«Έχει ο Θεός». το λέμε αλλά δεν το πιστεύουμε...!

Διηγείται μια κυρία : Σε μια επαρχιακή πόλη της Μακεδονίας, στη μαύρη και φοβερή Κατοχή του ’41 με ’42, όπου οι εκτελέσεις και οι σφαγές των αθώων ανθρώπων ήσαν ανελέητες και αθρόες, οι φυλακίσεις και οι εξορίες φοβερές, το ξύλο και τα βασανιστήρια τρομακτικά, και η πείνα ως γνωστόν θέριζε τους πάντες. 

Η οικογένεια της κυρίας αυτής όταν ήτο παιδούλα, ήτο πολύ ευσεβής και ακόμα ευσεβέστεροι ο παππούς και η γιαγιά. Άνθρωποι της πολλής προσευχής και της πολλής ελεημοσύνης.

Η γιαγιά και ο παππούς όπως και οι γονείς των ήσαν πολύ ελεήμονες. Ελεούσαν τους πάντες, όσους ζητούσαν βοήθεια, στα μαύρα εκείνα χρόνια της Κατοχής. 

Ήσαν φτωχοί. Αλλά ελεούσαν όμως, όπως και όσο μπορούσαν.

Κάποτε πέρασαν από την γειτονιά τους δυο τρείς ρακένδυτοι ζητιάνοι. Φαινόντουσαν όμως πολύ καθαρά ότι ήσαν και άρρωστοι. Τα χέρια, τα πόδια και το πρόσωπό τους, ήταν γεμάτο πληγές και πύον. Ήσαν μάλλον λεπροί. Γι’ αυτό και όλοι τους έκλειναν τις πόρτες. Όπως και στη γειτονιά τους.

Εκείνη την ώρα έφτανε ο παππούς που ήταν κάπου έξω, και είδε και είχε ακούσει τι είχε γίνει. Τους φώναξε, τους έβαλε στην αυλή γιατί ήταν καλοκαίρι, και με τη βοήθεια της γυναίκας του, της γιαγιάς, έπλεναν τις πληγές και το πύον, κατόπιν τους τάϊσαν, με ψωμί και ελιές και τους έδωσαν και το λίγο τυράκι που είχε απομείνει. Φεύγοντας τους έδωσαν και ένα μπουκάλι λάδι, το τελευταίο που υπήρχε απομείνει στο φτωχό ράφι της κουζίνας.

Τα παιδιά του βέβαια μουρμούριζαν όλα. Τα παντρεμένα παιδιά εννοώ.

– Και τώρα τι θα γίνει; Πώς θα ταΐσουμε τα μωρά μας; Τι θα δώσουμε στα παιδιά μας;

Και η απάντησις του παππού.

– Έχει ο Θεός!… Έχει ο Θεός.

«Έχει ο Θεός». Το πίστευε αυτό. Εμείς το λέμε αλλά δεν το πιστεύουμε.

Και ξεπροβόδησε τους τρεις αυτούς λεπρούς.

Οι γείτονες βγήκαν στις πόρτες, και άρχισαν να τον κακίζουν και να τον κατηγορούν. Όχι μόνον για την αδιακρισία του, όπως έλεγαν, αλλά γιατί μπορούσε και αυτός να κολλήσει αρρώστιες …

– Και μας θα μας κολλήσεις, του έλεγαν συνεχώς. Φτάνει που θα αφήσεις και τα παιδιά σου νηστικά.

Μπροστά σ’ αυτή τη διαγωγή, και του παππού βέβαια, και της γιαγιάς, όλοι είχαν μείνει, όλοι, με ανοιχτό το στόμα. Ο παππούς δεν είπε τίποτα. Έκανε το σταυρό του και μπήκε μέσα στο σπίτι.

Και σε λίγο βγήκε τρέχοντας! Τρέχοντας και φωνάζοντας:

– Τρέξτε παιδιά μου, τρέξτε γείτονες! Όλα τα ράφια είναι γεμάτα και από ψωμιά!, και από τυρί!, και λάδια! … Ο Θεός έκανε το θαύμα Του. Ο Θεός ελεεί τους πιστούς του δούλους Του. Ελάτε να πάρετε όλοι σας.

Ναι χριστιανοί μου. Ο Θεός, έκαμε το θαύμα του, όπως το κάνει και κάθε μέρα σε όλους εκείνους που ελεούν με όλη τους την καρδιά. «Ιλαρόν γαρ δότην αγαπά ο Θεός». Και άλλωστε βεβαιώνει και ο ίδιος ο Κύριος ότι μακάριοι οι ελεήμονες ότι αυτοί ελεηθήσονται.

Και τώρα σας ρωτώ χριστιανοί μου:

Είμαστε εμείς ελεήμονες; Δυστυχώς οι περισσότεροι από τους Νεοέλληνες Ορθόδοξους Χριστιανούς δεν είναι. Ελεήμονες σαν τον παππού και σαν τη γιαγιά, με αυτόν τον τρόπο εννοώ ελεήμονες.

 Δυστυχώς εμείς είμαστε οι κασιάρηδες. Άκαρδοι, άσπλαχνοι και τσιγκούνηδες. Και δεν ήσαν μόνο τα γερόντια αυτά, άνθρωποι της προσευχής, της αγρυπνίας και της ελεημοσύνης, αλλά ήσαν και σωστοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί, διότι τηρούσαν τις αργίες και τις νηστείες, έστω και στα γερατιά τους. 

Εκκλησιάζονταν κάθε Κυριακή και τις μεγάλες γιορτές. Εξομολογούντο και κοινωνούσαν των θείων μυστηρίων τακτικά. Έκαμαν πνευματικό αγώνα τη νύχτα και είχαν φόβον Θεού και πολλή αγάπη.

Απο τα κηρύγματα του Πρωτοπρεσβυτέρου π. Στεφάνου Αναγνωστοπούλου
138 α- Κυριακή προ Χριστουγέννων 1996
http://agia-varvara.blogspot.gr/2011/02/blog-post_26.html

Το "Κούτσικο" του γέροντα Ιωσήφ του Ησυχαστή

 Ο ΑΓΙΟΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΕΦΡΑΙΜ ΑΡΙΖΟΝΑΣ 

Το "Σκουπίδι" του Αγίου γέροντα Ιωσήφ που Αγίασε εν ΖΩΗ 

– Μία ημέρα, των Αγίων Αποστόλων ήταν, ήρθε ο παπα-Εφραίμ από τα Κατουνάκια να μας λειτουργήσει..

Και μου έδωσε εντολή ο Γέροντας Ιωσήφ να μαγειρέψω ένα καλό φαγάκι, επειδή ο παπα-Εφραίμ ήταν πολύ φιλάσθενος και στα πρόθυρα σχεδόν της φυματιώσεως.

Έσπευσα στην υπακοή και εκεί που του μαγείρευα, ο Γέροντας στεκόταν πάνω από το κεφάλι μου και μου έλεγε:

– Δεν ξέρεις να μαγειρεύεις τρομάρα να σου ’ρθει.

Έτσι μαγειρεύει ο κόσμος και θες να το φάη κι ο παπάς;

– Μόλις τελείωσα, ήρθε στο τσαρδάκι που είχαμε για μαγειρείο και μου λέει:

– Άντε, ζαβέ, φέρ’ το γρήγορα!

– Πήγα το φαγάκι και το έδωσα στον παπά.

– Φύγε από μπροστά μου!

Να χαθής, να μη σε βλέπουν τα μάτια μου!

Γκρεμοτσακίσου γρήγορα στο κελί σου!

– Να ’ναι ευλογημένο, είπα.

Πήρα λοιπόν την ευχή του Γέροντα και πήγα στο κελλάκι μου, που ήταν δίπλα. Έ!

Μόλις πάτησα το πόδι μου μέσα, ήρθε η ευλογία του Θεού με την ευχή του Γέροντα!..

Είχα τέτοια επίσκεψη από τον Θεό, που μόνο τα σωματικά μου μάτια δεν έβλεπαν τους Αγίους Αποστόλους!

......Τόση Χάρις!

.. Τόση ευλογία!

Παράδεισος στην καρδιά μου!

...Ποτάμι τα δάκρυά μου..

Όχι γιατί με μάλωσε ο Γέροντας, αλλά επειδή δεν μπορούσα να συγκρατήσω την χαρά και την θεία ευφροσύνη, που ένοιωθα από την παρουσία των Αγίων Αποστόλων.

Ήταν η γιορτή τους και επειδή οι Άγιοι Απόστολοι υβρίσθηκαν για τον Χριστό, χλευάσθηκαν και μαστιγώθηκαν από τους Γραμματείς και Φαρισαίους, βλέποντας ο Χριστός και τον δικό μου μηδαμινό αγώνα έστειλε την ευλογία Του.

Δεν ήξερα πού βρισκόμουν.

Έπεσα κάτω και έκλαιγα, από την πολλή μακαριότητα που ζούσε η ψυχή μου!

Κι έλεγα μέσα μου: «Τι καλό μου έκανε ο Γέροντας!».

Ο Γέροντας, παρ’ όλη την σωματική μου αδυναμία, αποφάσισε να με κάνη μάγειρα για την συνοδεία.

Έτσι μια μέρα, χωρίς πολλές επισημότητες, έρχεται και μου λέει:

– Κούτσικο.

– Ευλόγησον!

– Μαγείρεψε.

– Πού να μαγειρέψω;

– Έξω.

Σκεφτόμουν: «Πού έξω, γειά;» Μήπως υπήρχε και κανένα μαγειρείο; Άντε να μαζέψω κλαδιά, να ανάψω φωτιά για να μαγειρέψω. Και τι φαΐ να κάνω αφού δεν είχα ιδέα από μαγειρική; Μ’ έπιασαν οι λογισμοί: «Πού να κάνης φαΐ τώρα εσύ; Πού να πλένης τα πιάτα έξω, αφού δεν υπάρχει μέρος;» Όμως, οι πατέρες δουλεύουν, σηκώνουν φορτία, κουράζονται, πεινάνε, τι θα φάνε;

Το μέρος ήτανε ανοιχτό και το έπιανε ο αέρας.

Αλλά ένας αέρας..

...Παναγία βοήθα!

Και αδύνατος όπως ήμουν, ο αέρας κόντευε να πάρη κι εμένα μαζί και να με ρίξη στον γκρεμό.

Άμα ξεκινούσε αυτός ο αέρας, έπρεπε να επιστρατεύσω όλους τους καλούς λογισμούς υπομονής, διότι αμέσως είχα πόλεμο.

Το πονηρό πνεύμα του γογγυσμού και της βλασφημίας ήταν διαρκώς δίπλα μου και λίγο να έσπαζε η υπομονή μου, μου ψιθύριζε: «Τι Θεός αγάπης είναι Αυτός που σε τυραννά με τόσους μανιασμένους αέρηδες;» Κι εγώ αντέλεγα: «Σκάσε, μη μιλάς καθόλου!».

Αργότερα κάναμε ένα τσαρδάκι, με κλαριά από πουρνάρια, για να στεγάσουμε το «μαγειρείο».

Αλλά ο δυνατός αέρας τα έπαιρνε όλα και τα έκανε ανεμόπτερο!

Έβαζα δύο πέτρες για πυροστιά και τον τέτζερη πάνω και μόλις φυσούσε ο αέρας έφευγαν τα καπάκια, έφευγε και ο τέτζερης και όλα κατρακυλούσαν στον κατήφορο.

Και φώναζε και ο Γέροντας:

– Ζαλισμένοοο!!!

....Βρε κούτσικοοο, σου φύγανε τα πράγματααα....

......Τρέξε να τα βρης..

Πού να τα βρης; Αυτά είχαν φύγει και έτρεχα στον κατήφορο, μέσα στο αγιάζη και την βροχή, να βρω τα τετζέρια και τα καπάκια.

....Ώχ, Θεέ μου!

Ακόμα και τον χειμώνα μαγειρεύαμε έξω από το καλύβι του Γέροντα, τρώγαμε όμως μέσα στην καλύβα του.

Μετά το γεύμα, έπρεπε να πλύνω τα τσίγκινα πιάτα μας, έξω φυσικά. Χειμώνας, κρύο, βροχή, αγιάζι, αυτά πλενόντουσαν έξω. Να είσαι άρρωστος, γριπιασμένος και να πρέπη να βγης στα βράχια και στον παγωμένο αέρα, για να πλύνης τα πιάτα.

Είχαμε μια στάμνα σπασμένη, με νερό από το καταστάλαγμα του βράχου και σε μια τρύπα που είχε, βάζαμε ένα σωλήνα και έτσι πλέναμε τα πιάτα, με «τρεχούμενο» νερό.

Τα χέρια μας ξύλιαζαν από το παγωμένο νερό, διότι δεν είχαμε μέρος να το ζεστάνουμε.

Τα δε μαχαιροπήρουνα, με τα οποία τρώγαμε, δεν τα πλέναμε. Όταν τελειώναμε το φαγητό μας, απλώς σκουπίζαμε το πηρούνι και το κουτάλι με την πετσέτα και τα τυλίγαμε.

Αλλά αφού δεν πλέναμε ούτε τις πετσέτες, σιγά-σιγά κι αυτές γίνονταν σκληρές σαν το πετσί..

Έτσι οι πετσέτες είχαν γίνει τόσο βρώμικες που άμα τις έπλενες θα ’κανες σούπα με το απόνερο.

Για τα πιάτα είχε ακόμη και μια άλλη πολύ πρωτότυπη τακτική υγιεινής ο Γέροντας.

Μόλις τελειώναμε το γεύμα, ρίχναμε νερό μέσα σ’ αυτά και το απόπλυμα, όποιο κι αν ήταν, κατόπιν το πίναμε..

Έτσι και τα πιάτα πρόχειρα επλένοντο και νερό δεν εξοδεύετο πολύ.

Κι έτσι κάναμε όλοι μας.

Και οι ξένοι που ήρχοντο έπρεπε να κάνουν το ίδιο….

Λίγοι ασκητές πέρασαν από το Άγιον Όρος τον 20ο αιώνα με τέτοια αυστηρή άσκηση και θεωρία Θεού.

Ο Γέροντας Ιωσήφ ήταν αυστηρός αλλά και γενναίος.

Ανυποχώρητος σε θέματα υπακοής αλλά και γεμάτος αγάπη.

Είχε απόλυτη πίστη στον Θεό και πολλή διάκριση

Γεροντικον

"Μήπως είναι καλύτερα να κάθομαι σ' ένα μέρος και να ζητώ το έλεος του Θεού απ' το να τρέχω στους ναούς;"

Κάποτε βασάνισε τον Άγιο Νήφων ο εξής λογισμός: "Μήπως είναι καλύτερα να κάθομαι σ' ένα μέρος και να ζητώ το έλεος του Θεού απ' το να τρέχω στους ναούς;"

Δεν άργησε ο φιλάνθρωπος Θεός να του αποκαλύψει και πάλι ότι κάθε φορά που ένας άνθρωπος πάει σε εκκλησία, τα βήματά του μετρούνται από τους αγίους αγγέλους, για να μετατραπούν σε ουράνιο μισθό την ημέρα της Κρίσεως.

Και ακόμα πως οι φύλακες άγγελοι των ιερών ναών σημειώνουν ποιοι μπαίνουν μέσα και δίνουν αναφορά κάθε βράδυ στις αγγελικές δυνάμεις που κυκλώνουν το ουράνιο θυσιαστήριο.

Tότε οι άγγελοι του ουρανού με περισσότερη προθυμία ψάλλουν λέγοντας: "Πόσο μεγάλο και τιμητικό είναι για αυτούς τους ανθρώπους το ότι δεν παύουν να δοξάζουν τον Θεό μολονότι ζουν μέσα στη ματαιότητα του κόσμου!' Ας σπεύσουμε λοιπόν και εμείς πρόθυμα να λατρεύσουμε την Παναγία Τριάδα, ψάλλοντάς της τον τρισάγιο ύμνο."

Αφού πληροφορήθηκε ο Νήφων όλα αυτά από το Άγιο Πνεύμα, αγωνιζόταν να προσεύχεται αδιάλειπτα, καταφεύγοντας κάθε τόσο στις εκκλησίες.

Αγίου Νήφωνος Επισκόπου Κωνσταντιανής

Γιατί ο Θεός ανέδειξε τους αγίους Νεομάρτυρες

11 Ιουλίου 2021

Γιατί ο Θεός ανέδειξε τους αγίους Νεομάρτυρες
Αρχιμανδρίτης Γεώργιος Καψάνης (†) 

Νεομάρτυρες

Για πέντε λόγους, κατά τον φιλομάρτυρα άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη, ευδόκησε ο Θεός να αναδείξει τους αγίους Νεομάρτυρες στους τωρινούς καιρούς.

Πρώτον, για να είναι ανακαινισμός όλης της Ορθοδόξου πίστεως.

Βεβαιώνονται οι σύγχρονοι προς τους Νεομάρτυρες Χριστιανοί για τα κατορθώματα των παλαιών Μαρτύρων, που λόγω δυσπιστίας ή πολυκαιρίας έχει ατονήσει η προς αυτούς αδίστακτη πίστη. Τώρα βλέπουν με τα ίδια τους τα μάτια τούς Νεομάρτυρες, που κάποτε ήσαν συγγενείς ή φίλοι ή γνώριμοί τους, να υπομένουν παρόμοια με τους παλαιούς Μάρτυρες βασανιστήρια χωρίς να δειλιάζουν· να «φαίνωνται πάλιν εις τον κόσμον δεύτεροι Γεώργιοι, δεύτεροι Δημήτριοι, νέοι Θεόδωροι, όχι μόνον δια την ταυτότητα των ονομάτων, αλλά πολλώ μάλλον δια την ομοιότητα των Μαρτυρίων». (*)

Ανακαινίζουν ακόμη στις καρδιές των τωρινών Χριστιανών το κήρυγμα των ιερών Αποστόλων, κάνουν πειστικό το Ευαγγέλιο και βεβαιώνουν την θεότητα του Ιησού Χριστού, ο οποίος είναι ομοούσιος με τον άναρχό Του Πατέρα και με το ζωοποιό Πνεύμα, και κηρύττουν το μέγα μυστήριο της Αγίας Τριάδος και επισφραγίζουν όλη την ορθόδοξη πίστη των Χριστιανών, όχι μόνο με τα λόγια, «αλλά μάλλον με τα πάνδεινα κολαστήρια όπου έλαβον, και με αυτό το ίδιον αίμα και τον μαρτυρικόν τους θάνατον».

Δεύτερον, κάνουν αναπολόγητους τους αλλοπίστους κατά την ημέρα της κρίσεως.

Τι απολογία θα δώσουν στον Θεό οι αλλόπιστοι που άκουσαν την ομολογία των αγίων Νεομαρτύρων, είδαν την θυσία τους και την αγάπη τους προς τον Χριστό, είδαν τα σημεία και θαύματα που συνόδευαν την μαρτυρική τους τελείωση;

Γι’ αυτό και ο Κύριος, τρόπον τινά, θα τους πει κατά την ημέρα της κρίσεως: «Ει μη ελάλησα υμίν δια των Μαρτύρων μου τούτων, αμαρτίαν ουκ είχετε, νυν δε πρόφασιν ουκ έχετε περί της αμαρτίας υμών».

Τρίτον, οι νέοι αυτοί Μάρτυρες είναι δόξα μεν και καύχημα της Ανατολικής Εκκλησίας, έλεγχος δε των κακοδόξων.

Μας ονείδιζαν οι κακόδοξοι Δυτικοί ότι νέο Άγιο και Μάρτυρα δεν παρουσίασε μετά το σχίσμα η Ανατολική Εκκλησία. Βλέπουμε όμως τώρα, ότι η ορθόδοξη Εκκλησία γεννά συνεχώς νέους Αγίους και Μάρτυρες, διότι είναι ενωμένη με τον Νυμφίο της Χριστό και έχει ως νυμφαγωγό της το Άγιο Πνεύμα. Γεννά Αγίους που ευαρεστούν τον Θεό και που ο Θεός τους δοξάζει με σημεία· διότι η ίδια είναι αγία, ευάρεστη στον Θεό και ταμιούχος της θείας Χάριτος του Αγίου Πνεύματος, άρα και τα δόγματά της είναι αληθινά και ορθόδοξα: «οίοι γαρ οι υιοί, τοιαύτη και η μήτηρ· και οίος ο καρπός, τοιούτον και το δένδρον· και οία τα αιτιατά, τοιαύτα και τα αίτια».

Τέταρτον, οι νέοι αυτοί Μάρτυρες είναι παράδειγμα υπομονής σε όλους τους ορθοδόξους που τυραννούνται στον ζυγό της αιχμαλωσίας.

Τα δεινά των υποδούλων ορθοδόξων ήσαν απερίγραπτα. Η καταπίεση συνεχής και αφόρητη. Οι κατακτητές απέβλεπαν στον εξισλαμισμό, γιατί αυτός εξασφάλιζε τον αφελληνισμό και τον εκτουρκισμό.

Αντιστεκόμενοι οι άγιοι Νεομάρτυρες στην βία των κρατούντων και στην θέλησή τους να τους εξισλαμίσουν, ενίσχυαν και παραδειγμάτιζαν όλους τους ορθοδόξους λαούς να υπομείνουν την καταπίεση και να μη τουρκέψουν.

Προσφυέστατα ο άγιος Νικόδημος παρουσιάζει τους αγίους Νεομάρτυρες να λένε προς τους καταπιεζόμενους Χριστιανούς:

«Αδελφοί μας Χριστιανοί· αδελφοί μας αγαπητοί και παμπόθητοι· ο λαός του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού ο εκλεκτός και περιούσιος· λάβετε παράδειγμα υπομονής των θλίψεων, οπού δοκιμάζετε, από ημάς τους συναδέλφους σας. Ημείς δια να υπομείνωμεν ανδρείως δια τον Χριστόν τα παρά των αλλοπίστων διάφορα μαρτύρια, εκληρονομήσαμεν μίαν Βασιλείαν αιώνιον, και εσυναριθμήθημεν με τους παλαιούς και Αγίους Μάρτυρας· και εσείς εάν υπομένετε μετά ευχαριστίας, δια το όνομα του Χριστού, τους δαρμούς, τας φυλακάς, τας αλύσεις, τας αγγαρείας, τας ζημίας, τα ανυπόφορα δοσίματα και τα άλλα βάσανα όπου σας κάμνουν οι νυν κρατούντες, βέβαια ως Μάρτυρες τη προαιρέσει λογίζεσθε κοντά εις τον Θεόν. Όθεν και ως τη προαιρέσει Μάρτυρες λογιζόμενοι, μετά θάνατον μέλλετε να συναριθμηθήτε με ημάς και να κατοικήσετε εις τόπον φωτεινόν και πλατύτατον, εις τόπον χαράς και αναπαύσεως».

Πέμπτον δε και τελευταίον· οι νέοι αυτοί Μάρτυρες είναι θάρρος και παρακίνηση στο να τους μιμούνται δια του έργου και όλοι οι άλλοι Χριστιανοί, και κυρίως αυτοί που προηγουμένως αρνήθηκαν τον Χριστό.
(*) Τα εντός εισαγωγικών παραθέματα είναι από το Προοίμιο του αγίου Νικοδήμου στο βιβλίο «Νέον Μαρτυρολόγιον».

Αποσπάσματα από το άρθρο «Η ομολογία των αγίων νέων Μαρτύρων». Περιοδικό Ο ΟΣΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ, Έκδ. Ι. Μ. Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους, τ. 11 (1986), σελ. 39.

IC XC + NI KA

><(( ΙΧΘΥΣ ((•>