Τό τι ακούω κάθε μέρα, είναι άνω ποταμών τί μου λέει ο κάθε ένας γιά τά παιδιά του καί γιά την οικογένειά του!

 

Ήταν μία γυναίκα καί την τυραννούσε πολύ ο άντρας της. Δεν ήξερε γράμματα, ούτε το άλφα, καί παρακαλούσε τήν Παναγία: «Δός μου λίγη γνώσι νά μπορέσω νά διαβάσω αύτή τήν φυλλάδα καί, αν μάθω, νά δής πόσες Παρακλήσεις θά σου κάνω, αρκεί νά διορθώσης αυτόν τον άνθρωπο πού μέ βασανίζει», καί σταυρώνει τον εαυτό της.

Λοιπόν αυτή έφτασε νά κάνη όλη τήν νύχτα εβδομήντα Παρακλήσεις. Τό πιστεύετε; Τήν έμαθε τήν Παράκλησι φαρσί- τήν φώτισε ο Θεός. Ηρέμησε κι ο άντρας της καί μετανόησε, εξομολογήθηκε καί κοινωνούσε. ’Έγινε ένα προβατάκι. Καί γονάτιζε καί έλεγε: «Σ’ ευχαριστώ, Θεέ μου, έστω καί στο τέλος».

Από τις Παρακλήσεις της Παναγίας καί από τήν πίστι πού είχε η γυναίκα, έγινε ένα αρνάκι ο άντρας της. Αλλά τότε οι γυναίκες είχαν τόση υπομονή καί τόση πίστη καί τόση ευλάβεια! Τώρα χωρίζουν- ένα μήνα παντρεμένοι καί λένε δέν μπορώ, ασυμφωνία χαρακτήρων, χωρίζω. Ενώ τότε οί άνθρωποι ντρεπόταν νά χωρίσουν τους ανθρώπους τους καί έτσι κάναν υπομονές καί σώζαν τις οικογένειές τους.

Τώρα μιά γυναίκα βλέπει τήν αντίδρασι του ανδρός της καί δέν υποχωρεί. Απαιτεί ο άνδρας: «νά κάνης αυτό τό πράγμα». Εσύ κάνε το εκείνη τήν στιγμή καί άμα θαρθή η ώρα καί δεν θά έχη θυμό και οργή, πες του με καλωσύνη: «Με λύπησες». Νά υποχωρήσης εσύ, για να δώσης τόπο στήν οργή καί θά ερθη η ειρήνη.

Γερόντισσα Μακρίνα