Ἐπίσκοποι τῆς τοπικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, συγκροτοῦντες τὴν λεγομένη «Διαρκῆ Ἱερὰν Σύνοδον» (ΔΙΣ), μᾶς ζητοῦν νὰ τοὺς ἐμπιστευθοῦμε καὶ νὰ κάνουμε ὑπακοὴ στοὺς ἴδιους, σὲ ἀθέους ἤ πλανεμένους, κρατικοδίαιτους ἐπιστήμονες καί, κυρίως, σὲ φαυλεπίφαυλους, ξενόδουλους καὶ μισέλληνες ντόπιους πολιτικούς, κατ' ἐπέκτασιν στὰ ξένα κέντρα ἀποφάσεων, τῶν ὁποίων οἱ τελευταῖοι -καί, φεῦ, ὄχι μόνον- ἀποτελοῦν χρυσοπληρωμένα πιόνια!
Μέσῳ μίας βρίθουσας ἀναισχύντων ψευδῶν καὶ στρεβλώσεων τῆς τοῦ Θεοῦ ἀληθείας, καταπτύστου Ἐγκυκλίου (κι ἑνὸς θλιβεροῦ, τραγελαφικοῦ καὶ προκαλοῦντος τὴν νοημοσύνη μας, δῆθεν ἐνημερωτικοῦ φυλλαδίου), Ἐπίσκοποι μᾶς καλοῦν, πλήρεις θράσους καὶ ὑποκρισίας, νὰ κάνουμε ὑπακοὴ στὸν Ἁγιογραφικὸ λόγο «μὴ παντὶ πνεύματι πιστεύετε, ἀλλὰ δοκιμάζετε τὰ πνεύματα εἰ ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐστιν...» -χωρίς, ὡστόσο, νὰ ἀναφέρουν καὶ τὸν ὑπόλοιπο στίχο: «... ὅτι πολλοὶ ψευδοπροφῆται ἐξεληλύθασιν εἰς τὸν κόσμον» (1 Ἰν. Δ΄, 1)!
Ἐμεῖς, ὁ ἁμαρτωλὸς Λαὸς τοῦ Θεοῦ, προσπαθοῦμε νὰ κάνουμε ὑπακοή, χάριτι Θεοῦ, σὲ ὁλόκληρο τὸν στίχο καὶ κατὰ τὴν προσπάθειά μας αὐτὴ κατέγνωμεν πὼς οἱ Ποιμένες μας εἶναι ποὺ πρῶτοι δὲν ὑπακούουν στὸν συγκεκριμένο λόγο, ὅπως δὲν ὑπακούουν ἐν γένει σὲ πλεῖστα ὅσα οἱ Πατέρες ἅπαξ μᾶς παρέδωσαν. Ἀποδεικνύοντας ἔτσι ὅτι τὰ δικά τους δημοσίως λεγόμενα καὶ πραττόμενα εἶναι τὰ ὄντως στερούμενα Πνεύματος Θεοῦ κι ὅτι οἱ ἴδιοι εἶναι οἱ ὄντως ψευδοπροφῆτες! Οἱ ἴδιοι εἶναι οἱ ἐχθροὶ τοῦ Χριστοῦ, οἱ ἐχθροὶ τῶν Ἑλλήνων καὶ τῆς Ἑλλάδος, οἱ ἀρνητές, οἱ ψεκασμένοι, οἱ -ὄχι ἐξ ἀμελείας ἀλλὰ- ἐκ προθέσεως συνειδητοὶ δολοφόνοι σωμάτων καὶ -κυρίως- ψυχῶν!
Μᾶς καλοῦν ἐπίσης, ὑποκριτικὰ καὶ θρασύτατα καὶ πάλι, σὲ «πανστρατιά προσευχῆς»!
Ποιοί; Αὐτοὶ ποὺ κατήργησαν, ἀντὶ νὰ πολλαπλασιάσουν, τὶς πάνδημες Λιτανεῖες ἁγίων καὶ θαυματουργῶν εἰκόνων καὶ ἱερῶν λειψάνων, τὶς Παρακλήσεις, τὶς Ἀγρυπνίες, τὰ Μυστήρια τῆς Μετανοίας/Ἐξομολογήσεως καὶ τῆς Θείας Κοινωνίας, ἐνῶ ἀπαγόρευσαν τὰ οὐσιαστικὰ κηρύγματα, περιοριζόμενοι σὲ κούφιους ἀγαπολογικοὺς μονολόγους μὲ ξύλινη γλῶσσα πρὸς τοὺς ἀκατηχήτους καὶ σὲ παντελῶς στερουμένους ἀληθινῆς ἐν Χριστῷ ἀγάπης καὶ ὑπερχειλίζοντες ἐμπαθείας ἀφορισμούς, «διανθισμένα» ὅλα αὐτὰ μὲ ἀθεολόγητες καὶ ἀντορθόδοξες θεωρίες καὶ σαθρά, κοσμικὰ ἰδεολογήματα καὶ θεωρήσεις, προκειμένου νὰ στηρίξουν τὴν πονηρὰν διδασκαλίαν των!
Ἄν θέλουν νὰ τοὺς ἐμπιστευθοῦμε, ἄς ἐπιστρέψουν στὴν τοπικὴ ἐκλογὴ τῶν Ἐπισκόπων, ἀπὸ τὸν Κλῆρο καὶ τὸν Λαὸ τῆς ἐκάστοτε πρὸς πλήρωσιν Μητροπόλεως, μὲ ὑποψηφίους Ἱερομονάχους ποὺ ἤδη ὑπηρετοῦν ἐπὶ ἰκανὸ χρονικὸ διάστημα στὴν οἰκεία Μητρόπολι καὶ ὡς ἐκ τούτου εἶναι γνωστὰ τὰ ἔργα καὶ οἱ ἡμέρες τους. Χωρὶς νὰ ἔχουν γνώμη ἡ Ἀρχιεπισκοπὴ Ἀθηνῶν καὶ -πολὺ περισσότερο- τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, συνεπακολούθως τὰ σκοτεινὰ κέντρα ἐξουσίας ποὺ βρίσκονται πίσω τους καὶ ὑπαγορεύουν παρασκηνιακῶς τὶς κατευθυντήριες γραμμές!
Ἄν θέλουν νὰ τοὺς ἐμπιστευθοῦμε, ἂς καταργήσουν τὴν ἀντικανονικὴ ΔΙΣ μὲ τὶς -θεωρητικῶς- ἥσσονος σημασίας διοικητικὲς ἁρμοδιότητες, τὴν ὁποία ὅμως πράξει σταδιακὰ ἀνύψωσαν ὑπεράνω τῆς Κανονικῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος· κι ἐκεῖ ποὺ εἴχαμε ἕνα «μικρὸ» Κολυμπάρι πολὺ πρὶν ἀπὸ τὸ Κολυμπάρι, παρότι τὸ Κολυμπάρι ὁλοκλήρωσε τὸ πονηρὸ ἔργο του, αὐτοί, μὲ τὴν εὐκαιρία τοῦ ψευδαφηγήματος τῆς δῆθεν πανδημίας, ἀναβάθμισαν καὶ παγίωσαν τὸ «μικρὸ» Κολυμπάρι σὲ ἕτερο, πανίσχυρο Κολυμπάρι, προκειμένου νὰ ἐλέγχουν καλύτερα καὶ νὰ φιμώνουν τοὺς διαφωνοῦντες Ἐπισκόπους!
Ἄν θέλουν νὰ τοὺς ἐμπιστευθοῦμε, ἄς μετανοήσουν ζητώντας συγγνώμη δημοσίως καὶ ἄς γίνουν εἰς τόπον καὶ τύπον Χριστοῦ -ἀντὶ εἰς τόπον Χριστοῦ καὶ τύπον ἑωσφόρου- Ἐπίσκοποι, ἑπόμενοι τοῖς Ἁγίοις ἡμῶν πατράσι!
Εἰδάλλως, ποιοὺς νὰ ἐμπιστευθοῦμε καὶ σὲ ποιοὺς νὰ κάνουμε ὑπακοή;
Σ' αὐτοὺς ποὺ βγάζουν τὰ ἐγκόλπιά τους γιὰ νὰ μὴν προσβάλουν τοὺς ἀπίστους, ἀρνούμενοι ἔτσι καὶ τὸν Χριστό, καὶ τὸν Κληρικὸ καὶ γενόμενοι δυνάμει καθῃρημένοι καὶ ἀφορισμένοι (ΞΒ΄ Ἀποστολικὸς Κανών);
Σ' αὐτοὺς ποὺ πράξει μετέτρεψαν τὴν Λειτουργικὴ προτροπὴ «ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους καὶ πᾶσαν τὴν ζωὴν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα» σὲ «ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους καὶ πᾶσαν τὴν ζωὴν ἡμῶν ἀνθρωπίνῃ ἐπιστήμῃ τῇ θεοποιηθείσῃ παραθώμεθα»;
Σ' αὐτοὺς ποὺ ἀνερυθριάστως ἰσχυρίζονται, ἐμμέσως πλὴν σαφῶς, ὄχι μόνον ὅτι ὑπάρχει «θεραπευτικὴ» ἔκτρωσι (τὴν ὁποία, μάλιστα, ἐξωραΐζουν φραστικά, βαπτίζοντάς την «διακοπή τῆς κύησης»), ἀλλὰ καὶ ὅτι ὁ φόνος (καὶ δὴ φόνος ποὺ καταδικάζει ἀνθρώπους νὰ κουβαλᾶνε τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα καὶ στὴν ἄλλη ζωὴ) παραγράφεται ἔπειτα ἀπὸ κάποιο χρονικὸ διάστημα (παρότι δὲ ἐν προκειμένῳ ὁ φονιὰς παραμένει ἑωσφορικῶς ἀμετανόητος) καὶ ὅτι, «κατὰ συνέπειαν»(;;;), ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανὸς νομιμοποιεῖται ἠθικῶς νὰ προβῇ σὲ ἀποδοχὴ προϊόντων τοῦ συγκεκριμένου, ἰδιαζόντως εἰδεχθοῦς -πολὺ περισσότερο γιὰ Ὀρθόδοξο Χριστιανὸ- ἐγκλήματος [ΔΙΣ: «Οἱ ἐμβρυικές κυτταρικές σειρές προέρχονται ἀπό ἱστούς ἐμβρύων ἀπό θεραπευτική διακοπή τῆς κύησης καί ἐλήφθησαν ἐδῶ καί δεκαετίες (1960, 1973, 1985)»];
Μά, τέτοια ὑπακοὴ θὰ ἦταν πρὸς ἐκείνους οἱ ὁποῖοι, σύμφωνα μὲ τὸν Θεῖο Παῦλο, ἤδη εἶναι «ἐξεστραμμένοι καὶ ἁμαρτάνουν ὄντες αὐτοκατάκριτοι», δηλαδὴ ἀμετανόητοι αἱρετικοί (Ττ. Γ΄, 11)!
Τέτοια ὑπακοὴ θὰ ἦταν πρὸς ἐκείνους οἱ ὁποῖοι «εὐαγγελίζονται παρ' ὃ παρελάβομεν» καὶ γι' αὐτὸ εἶναι δυνάμει -ἄν ὄχι καὶ ἐνεργείᾳ- ἀναθεματισμένοι, δηλαδὴ καθηρημένοι καὶ ἀφορισμένοι (Γλ. Α΄, 9)!
Τέτοια ὑπακοὴ θὰ ἦταν πρὸς ἐκείνους οἱ ὁποῖοι ἀπέδειξαν ὅτι δὲν εἶναι Ποιμένες, ἀλλὰ «... λύκοι βαρεῖς (...) μὴ φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου» (Πρ. Κ΄, 29)!
Τέτοια ὑπακοὴ θὰ ἦταν πρὸς ἐκείνους γιὰ τοὺς ὁποίους ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος ὁ Μέγας λέει: «... ἐὰν ὁ ἐπίσκοπος ἤ ὁ πρεσβύτερος οἱ ὄντες ὀφθαλμοὶ τῆς Ἐκκλησίας κακῶς ἀναστρέφωνται καὶ σκανδαλίζωσι τὸν λαόν, χρὴ αὐτοὺς ἐκβάλλεσθαι. Συμφέρον γὰρ ἐστιν ἄνευ αὐτῶν συναθροίζεσθαι εἰς εὐκτήριον οἶκον, ἤ µετ' αὐτοὺς ἐμβληθῆναι ὡς μετὰ Ἄννα καὶ Καϊάφα εἰς τὴν γέενναν τοῦ πυρός» (P. G. 27, 1369 C).
Ἄρα, τέτοια ὑπακοὴ θὰ ἦταν πρὸς αὐτὸν τὸν ἀρχαῖον ὄφιν, τὸν νοητὸν λύκον, ὑπὸ τοῦ ὀποίου οἱ ταλαίπωροι αὐτοὶ ἄνθρωποι κατέστησαν θηριάλωτοι καὶ ὑποπίπτουν καθημερινῶς ἀπὸ αἰρέσεως εἰς αἵρεσιν καὶ ἀπὸ ἀδοξίας εἰς ἀδοξίαν, ὁδηγώντας μας συνειρμικὰ στὸν φοβερὸ λόγο τοῦ Χριστοῦ: «ὄφεις, γεννήματα ἐχιδνῶν! πῶς φύγητε ἀπὸ τῆς κρίσεως τῆς γεέννης;» (Μτ. ΚΓ΄, 33)!
Δυστυχῶς, ἕως ὅτου ὁ Σωτὴρ Χριστὸς νὰ παρέμβῃ αἰσθητῶς καὶ νὰ ἀναδείξῃ νέους Μακκαβαίους, νέους Μαξίμους Ὀμολογητάς, νέους Μάρκους Εὐγενικούς, μοναδικοὶ ἀπλανεῖς πνευματικοὶ ὁδηγοί μας ἀπέμειναν πλέον οἱ Ἅγιοι ἡμῶν Πατέρες! Εἴθε, ταῖς πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου καὶ δι' εὐχῶν των, ὁ Ἅγιος Τριαδικὸς Θεὸς νὰ μᾶς ἐλεήσῃ καὶ νὰ μὴν ἀπολέσουμε τὴν σωτηρία μας!
Δημήτριος Παπαδημόπουλος
Δικηγόρος- τ.Αντιπεριφερειάρχης Π.Ε. Λάρισας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.