό να βλέπω τίς ἀτέλειες τῶν ἂλλων ὡς ξένες. Οἱ ἀτέλειες τῶν ἂλλων εἶναι καί δικές μου ἀτέλειες, ἀφοῦ ὃλοι μας ἀποτελοῦμε τό ἓνα σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Γι αὐτό καί ἡ αἲτηση συγγνὠμης καί ἐλέους ἀπό τό Θεό δέν πρέπει νά γίνεται μέ ἒννοια ἑνική, ἀλλά πληθυντική, ἀντιπροσωπευτική, περιχωρητική.

Τά καθαρά πρόσωπικά μου ἁμαρτήματα καί ἡ γι΄ αὐτά ἐκζήτηση τοῦ θείου ἐλέους εἶναι ἂλλο θέμα. Ἡ αἲτηση τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ εἶναι αἲτηση ἐλέους ἐκ μέρους ὃλων γιά ὃλους, ἀφοῦ "οὐδείς ἁναμάρτητος".

Ἂς θυμηθοῦμε τήν Κυριακή προσευχή, τό "Πάτερ ἡμῶν", πού λέμε κατά μόνας. Τό λέμε πάντα ὃπως εἶναι διατυπωμένο, πληθυντικά καί ὂχι στόν ἑνικό ἀριθμό. "Καί ἂφες ἡμῖν" λέμε καί ὂχι "ἂφες μοι".

Ἒτσι ἡ Ἐκκλησία μας αὐτοκαθαίρεται, γιατί ἡ πλησμονή τῆς ἀγάπης μοιράζεται κατά μίμησιν Χριστοῦ τό βάρος τῆς ἐνοχῆς. Φορτώνονται δηλαδή τήν ἐνοχή τῶν μέν οἱ δέ, πού δέν εἶναι ἒνοχοι σέ μία περίπτωση, ἐπειδή εἶναι ἀδύνατο στήν ἀγάπη νά μένει ἀδιάφορη καί ξένη πρός τόν πόνο καί τό βάρος πού πιέζει τούς ἂλλους, ὃποιοι καί νά΄ ναι αὐτοί.

Ἒτσι ἡ Ἐκκλησία ἀποδεικνύεται ὡς μιά ὂχι τυχαία συνάθροιση ἀνθρὠπων πού βρίσκονται μαζεμένοι σ'ἓνα κονσέρτο ἢ σέ μιά ἐμποροπανήγυρη. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ πραγμάτωση τῆς τριγωνικῆς κοινωνίας ψυχῶν ἐγώ - Θεός -ἂλλος.

Ἱερομ.Εὐσεβίου, "ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΌΤΗΤΑΣ"

ΑΓΙΟΣ ΙΟΑΝΝΗΣ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ

 

Κάποτε, στις αρχές της δεκαετίας του 1960, ένας από τους ιδρυτές της αδελφότητας του Αγίου Γερμανού, ο πατήρ Σεραφείμ (Rose), που ήταν ακόμα λαϊκός, ονομαζόταν Ευγένιος και εργαζόταν στο Ορθόδοξο βιβλιοπωλείο της αδελφότητας στο Σαν Φρανσίσκο, ρώτησε τον Άγιο Ιωάννη, Αρχιεπίσκοπο Σαγκάης και Σαν Φρανσίσκο: "Το Ευαγγέλιο κηρύσσεται σε όλους σχεδόν τους ανθρώπους της Γης. Σημαίνει αυτό, άραγε, ότι το τέλος του κόσμου πλησιάζει, όπως λέει η Γραφή;" «Όχι», απάντησε ο Άγιος, «πρέπει πρώτα το Ευαγγέλιο του Χριστού να κηρυχθεί σε όλες τις γλώσσες του κόσμου, σύμφωνα με την ορθόδοξη παράδοση. Μόνο τότε θα έρθει το τέλος".

Αγιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής

 

Τὸ γὰρ θέλημα τοῦ ἀνθρώπου γέγονεν τεῖχος χαλκοῦν 

καὶ ἐμποδίζει τὸν ἀπὸ Θεοῦ φωτισμὸν καὶ τὴν εἰρήνην. 

 Άγιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής

Άγιος Γρηγόριος Θεολόγος

 

Πιο σίγουρο είναι να εμπιστεύεται κανείς τον άνεμο, 

που κινείται ακατάπαυστα, 

πιο σίγουρο είναι να εμπιστεύεται 

όσα χαράζουν τα παιδιά πάνω στην άμμο, 

όταν παίζουν, 

παρά την ανθρώπινη ευτυχία.

Άγιος Γρηγόριος Θεολόγος

ΑΠΟ ΤΑΣ ΔΙΔΑΧΑΣ ΤΟΥ ΣΤΑΡΕΤΣ ΖΑΧΑΡΙΑ

«Ούτε τρίχα δεν θα πέσει από κάποιο κεφάλι, εάν δεν είναι Θέλημα Θεού! 

Τις δυστυχίες και τις θλίψεις τις επιτρέπει η Θεία Πρόνοια, 

για να μας δοκιμάσει και να μας ενδυναμώσει, 

στον πνευματικό μας αγώνα!  

Η μεγαλύτερη άσκηση είναι, να υπομένουμε αγόγγυστα, 

ως το τέλος των ημερών μας, όλα όσα έρχονται επάνω μας

 μέσα στην κοιλάδα αυτή του Κλαυθμώνος!

 “ὁ δὲ ὑπομείνας εἰς τέλος, οὗτος σωθήσεται” (Ματθ. ΚΔ’13’)».

 ΣΤΑΡΕΤΣ ΖΑΧΑΡΙΑΣ

 

Η ευσπλαχνία είναι το σπουδαιότερο μεταξύ των έργων αγάπης

 Τους αμαρτωλούς τους καταδικάζει ο Κύριος διότι μίσησαν την οδό της αγάπης 

και δεν τον ακολούθησαν, και αντί να ακολουθήσουν αυτήν την οδό ακολούθησαν, 

την οδό του μίσους και της κακίας. Οι δίκαιοι στην ζωή τους πραγματοποίησαν 

τις δύο σπουδαιότερες εντολές του Νόμου, ενώ οι αμαρτωλοί τις απέρριψαν. 

Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο η κρίση αυτή του Θεού, πού διατυπώθηκε με λίγες πολύ σύντομες φράσεις, είναι εξαντλητική και περιέχει μέσα της την ύψιστη αλήθεια.

Ας ακολουθήσουμε και εμείς, αδελφοί και αδελφές μου, την οδό της Θείας Δικαιοσύνης αποφεύγοντας την διαβολική οδό της κακίας. 

Να σηκώσουμε τον σταυρό μας και να τον βαστάξουμε μέχρι το θάνατο με υπομονή και τότε στην Φοβερά ημέρα της Κρίσεως θα μας βάλει ο Κριτής του κόσμου στα δεξιά του. Αμήν.

Αγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Κριμαίας, 

Ο άνθρωπος που προσεύχεται για όλο τον κόσμο κάνει την μεγαλυτέρα ελεημοσύνη στον εαυτόν του και στην ανθρωπότητα!

Ο άνθρωπος που προσεύχεται για όλο τον κόσμο 

κάνει την μεγαλυτέρα ελεημοσύνη 

στον εαυτόν του και στην ανθρωπότητα! 

Διότι ο σατανάς κάθε μέρα ζητάει από τον Χριστό, 

όλους τους αμετανόητους ανθρώπους.

- Αυτός είναι δικός μου! Έκανε αυτό και αυτό... είναι δικός μου! 

Δώσ' μου τον! Γιατί δεν μου τον δίνεις;...

 

Τότε γυρίζει ο Χριστός, δείχνει και λέει στον διάβολο: 

- Διότι ταυτόχρονα, εκείνος προσεύχεται γι' αυτόν! 

Για το χατίρι αυτουνού, δεν σου τον δίνω!...

Δημήτριος Παναγόπουλος 

 

Πότε ο γάμος γίνεται οδός προς σωτηρία (άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ).

Η γνώμη μου, όχι ως «κληρικού», αλλά ως προσώπου είναι ότι η ανθρωπότητα δεν γνώρισε τη μονογαμία  εξαιτίας της πτώσεως της. Για τον πεπτωκότα άνθρωπο η πολυγαμία είναι φυσική. Η Χριστιανική μονογαμία είναι υπερφυσική· είναι κλήση προς την υπευθυνότητα μας για την κατά το δυνατόν βαθύτερη συναίσθηση της προσωπικής αρχής μας.  Η προσωπική αγάπη, δηλαδή όταν κάποιος αγαπά ένα πρόσωπο συγκεκριμένο, δεν είναι ψυχική ή φυσιολογική, για να μην πούμε συνδεδεμένη με την ανατομία ή, στην καλύτερη περίπτωση, με τον ψυχισμό.

Ο προσωπικός γάμος, μιλώντας κυριολεκτικά, δεν επαναλαμβάνεται· είναι πάντοτε μοναδικός. Το νόημα του έγκειται στο να μην παραμείνουμε στα όρια της φύσεως, αλλά στην από κοινού προσπάθεια να γίνουμε «ναός» για την λατρεία του Ανάρχου Πατρός. Τότε ο γάμος γίνεται οδός προς σωτηρία. Κανένας από μας στη δεδομένη μας κατάσταση δεν αποτελεί τελειότητα.  Όλοι έχουμε ανάγκη, ώστε και με την Άνωθεν ενέργεια και με την προσπάθεια μας να αναπτυχθούμε στη γνώση του Θεού.

Αν κάποιος μας δεχτεί όπως είμαστε, τότε βεβαίως θα δεχθεί κάτι, που απέχει πολύ από την τελειότητα. Και εμείς, επίσης, αν δεχθούμε τον αγώνα να ζήσουμε από κοινού με το δεδομένο πρόσωπο, τότε το δεχόμαστε αυτό όπως είναι. Συνεπώς αντιμετωπίζουμε την αναγκαιότητα αμοιβαίων δημιουργικών προσπαθειών για την απόκτηση της ποθούμενης αιώνιας διαμονής εν τω Θεώ.

---

 

Πηγή: Το μυστήριο της Χριστιανικής Ζωής, Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου (σ. 192-193), Ιερά μονή Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας, Δεύτερη έκδοση (2011)

 Αντιγραφή από orthopraxia.gr

Αν ο Χριστός ερχόταν σήμερα σ’ αυτόν τον κόσμο..

 

ΠΗΓΗ: https://orthopraxia.gr/

    …Είναι αλήθεια ότι αυτή η γενιά είναι μπερδεμένη. Το μόνο πρόβλημα με μένα είναι ότι δεν είμαι μπερδεμένος και γνωρίζω πολύ καλά ποιο είναι το καθήκον του ανθρώπου: να λατρεύει το Θεό και τον Υιό Του και να προετοιμάζεται για τη ζωή στον επερχόμενο κόσμο, όχι να ζει άνετα κι ευτυχισμένα σ’ αυτόν τον κόσμο εκμεταλλευόμενος τον συνάνθρωπο του και ξεχνώντας το Θεό και τη Βασιλεία Του.

Αν ο Χριστός ερχόταν σήμερα σ’ αυτόν τον κόσμο, ξέρετε τι θα Του συνέβαινε; Θα Τον έκλειναν σε ψυχιατρείο και θα Τον υπέβαλαν σε ψυχοθεραπεία και το ίδιο θα έκαναν στους αγίους Του. Ο κόσμος θα Τον σταύρωνε σήμερα ακριβώς όπως το έπραξε πριν από δύο χιλιάδες χρόνια, διότι ο κόσμος δεν έχει μάθει τίποτα πέρα από το να κατεργάζεται ακόμη δολιότερες μορφές υποκρισίας.

…. Λέμε ότι ζούμε σε χριστιανική κοινωνία, αλλά αυτό δεν ισχύει. Ζούμε σε μια κοινωνία πιο ειδωλολατρική και πιο εχθρική προς το Χριστό, από εκείνη στην οποία ο Ίδιος γεννήθηκε… οι άνθρωποι μισούν την αλήθεια και γι’ αυτό ευχαρίστως θα ξανασταύρωναν το Χριστό αν ερχόταν ανάμεσα τους.

Είμαι Χριστιανός και θα προσπαθήσω να είμαι ένας έντιμος Χριστιανός… Μπορώ μόνο να ακολουθήσω τη συνείδησή μου. Δεν μπορώ να κοροϊδέψω τον εαυτό μου. Ξέρω ότι κάνω το σωστό. Αν αυτό που κάνω μοιάζει ανόητο στα μάτια του κόσμου, μπορώ μόνο να απαντήσω με τα λόγια του αποστόλου Παύλου: όλη η σοφία αυτού του κόσμου, δεν είναι παρά μωρία στα μάτια του Θεού. Αυτό είναι κάτι που ξεχνάμε πολύ εύκολα.

(απόσπασμα επιστολής του π. Σεραφείμ Ρόουζ προς τους γονείς του, τον Ιούνιο του 1964. Από το βιβλίο “π. Σεραφείμ Ρόουζ: Η ζωή και τα έργα του”, τόμος Α΄)

πηγή: sostis.gr  

το είδαμε: Σημεία των Καιρών

Βλέπω σήμερα πού ἀπομακρύνουν τα παιδιά από την Ἐκκλησία, πῶς ἔχουν ἀγριέψει!

Βλέπω σήμερα πού ἀπομακρύνουν τὰ παιδιὰ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, πῶς ἔχουν ἀγριέψει!

 Ἐνῶ στὴν Ἐκκλησία τὸ παιδάκι θὰ ἠρεμήση, θὰ γίνη καλὸ παιδί, 

γιατὶ δέχεται τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ, ἁγιάζεται. 

Δὲν τὰ ἀφήνουν νὰ πηγαίνουν στὴν Ἐκκλησία, γιὰ νὰ μὴν ἐπηρεασθοῦν 

ἀπὸ τὰ πνευματικά! Ἀπὸ τὶς ἄλλες ἀνοησίες ὄχι μόνον δὲν τὰ ἀπομακρύνουν, 

ἀλλὰ τοὺς τὶς διδάσκουν κιόλας!  

 

... σκοπὸς τοὺς τώρα εἶναι νὰ ἀπομακρύνουν τὰ παιδιὰ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. 

Τα δηλητηριάζουν, τὰ μολύνουν μὲ διάφορες θεωρίες, κλονίζουν τὴν πίστη τους. 

Τα ἐμποδίζουν ἀπὸ τὸ καλό, γιὰ νὰ τὰ ἀχρηστέψουν. 

Τα καταστρέφουν ἀπὸ μικρά. 

Ἅγιος Παΐσιος

 

"..Ημερομηνία λήξης βάζει μόνο ο Θεός..."

 

Έλεγε ο μακαριστός άγιος Γέροντας Κύριλλος,

Ηγούμενος της Μονής Οσίου Δαβίδ:

"Αν επαληθεύονταν οι γιατροί στα όσα λένε,

ο μισός πληθυσμός θα είχε πεθάνει.

Ημερομηνία λήξης βάζει μόνο ο Θεός"

Αγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

 

Μπορούμε να προσευχόμαστε στους Αγίους αλλά χρειάζεται απλότητα...

 

Μπορούμε να προσευχόμαστε στους Αγίους αλλά χρειάζεται απλότητα. 

Να τους μιλάμε απλά. Τους Αγίους τους φωνάζεις και έρχονται.

 Η δουλειά όλων γενικά των Αγίων είναι, να βοηθούν και να προστατεύουν 

εμάς τους ταλαίπωρους ανθρώπους, από τους ορατούς και τους αοράτους πειρασμούς.

Οσίου Παϊσίου του Αγιορείτου

Χωρίς την αγάπη του Θεού, όλα γενικώς μας φαίνονται πολύ δύσκολα.

 

Δεν βρίσκει παρηγοριά ο άνθρωπος από τίποτε το ανθρώπινο, αν δεν αγαπά τον Θεό. 

“Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καί πεφορτισμένοι, κἀγώ ἀναπαύσω ὑμᾶς ... Ὁ γάρ ζυγός μου χρηστός καί τό φορτίον μου ἐλαφρόν ἐστι”.

Η αγάπη του Θεού κάνει το φορτίο ελαφρύ. 

Χωρίς την αγάπη του Θεού, το φορτίο είναι βαρύ, δυσβάσταχτο.

Δεν μπορούμε να το σηκώσουμε. 

Χωρίς την αγάπη του Θεού, όλα γενικώς μας φαίνονται πολύ δύσκολα. 

Με την αγάπη του Θεού, όλα είναι εύκολα, γιατί τα ενεργεί ο Θεός.

Γέροντας Ευμένιος Σαριδάκης.